Pete Sampras

Pete Sampras
Ilustracja
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia 1971
Waszyngton

Wzrost

185 cm

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1988

Zakończenie kariery

2002

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

64

Najwyżej w rankingu

1 (12 kwietnia 1993)

Australian Open

W (1994, 1997)

Roland Garros

SF (1996)

Wimbledon

W (1993–1995, 1997–2000)

US Open

W (1990, 1993, 1995, 1996, 2002)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

2

Najwyżej w rankingu

27 (12 lutego 1990)

Australian Open

2R (1989)

Roland Garros

2R (1989)

Wimbledon

3R (1989)

US Open

1R (1988–1990)

Strona internetowa

Pete Sampras (ur. 12 sierpnia 1971 w Waszyngtonie) – amerykański tenisista pochodzenia greckiego, zwycięzca 14 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej.

Dominował w tenisie męskim w latach 90.; w 1993 został po raz pierwszy liderem rankingu światowego, a między 1993–1998 kończył rok jako lider rankingu ATP – jest to rekord pod tym względem. Łącznie na 1. miejscu w rankingu ATP spędził 286 tygodni, co było rekordem aż do czasu pobicia go przez Rogera Federera (310 tygodni). Pierwszy turniej wielkoszlemowy wygrał w 1990, pokonując w finale US Open Andre Agassiego; ten sam zawodnik był przeciwnikiem Samprasa w jego ostatnim finale – także na US Open, w 2002. Również ten pojedynek, podobnie jak większość ze spotkań z Agassim (swoim największym rywalem w okresie dominacji), wygrał Sampras. Finał US Open 2002, rozegrany we wrześniu 2002, okazał się ostatnim meczem w karierze zawodniczej Samprasa, który po wielomiesięcznym namyśle (i licznych spekulacjach medialnych) ogłosił zakończenie kariery w dniu inauguracji kolejnej edycji US Open, 25 sierpnia 2003.

Największe sukcesy przyniósł Samprasowi turniej wimbledoński, gdzie Amerykanin zwyciężył 7 razy. Był niepokonanym w latach 1993–1995 i 1997–2000. Przejął od Beckera przydomek Króla kortu centralnego na Wimbledonie (aktualnie ten przydomek należy do Federera, który turniej Wimbledoński zwyciężał 8-krotnie). Sampras wygrał US Open pięciokrotnie – w 1990, 1993, 1995, 1996 i w 2002 roku. Odnosił sukcesy także w Australian Open, gdzie zwyciężył dwukrotnie – w 1994 i 1997 roku, ponadto trzykrotnie był finalistą US Open (w latach 1992, 2000 i 2001) i raz finalistą Australian Open (rok 1995), natomiast bez powodzenia startował na kortach Rolanda Garrosa; jego wielkim celem było zwycięstwo na paryskiej mączce, czego najbliższy był w 1996, kiedy uległ w półfinale Jewgienijowi Kafielnikowowi (późniejszemu triumfatorowi). Na kortach o nawierzchni ziemnej odnosił sukcesy rzadziej, chociaż wygrał m.in. turniej ATP Masters Series Rzymie (1994).

W latach 1990–2000 regularnie kwalifikował się do turnieju ATP Finals, za każdym razem (oprócz 1990) awansując co najmniej do półfinału. Wygrywał te zawody pięciokrotnie (1991, 1994, 1996, 1997, 1999).

Amerykanin jest również zdobywcą Pucharu Davisa w latach 1992 i 1995. W edycji z 1995 zdobył w finale przeciwko Rosji wszystkie punkty dla drużyny Stanów Zjednoczonych. W 1997 roku został finalistą tej imprezy.

