Perec Bernstein

Perec Bernstein

‏פרץ ברנשטיין‎

Data i miejsce urodzenia	12 czerwca 1890 Meiningen Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	21 marca 1971 Izrael
Minister przemysłu i handlu
Okres	od 14 maja 1948 do 10 marca 1949
Przynależność polityczna	Ogólni Syjoniści
Poprzednik	brak
Następca	Eli’ezer Kaplan
Minister przemysłu i handlu
Okres	od 24 grudnia 1952 do 29 czerwca 1955
Przynależność polityczna	Ogólni Syjoniści
Poprzednik	Dow Josef
Następca	Perec Naftali
Poseł do Knesetu
Okres	od 1949 do 1965
Przynależność polityczna	Ogólni Syjoniści, Partia Liberalna, Gahal

Perec Bernstein, również Fritz Bernstein (hebr.: פרץ ברנשטיין, ang. Peretz Bernstein, ur. 12 czerwca 1890 w Meiningen, zm. 21 marca 1971 w Izraelu) – izraelski polityk, ekonomista i redaktor, w latach 1949–1965 poseł do Knesetu, w latach 1948–1949 oraz 1952–1955 minister przemysłu i handlu, sygnatariusz Deklaracji niepodległości Izraela.

Życiorys

Urodził się 12 czerwca 1890 w Meiningen w Turyngii^[1]. Ukończył tamtejsze gimnazjum, a następnie szkołę handlową w Eisenach^[2]. Przeprowadził się do Holandii, gdzie zajmował się handlem zbożem. W 1917 przystąpił do Światowej Organizacji Syjonistycznej. Był sekretarzem i członkiem zarządu holenderskiego oddziału, a w latach 1930–1934 jego przewodniczącym. Od 1925 do 1935 był także redaktorem naczelnym „Tygodnika Syjonistycznego”^[3]. W 1926 opublikował po niemiecku książkę: Der Antisemitismus als Gruppenerscheinung (Antysemityzm jako fenomen społeczny), została ona później wydana po angielsku (1951) i hebrajsku (1980)^[1].

W 1936 wyemigrował do Palestyny, gdzie związał się z Ogólnymi Syjonistami. Był redaktorem wydawanej przez partię gazety „Ha-Boker”^[1]. Rozpoczął działalność w Agencji Żydowskiej, w latach 1946–1948 był dyrektorem jej departamentu gospodarczego. Był jednym z sygnatariuszy ogłoszonej 14 maja 1948 Deklaracji niepodległości Izraela^[4], a w utworzonym w tym dniu rządzie tymczasowym Dawida Ben Guriona objął funkcję ministra przemysłu i handlu. Sprawował ją do czasu powołania nowego rządu 10 marca 1949^[5]. W pierwszych wyborach parlamentarnych w Izraelu w 1949 dostał się do izraelskiego parlamentu z listy Ogólnych Syjonistów. W pierwszym Knesecie zasiadał w komisjach spraw zagranicznych i obrony, budownictwa oraz spraw gospodarczych^[1]. W kolejnych wyborach ponownie zdobył mandat poselski, a w drugim Knesecie zasiadał w komisjach finansów oraz spraw zagranicznych i obrony. 24 grudnia 1952 roku wszedł w skład nowego rządu Dawida Ben Guriona, ponownie obejmując funkcję ministra przemysłu i handlu^[6]. Stanowisko to zachował również w kolejnym rządzie nowego premiera Moszego Szareta od 26 stycznia 1954 do 29 czerwca 1955, kiedy to po opuszczeniu przez Ogólnych Syjonistów koalicji rządowej Szaret powołał nowy gabinet^[7].

W trzecich wyborach w Izraelu w roku 1955 kolejny raz zdobył mandat poselski, po czym ponownie zasiadał w tych samych komisjach, co w poprzedniej kadencji. W wyborach w 1959 ponownie wybrany posłem, a w czwartym Knesecie zasiadał w komisjach finansów oraz pracy. W trakcie tej kadencji Ogólni Syjoniści po połączeniu z Partią Progresywną przekształcili się w Partię Liberalną, a Bernstein został jednym z dwóch przewodniczących partii. Z listy liberałów po raz piąty został posłem w przyśpieszonych wyborach w 1961. W trakcie piątej kadencji doszło do połączenia Partii Liberalnej z Herutem i Bernstein zasiadał w ławach Knesetu jako polityk Gahalu^[1].

W 1962 ukazała się jego autobiografia wydana w języku hebrajskim. Zmarł 21 marca 1971^[1].

W 2008 ukazała się reedycja jego pracy, pod nowym tytułem: The Social Roots of Discrimination. The Case of Jews, opatrzona komentarzami oraz wstępem holenderskiego naukowca Bernarda van Praaga^[8].

Przypisy