Percival Proctor

Percival P-14 Proctor

Percival Proctor III, Duxford
Dane podstawowe
Państwo	Wielka Brytania
Producent	Percival Aircraft Company
Typ	wojskowy samolot łącznikowy i treningowy
Konstrukcja	jednosilnikowy dolnopłat o konstrukcji mieszanej, podwozie – stałe
Załoga	2
Historia
Data oblotu	8 października 1939
Lata produkcji	1939 – 1945
Dane techniczne
Napęd	1 silnik De Havilland Gipsy Six
Moc	200 KM
Wymiary
Rozpiętość	12,04 m
Długość	8,59 m
Wysokość	2,21 m
Powierzchnia nośna	18,77 m²
Masa
Własna	1 075 kg
Startowa	1 588 kg
Osiągi
Prędkość maks.	257 km/h
Prędkość przelotowa	225 km/h
Pułap	4 265 m
Zasięg	1 255 km
Dane operacyjne
Liczba miejsc
2 – 3
Użytkownicy
Wielka Brytania, Stany Zjednoczone

Percival P-14 Proctor – brytyjski samolot łącznikowy i treningowy z okresu II wojny światowej.

Historia

Pod koniec lat 30. XX wieku brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa w związku z potrzebą modernizacji swoich sił wydało szereg wymagań na nowe samoloty wojskowe. Jedno z nich z 1938 roku dotyczyło samolotu treningowego, do szkolenia nawigatorów i pilotów.

Na podstawie tych wymagań wytwórnia lotnicza Percival Aircraft Company z Gravesend opracowała samolot oznaczony jako Precival Proctor, który był wersją rozwojową produkowanego już cywilnego samolotu Percival Vega Gull. Samolot różnił się tym, że posiadał tylko dwa miejsca, zamiast trzech swojego poprzednika. Zastosowano w nim także nowy silnik De Havilland Gipsy Six. Projekt tego samolotu przedstawiono Ministerstwu Lotnictwa, które zaakceptowało go i został on skierowany do produkcji seryjnej bez budowy prototypu.

Pierwszy seryjny samolot, który został oznaczony jako Proctor Mk I został oblatany 8 października 1939 roku. Następnie prowadzono jego produkcję wprowadzając jego kolejne wersje. Produkcję seryjną zakończono w 1945 roku i łącznie zbudowano 1268 samolotów tego typu wszystkich wersji.

Wersje

• Mk I – samolot łącznikowy, dwumiejscowy
• Mk IA – samolot treningowy do szkolenia radiooperatorów, budowany dla lotnictwa marynarki wojennej (Fleet Air Arm)
• Mk II – samolot treningowy do szkolenia nawigatorów
• Mk III – samolot łącznikowy, trzymiejscowy
• Mk IV – samolot treningowy, czteromiejscowy
• Mk V – wersja cywilna samolotu, przystosowana do przewozu czterech pasażerów

Służba w lotnictwie

Samoloty Percival Proctor po rozpoczęciu produkcji seryjnej zostały skierowane do jednostek treningowych i szkół lotniczych RAF-u, gdzie szkolono na nich nawigatorów i radiooperatorów.

Po skierowaniu do Wielkiej Brytanii jednostek lotnictwa amerykańskiego otrzymały one do szkolenia także samoloty tego typu. Część samolotów Proctor używano także jako samoloty łącznikowe. W lotnictwie wojskowym samoloty te używane były do zakończenia II wojny światowej.

Po wycofaniu z lotnictwa wojskowego zostały one sprzedane dla lotnictwa cywilnego, gdzie używano ich do lat 60. XX wieku.

Opis konstrukcji

Samolot Percival Proctor to jednosilnikowy, dolnopłat o konstrukcji mieszanej, głównie drewnianej, kabiny zakryte, podwozie stałe.