Kariera tenisowa

Pete Sampras urodził się w rodzinie potomków greckich emigrantów w Potomac w stanie Maryland, dzieciństwo spędził jednak głównie w Kalifornii, w Palos Verdes. W wieku 3 lat po raz pierwszy wziął do ręki rakietę tenisową i zaczął regularnie ćwiczyć grę w tenisa. Jego idolem od najmłodszych lat był Rod Laver. Talent młodego Samprasa został szybko dostrzeżony przez znajomego jego rodziców, pediatrę i wielkiego fana tenisa Petera Fischera, który był jego pierwszym trenerem do 1989 roku[1]. Sampras początkowo grał defensywnie z tyłu kortu, a jego najlepszym uderzeniem był oburęczny backhand. Pod wpływem Fischera zmienił styl na ofensywny, a oburęczny backhand na jednoręczny, żeby w przyszłości mieć większe szanse na triumf na trawiastych kortach Wimbledonu[2][3].

Pierwsze lata w ATP. Zwycięstwo na US Open (1988–1990)

Sampras został profesjonalnym tenisistą w 1988 roku, w wieku 16 lat. Szybko wszedł do pierwszej setki rankingu ATP[4]. W roku następnym nieznacznie poprawił swój ranking, nadal jednak nie był w stanie przejść 2 rundy w żadnym turnieju wielkoszlemowym poza US Open (w 2 rundzie tego turnieju Sampras wyeliminował mistrza z 1988 roku Matsa Wilandera), nie odniósł też większych sukcesów w turniejach niższej rangi. Sezon 1989 Sampras zakończył na 81. miejscu w rankingu ATP.

Przełom dla 19 letniego wówczas Samprasa nastąpił w roku 1990, kiedy to osiągnął najpierw ćwierćfinał turnieju w Sydney, a potem 4 rundę Australian Open (przegrał w czterech setach z Yannickiem Noahem). W lutym wygrał swój pierwszy turniej w profesjonalnej karierze, na dywanie w Filadelfii, pokonując m.in. Andre Agassiego, Tima Mayotte, a w finale Andrésa Gómeza. Dzięki temu zwycięstwu po raz pierwszy w karierze wszedł do pierwszej dwudziestki najlepszych tenisistów świata. Nie wystąpił na turnieju Rolanda Garrosa, wygrał jednak drugi tytuł w sezonie na trawie w Manchesterze, pokonując w finale Gilada Bluma. Na Wimbledonie przegrał w 1 rundzie z Christem Van Rensburgiem. Podczas turnieju Rogers Cup pokonał kilku znanych zawodników, m.in. wyeliminował w ćwierćfinale Johna McEnroe, w półfinale przegrał z Michaelem Changiem. Do półfinału doszedł również na turnieju w Los Angeles, gdzie przegrał z nr 2. światowego rankingu Stefanem Edbergiem. Nikt nie stawiał młodego Samprasa w gronie faworytów do zwycięstwa na US Open. Amerykanin zaskoczył wszystkich, kiedy pokonał w 4 rundzie Thomasa Mustera, a w ćwierćfinale w pięciu setach zmierzającego do dziewiątego z rzędu finału US Open Ivana Lendla. W półfinale wyeliminował w czterech setach Johna McEnroe. W finale zmierzył się z Andre Agassim i pokonał go w trzech setach, zostając najmłodszym w historii zwycięzcą tego turnieju[5][6].

Na koniec sezonu Sampras wystąpił w pierwszej edycji prestiżowego turnieju o Puchar Wielkiego Szlema, pokonując w finale w trzech setach późniejszego trenera Andre Agassiego, Brada Gilberta. Zakończył ten rok na 5. miejscu listy ATP[4].

Lata 1991–1992

Pete Sampras wygrał w 1991 4 turnieje, w tym po raz pierwszy triumfował podczas Tennis Masters Cup, kiedy to pokonał w czterech setach Jima Couriera. Nie odniósł jednak większych sukcesów na turniejach wielkiego szlema. Na Wimbledonie odpadł 2 rundzie, na US Open przegrał w ćwierćfinale z Jimem Courierem. Po tej porażce Sampras pozwolił sobie na uwagę, że właściwie cieszy się z tej przegranej, gdyż nie radził sobie z oczekiwaniami mediów i kibiców. Jego oświadczenie spotkało się z falą krytyki jako wyraz postawy niegodnej sportowca[7].

