Perspektywa powietrzna
Perspektywa powietrzna – technika malarska, która służy zwiększeniu iluzji głębi.
Przestrzeń wpływa na odbiór tonów i kolorów. W miarę oddalania się w kierunku horyzontu zwiększa się warstwa powietrza między obiektem a obserwującym. Wraz ze zwiększaniem się odległości tony i barwy stają się jaśniejsze, bardziej niebieskawe, a kształty przedmiotów stają się mniej wyraźne, jakby zamglone.
Jej stosowania można dopatrzeć się już w starożytności (malowidła ścienne w Pompejach). Wyraźnie obecna jest w malarstwie niderlandzkim XV w.. W Renesansie problemem zajmowali się mistrzowie włoscy Filippo Brunelleschi, Leon Battista Alberti, Piero della Francesca oraz Leonardo da Vinci. Większość prac Leonarda da Vinci zawiera perspektywę powietrzną. Jej brak w obrazach (np. Dama z gronostajem budził u niektórych historyków sztuki wątpliwości co do ich autorstwa.
.jpg)
Perspektywa powietrzna występuje też w fotografii[1]. Na zdjęciach pierwszy plan zawsze wydaje się ciemniejszy od kolejnych, przez co powstaje wrażenie głębi obrazu[1].
Zobacz też
- perspektywa
- perspektywa linearna (zbieżna, geometryczna)
- perspektywa barwna (malarska)
- perspektywa odwrócona
Przypisy
- ↑ a b Perspektywa w fotografii. W: www.szerokikadr.pl [on-line]. [dostęp 2018-07-20].
