Perdikkas

Perdikkas (stgr. Περδίκκας; ur. ok. 365 p.n.e. - zm. maj-czerwiec 320 p.n.e.) – wódz Filipa II i Aleksandra Wielkiego, jeden z diadochów. Był synem Orontesa, satrapy Myzji.

Po śmierci Aleksandra (323 p.n.e.) naczelny wódz armii, faktyczny regent państwa. Od 322 p.n.e. sprawował opiekę nad Filipem Arrhidaeusem i małym Aleksandrem IV synem Aleksandra. Dążył do zachowania imperium w całości. Zamierzał poślubić Kleopatrę siostrę Aleksandra i w ten sposób stać się królem Macedonii pozbawiając władzy Antypatra. Jego ambitne plany doprowadziły do wojny z pozostałymi diadochami (po stronie Perdikkasa stanął Eumenes z Kardii). W 321 p.n.e. podczas wyprawy na Egipt na którą Perdikkas zabrał ze sobą jako regent obu królów: Filipa Arrhidaeusa i Aleksandra IV. W wyniku niezadowolenia wśród własnych żołnierzy poniesionymi stratami przy przeprawianiu się przez Nil, brakiem sukcesów, niedostatkiem żywności i zachęcani przez obietnice Ptolemeusza żołnierze zawiązali spisek w wyniku którego Perdikkas został zamordowany we własnym namiocie przez swoich oficerów: Pejtona, Antygenesa i Seleukosa^[1] (gdzieś między 21 maja a 19 czerwca 320 p.n.e.).

Twórca taktyki walki na dwa fronty. Zauważył on, że aby walczyć skutecznie na dwóch frontach, należy na jednym się bronić a na drugim atakować, dlatego polecił Eumenesowi bronić Azji Mniejszej, a sam wyruszył na podbój Egiptu Ptolemeusza. Taktyki tej uczą się absolwenci amerykańskich szkół wojskowych.

Przypisy

Bibliografia

• Anna Świderkówna: Hellada królów. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1967.
• Benedetto Bravo, Ewa Wipszycka: Historia starożytnych Greków. T. 3: Okres hellenistyczny. Warszawa: Wydawnictwo naukowe PWN, 1992, s. 105-106. ISBN 83-01-06653-9.