W 1992 roku Sampras w końcu zaczął odnosić większe sukcesy w rozgrywkach wielkoszlemowych od czasu triumfu na US Open w 1990 roku. Nie zagrał w Australian Open, ale na paryskiej mączce podczas turnieju French Open doszedł po raz pierwszy do ćwierćfinału (przegrał w trzech setach z Agassim). Na Wimbledonie doszedł do półfinału (eliminując w ćwierćfinale obrońcę tytułu Michaela Sticha), gdzie przegrał w czterech setach z Goranem Ivaniševiciem. Doszedł do finału US Open, gdzie przegrał z obrońcą tytułu Stefanem Edbergiem w czterech setach 6:3, 4:6, 6:7(5), 2:6. Sampras przyznał później, że ta porażka była dla niego szczególnie bolesna. Obudziła w nim ducha rywalizacji oraz skłoniła do wzmożonego wysiłku w walce o pierwsze miejsce w rankingu ATP[8].

Latem 1992 roku Sampras zagrał na igrzyskach olimpijskich w Barcelonie dochodząc do 3 rundy turnieju singlowego i 2 rundy rozgrywek gry podwójnej, wspólnie z Jimem Courierem[9].

Pierwsze lata dominacji. Sezony 1993–1994

Zdeterminowany do walki o pierwsze miejsce w rankingu Sampras zaczął sezon 1993 od awansu do półfinału w Melbourne, w którym uległ Stefanowi Edbergowi. Dzięki zwycięstwu w prestiżowym turnieju w Miami, w Tokio oraz Hongkongu po raz pierwszy w kwietniu 1993 roku został liderem rankingu ATP. Na turnieju Rolanda Garrosa powtórzył wynik z ubiegłego roku (przegrał z późniejszym triumfatorem Sergim Bruguerą w czterech setach). Wygrał jednak miesiąc później swój drugi tytuł wielkoszlemowy w karierze, pokonując w finale Wimbledonu Jima Couriera 7:6(3), 7:6(6), 3:6, 6:3, a następnie dwa miesiące później swój drugi tytuł US Open, wygrywając w trzech setach z Cédrikiem Pioline 6:4, 6:4, 6:3[10][11]. Mimo iż na ostatnim w sezonie turnieju mistrzów rozgrywanym we Frankfurcie nad Menem przegrał w finale z Michaelem Stichem, z 8 tytułami na koncie zakończył sezon jako lider rankingu ATP.

W 1994 Sampras wygrał 10 turniejów i ponownie pewnie zakończył sezon na pierwszym miejscu listy ATP. Triumfował po raz pierwszy na turnieju Australian Open, w finale pokonując Todda Martina 7:6(4), 6:4, 6:4. Wygrał 3 turnieje rangi ATP Masters Series w Indian Wells, Miami oraz w Rzymie (największy sukces Samprasa na mączce), obronił również tytuł wywalczony rok wcześniej na Wimbledonie (wygrana w finale z Goranem Ivaniševiciem 7:6(2), 7:6(5), 6:0). Na US Open wystąpił zmagając się z kontuzją stopy i przegrał w 4 rundzie w pięciu setach z Jaime Yzagą[12]. Sezon zakończył wygrywając po raz drugi w karierze turniej Tennis Masters Cup, pokonując tym razem Borisa Beckera 4:6, 6:3, 7:5, 6:4.

