Pentekostalizm w Portoryko

Pentekostalizm w Portoryko – społeczność zielonoświątkowców w Portoryko, będąca drugą siłą religijną i stanowiący ponad 15% populacji. Zielonoświątkowcy są najszybciej rosnącym protestanckim ugrupowaniem. Ruch zielonoświątkowy pojawił się w Portoryko w roku 1916.

Historia

Pentekostalizm pojawił się w roku 1916, a stało się to za sprawą Juana Leóna Lugo, który nawrócił się na pentekostalizm na Hawajach. Miało to miejsce 13 czerwca 1913 roku. Z Hawajów przybył do San Francisco, gdzie głosił dla hiszpańsko-języcznych Amerykanów. W sierpniu 1916 roku przybył do Portoryko. Pierwszy zielonoświątkowy zbór założony został 3 listopada 1916 w Ponce i stał się siedzibą dla Iglesia de Dios Pentecostal, który przez pewien czas był stowarzyszony ze Zborami Bożymi w USA, a później stał się niezależną denominacją[1]. Lugo był prześladowany zarówno przez katolików jak i protestantów (uczniowie Chrystusa, prezbiterianie i baptyści). Lugo przez 15 lat pracował w Portoryko. Założył w tym czasie około 40 zborów, po czym przeniósł się do Nowego Jorku[2].

Już w 1928 roku w Nowym Jorku istniała już liczna diaspora portorykańskich zielonoświątkowców, w związku z czym Lugo wysłał pastora, który założył tam zbór portorykański[3].

Ważną rolę w rozwoju pentekostalizmu odegrali przyjezdni ewangeliści z USA. Jednym z nich był Francisco Olazábal, były pastor metodystyczny, który prowadził działalność ewangelizacyjną w całym regionie karaibskim, ale szczególną uwagę poświęcał dla Portoryko. W 1933 roku Olazábal zorganizował krucjatę „Puerto Rico para Cristo” (Portoryko dla Chrystusa). Krucjatę wsparła część protestantów, jak np. „Uczniowie Chrystusa”, natomiast tradycyjni protestanci ocenili ją krytycznie[4]. Inną ważną osobą była Leoncia Rosado „Mama Leo”, założycielka Iglesia Cristiana Damascus i mentorka dla takich zielonoświątkowych działaczy jak Nicky Cruz, Jim Jimenez i innych. Zajmowała się opieką nad osobami uzależnionymi od narkotyków, nad prostytutkami i ludźmi z marginesu[5]. Ricardo Taṅnón, założyciel denominacji Iglesia Cristiana Juan 3:16, założył wiele zborów w Portoryko oraz Dominikanie[1].

W 1948 roku zielonoświątkowcy stanowili już 50% protestantów. W Brazylii zielonoświątkowcy osiągnęli ten punkt w 1960, a w Panamie w 1979 roku[6]. W 2014 roku zielonoświątkowcy osiągnęli 15,4% populacji[7].

W latach 90. XX wieku zielonoświątkowcy zaczęli odgrywać ważną rolę w polityce[8]. Zielonoświątkowi oraz charyzmatyczni liderzy zaczęli być widoczni i wpływowi na portorykańskiej scenie politycznej. Udzielili oni poparcia dla Pedro Rosselló i jego partii Partido Nuevo Progresista (PNP)[a]. PNP wygrała wybory w roku 1992 i 1996[8].

Według Samuela Cruza Portorykańczycy odkryli, że pentekostalizm jest bliski dla ich afrykańskich korzeni i jest to powodem sukcesu pentekostalizmu w Portoryko[3].

Statystyki

W roku 2010 katolicy stanowili 71%, a protestanci 23,5% (z czego większość stanowili zielonoświątkowcy)[9].

Zielonoświątkowe denominacje[9]:

  • Iglesia de Dios Pentecostal (Zielonoświątkowy Kościół Boży) – 82 tysięcy członków, 592 zborów
  • Asambleas de Dios (Zbory Boże) – 22 100 członków, 326 zborów
  • Iglesia de Dios (Kościół Boży) – 19 800 członków, 275 zborów
  • Hermandad de Iglesias Cristianas Carismáticas – 9 tysięcy, 150 zborów
  • Iglesia Universal de Jesucristo (Uniwersalny Kościół Jezusa Chrystusa) – 8 890 członków, 100 zborów
  • Iglesia Internacional del Evangelio Cuadrangular (Kościół Poczwórnej Ewangelii) – 3,5 tysiące członków, 45 zborów
  • Iglesia Pentecostal Unida (Zjednoczony Kościół Zielonoświątkowy) – 1 763 członków, 47 zborów
  • Iglesia de Dios de la Profecía – 1 300 członków, 31 zborów
  • pozostałe denominacje oraz lokalne zbory zielonoświątkowe – 267 081 członków, 2 968 zborów

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ PNP opowiada się za przekształceniem Portoryko w jeden ze stanów USA.

Przypisy

  1. ↑ a b Smith 2011 ↓, s. 73.
  2. ↑ Smith 2011 ↓, s. 74.
  3. ↑ a b Lungov 2008 ↓.
  4. ↑ Smith 2011 ↓, s. 71-72.
  5. ↑ Smith 2011 ↓, s. 72.
  6. ↑ Torres 2010 ↓, s. 247.
  7. ↑ Néstor Medina 2015 ↓, s. 157.
  8. ↑ a b Martínez-Ramírez 2005 ↓, s. 115.
  9. ↑ a b Conela 2010 ↓.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Pentekostalizm w Ameryce Łacińskiej