Na szczycie listy ATP. Lata 1995–1998

Sampras nie obronił w sezonie 1995 tytułu w Melbourne. Podczas tego turnieju stoczył jeden z najbardziej pamiętnych meczów w karierze w ćwierćfinale z Jimem Courierem, kiedy w piątym secie przeżył załamanie emocjonalne i ze łzami w oczach kończył mecz[13]. Okazało się, że u jego trenera oraz bliskiego przyjaciela Tima Gulliksona wykryto złośliwy nowotwór mózgu. Emocjonalnie zdruzgotany Sampras przegrał w finale z Andre Agassim 6:4, 1:6, 6:7(6), 4:6, z którym w całym sezonie 1995 Sampras miał toczyć bardzo wyrównaną rywalizację o miejsce lidera rozgrywek ATP na koniec sezonu. Sampras wygrał z Agassim w finale turnieju w Indian Wells, ale przegrał w finale w Miami. Na Wimbledonie Sampras triumfował po raz trzeci z rzędu, pokonując w półfinale po pięciosetowej rywalizacji Gorana Ivaniševicia, a w finale Borisa Beckera 6:7(5), 6:2, 6:4, 6:2. Podczas serii turniejów rozgrywanych na twardych kortach Ameryki Północnej Agassi ponownie pokonał Samprasa, tym razem w finale turnieju w Montrealu. Sampras zrewanżował się Agassiemu za tę przegraną na US Open, gdzie pokonał swojego rywala 6:4, 6:3, 4:6, 7:5. Po śmierci Gulliksona trenerem Samprasa został były tenisista Paul Annacone, który przestawił grę Amerykanina na styl jeszcze bardziej ofensywny[14].

W sezonie 1996 Sampras wygrał 8 turniejów, w tym 1 o randzie wielkiego szlema. W Australii przegrał w 3 rundzie z Markiem Philippoussisem. Na turnieju w Paryżu Sampras doszedł do półfinału, eliminując po drodze kolejno dwóch byłych mistrzów French Open, Sergi'ego Bruguerę i Jima Couriera, po pięciosetowych meczach. W półfinale uległ późniejszemu triumfatorowi Jewgienijowi Kafielnikowowi. Na turnieju wimbledońskim Sampras przegrał w ćwierćfinale w trzech setach z Richardem Krajickiem. Na turnieju US Open Sampras w ćwierćfinałowym meczu z Àlexem Corretją w tie-breaku piątego słaniał się na korcie i dostał torsji, ale ostatecznie wygrał[15]. W finale pokonał Michaela Changa 6:1, 6:4, 7:6(3). Na kończącym sezon turnieju mistrzów rozgrywanym na nawierzchni dywanowej w Hanowerze Sampras stoczył jeden z najbardziej pamiętnych pojedynków w karierze, pokonując w finale Borisa Beckera wynikiem 3:6, 7:6(5), 7:6(4), 6:7(11), 6:4[16]. Po raz czwarty z rzędu zakończył sezon jako lider rozgrywek ATP.

Sezon 1997 był jednym z najlepszych w karierze Samprasa, który zakończył go jako nr 1. na świecie z 8 tytułami na koncie. Ponownie wygrał Australian Open, pokonując w finale Carlosa Moyę. Odzyskał tytuł na Wimbledonie (w finale pokonał Cédrica Pioline), wygrał 2 turnieje rangi ATP Masters Masters w Cincinnati oraz Paryżu. Jako jedyny w historii gracz wygrał zarówno Puchar Wielkiego Szlema, jak i Tennis Masters Cup w jednym sezonie, pokonując w finałach kolejno Patricka Raftera oraz Jewgienija Kafielnikowa. Na turnieju US Open odpadł w 4 rundzie w pięciu setach z Petrem Kordą.

Podczas sezonu 1998 Amerykanin zdołał wygrać 4 turnieje w roku. Sampras słabsze wyniki osiągał w turniejach wielkoszlemowych. Na Australian Open przegrał w ćwierćfinale z Karolem Kučerą, na French Open odpadł w 2 rundzie z Ramónem Delgado. Tytuł na Wimbledonie Sampras obronił po wyrównanym pięciosetowym meczu z Goranem Ivaniševiciem, który wygrał ostatecznie wynikiem 6:7(2), 7:6(9), 6:4, 3:6, 6:2. Na US Open przegrał w półfinale w pięciu setach z Patrickiem Rafterem mimo prowadzenia 2:1 w setach. Udało mu się jednak po raz szósty z rzędu zakończyć sezon na pierwszym miejscu listy ATP.

Utrata pierwszego miejsca. Lata 1999–2000

Sampras w 1999 nie grał całą pierwszą część sezonu z powodu kontuzji. Do gry powrócił tuż przed Wimbledonem, kiedy wygrał 24 mecze z rzędu, zdobywając kolejno tytuły w Queen’s, na Wimbledonie, w Los Angeles i w Cincinnati. W finale Wimbledonu okazał się lepszym od Andre Agassiego 6:3, 6:4, 7:5. Agassiego pokonał również w finale Los Angeles oraz półfinale Cincinnati i przystępował do US Open jako faworyt. Tuż przed US Open doznał jednak kontuzji pleców na treningu i musiał zrezygnować z udziału w turnieju[17]. Oznaczało to, że po raz pierwszy od sześciu lat Sampras nie zakończy roku na fotelu lidera rozgrywek. Zdołał jednak wygrać po raz piąty tytuł Tennis Masters Cup w Hanowerze, pokonując w finale Agassiego 6:1, 7:5, 6:4.

W 2000 roku Sampras doszedł do półfinału Australian Open, gdzie przegrał w pięciu setach z Agassim. W dalszej części sezonu osiągnął jednak znaczące sukcesy. Wygrał po raz trzeci prestiżowy turniej w Key Biscayne (pokonał w finale Gustavo Kuertena). Po raz siódmy w karierze zwyciężył na Wimbledonie, mimo iż od 2 rundy tego turnieju grał z bolesną kontuzją goleni[18]. W finale pokonał Patricka Raftera 6:7(10), 7:6(5), 6:4, 6:2, potwierdzając swoją dominację na trawnikach Wimbledonu. Był to także trzynasty tytuł wielkoszlemowy w karierze Samprasa, który został wówczas rekordzistą wśród mężczyzn jeśli chodzi o liczbę zwycięstw w turniejach wielkiego szlema[19]. Na US Open dotarł do finału, gdzie przegrał z Maratem Safinem 4:6, 3:6, 3:6. W turnieju Tennis Masters Cup Amerykanin przegrał w półfinale z Kuertenem.

Zmierzch kariery i ostatni tytuł wielkoszlemowy

Sampras od czasu zwycięstwa na Wimbledonie nie wygrał przez następne 24 miesiące żadnego turnieju. Na Wimbledonie był obrońcą tytułu, ale przegrał w pięciu setach z Rogerem Federerem w 4 rundzie. Na US Open doszedł ponownie do finału, gdzie nie sprostał Lleytonowi Hewittowi. W 2002 roku Sampras przegrał w finale turnieju w Houston z Andym Roddickiem, natomiast na Wimbledonie został wyeliminowany w 2 rundzie przez będącego wówczas na 145. miejscu w rankingu Georga Bastla[20]. Podczas US Open Amerykanin pokonał młodszych zawodników (m.in. Grega Rusedskiego, Tommy’ego Haasa i Andy’ego Roddicka) i doszedł do finału, gdzie po raz kolejny zmierzył się z Andre Agassim. Sampras wygrał ostatni mecz na tym turnieju, pokonując Agassiego 6:3, 6:4, 5:7, 6:4 i zdobywając tym samym czternasty tytuł wielkiego szlema w karierze. Był, jak się to później okazało, również ostatni mecz w karierze Samprasa, który nie grał przez cały następny rok, ale decyzję o przejściu na sportową emeryturę oficjalnie ogłosił dopiero na US Open w 2003 roku. Tuż po zakończeniu kariery przez amerykańskiego tenisistę zaczęto wymieniać go w gronie największych mistrzów tej dyscypliny[21][22][23].

W 2007 Pete Sampras został wpisany na listę Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy (International Tennis Hall Of Fame)[24].

Puchar Davisa

W latach 1991–2002 reprezentował Stany Zjednoczone w Pucharze Davisa.

Sampras dwukrotnie zdobył wraz z reprezentacją trofeum, w 1992 i w 1995 roku. W meczu finałowym przeciwko Szwajcarii w 1992 został wystawiony do gry podwójnej i zdobył punkt w parze z Johnem McEnroe, pokonując Marca Rosseta i Jakoba Hlaska w pięciu setach. Ponownie przyczynił się do sukcesu USA w Pucharze Davisa w 1995. W finale z Rosją pokonał w Moskwie Andrieja Czesnokowa w pięciu setach oraz Jewgienija Kafielnikowa w trzech setach na swojej najmniej lubianej nawierzchni (mączce)[25].

W 1991 i 1997 osiągnął z reprezentacją finały. W edycji z roku 1991 przeciwko Francji przegrał swoje pojedynki singlowe z Henrim Leconte i Guyem Forgetem, natomiast w 1997 roku w rywalizacji ze Szwecją doznał kontuzji lewej nogi w meczu z Magnusem Larssonem przez co wycofał się z dalszej gry[26].

Styl gry

Sampras był graczem wszechstronnym, który często stosował taktykę serw i wolej[27]. Kiedy jego trenerem był Gullikson, Sampras grał ofensywnie głównie z głębi kortu, starając się zakończyć wymianę przy siatce po uprzednim wypracowaniu taktycznej przewagi. Kiedy jego trenerem został Paul Annacone, Sampras zaczął grać ofensywniej, atakując jeszcze częściej przy siatce. Dzięki temu do późnego jak na sportowca wieku był w stanie skutecznie rywalizować ze znacznie młodszymi i bardziej wytrzymałymi kondycyjnie rywalami.

Sampras dysponował znakomitym pierwszym i drugim podaniem (z tego względu nazywano go często żartobliwie „Pistol Pete”)[28]. Dzięki swojemu serwisowi Sampras był w stanie wygrywać ważne punkty w decydujących momentach meczu oraz niekiedy odwracać losy wydawałoby się już przegranego spotkania[29]. Jego drugie podanie jest uważane za najlepsze w historii tenisa, często udawało mu się dzięki niemu zdobyć punkt bezpośrednio bądź wymusić słaby i łatwy do zaatakowania return. Sampras serwował silnie, ale jego podanie było trudne do odbioru przede wszystkim ze względu na doskonałe plasowanie (był w stanie zaserwować w dowolny punkt na korcie) oraz umiejętne maskowanie tego, gdzie zamierza serwować.

Sampras posiadał również skuteczny forehand. Najbardziej spektakularnym uderzeniem w jego repertuarze był zwłaszcza forehand wykonywany w biegu, przez wielu uważany za najlepsze uderzenie tego typu w historii dyscypliny[30]. Było to uderzenie bardzo silne i płaskie, zazwyczaj dawało mu punkt bądź natychmiastową przewagę w wymianie. Sampras był zawodnikiem bardzo szybkim, często prowokował przeciwnika do zagrania w pusty kort na stronę forehandową, gdyż niemal zawsze był w stanie dobiec do piłki i zagrać uderzenie wygrywające[30].

Sampras grał bardzo pewnie przy siatce, jego woleje technicznie były wykonywane efektownie i zarazem bardzo skuteczne. Sampras słynął z widowiskowych smeczów wykonywanych z wyskoku, co sprawiało, że niemal niemożliwością było przelobowanie go.

Jedynym zagraniem w arsenale Samprasa, które mogło uchodzić za jego słabość, był klasyczny jednoręczny backhand[31]. Sampras potrafił efektownie mijać z backhandu przeciwników atakujących siatkę, w regularnej wymianie jednak częściej popełniał z tej strony błąd lub też zagrywał łatwiejszą do zaatakowania piłkę na środek kortu. Żeby zneutralizować swoją słabość Sampras często uciekał się do uderzenia z odwróconego forehandu bądź uderzał piłkę slajsem i szedł do siatki, żeby skrócić wymianę.

Styl gry Samprasa był szczególnie skuteczny na szybkich nawierzchniach: na trawie, na dywanie oraz na betonie, gdyż jego serwis, skuteczne woleje, agresywny i atletyczny styl gry oraz niezawodny forehand dawały mu na nich znaczną przewagę[27]. Nigdy nie udało mu się wygrać turnieju rangi wielkiego szlema na mączce (French Open), gdyż ceglana mączka umożliwiała jego przeciwnikom częstsze niż na innych nawierzchniach skuteczne mijanie go przy siatce[30]. Inną przyczyną słabości Samprasa na mączce mógł być jego uderzany bardzo płasko forehand (na mączce bardziej opłaca się zagrywać piłkę z większą rotacją) oraz stosunkowo rzadkie uciekanie się drop-szota[30].

Sampras słynął z koncentracji na korcie oraz niezłomności i woli walki, zwłaszcza w meczach toczonych do trzech wygranych setów[30]. Do historii tenisa przeszły jego słynne mecze z Andre Agassim, Jimem Courierem, Goranem Ivaniševiciem, Patrickiem Rafterem czy Borisem Beckerem. Dotychczas jest ostatnim wybitnym przedstawicielem pokolenia tych tenisistów, którzy często stosowali klasyczny styl serw i wolej.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (64–24)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPrzeciwnikWynik finału
Zwycięzca1.25 lutego 1990FiladelfiaDywanowa (hala)Ekwador Andrés Gómez7:6, 7:5, 6:2
Zwycięzca2.24 czerwca 1990ManchesterTrawiastaIzrael Gilad Blum7:6, 7:6
Zwycięzca3.9 września 1990US Open, Nowy JorkTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi6:4, 6:3, 6:2
Zwycięzca4.23 grudnia 1990MonachiumDywanowa (hala)Stany Zjednoczone Brad Gilbert6:3, 6:4, 6:2
Finalista1.17 lutego 1991FiladelfiaDywanowa (hala)Czechosłowacja Ivan Lendl7:5, 4:6, 4:6, 6:3, 3:6
Finalista2.23 czerwca 1991ManchesterTrawiastaChorwacja Goran Ivanišević4:6, 4:6
Zwycięzca5.4 sierpnia 1991Los AngelesTwardaStany Zjednoczone Brad Gilbert6:2, 6:7(5), 6:3
Finalista3.11 sierpnia 1991CincinnatiTwardaFrancja Guy Forget6:2, 6:7(4), 4:6
Zwycięzca6.18 sierpnia 1991IndianapolisTwardaNiemcy Boris Becker7:6(2), 3:6, 6:3
Zwycięzca7.20 października 1991LyonDywanowa (hala)Francja Olivier Delaître6:1, 6:1
Finalista4.3 listopada 1991ParyżTwarda (hala)Francja Guy Forget6:7(9), 6:4, 7:5, 4:6, 4:6
Zwycięzca8.17 listopada 1991FrankfurtDywanowa (hala)Stany Zjednoczone Jim Courier3:6, 7:6(5), 6:3, 6:4
Zwycięzca9.23 lutego 1992FiladelfiaDywanowa (hala)Izrael Amos Mansdorf6:1, 7:6(4), 2:6, 7:6(2)
Finalista5.3 maja 1992AtlantaCeglanaStany Zjednoczone Andre Agassi5:7, 4:6
Zwycięzca10.26 lipca 1992KitzbühelCeglanaArgentyna Alberto Mancini6:3, 7:5, 6:3
Zwycięzca11.16 sierpnia 1992CincinnatiTwardaStany Zjednoczone Ivan Lendl6:3, 3:6, 6:3
Zwycięzca12.23 sierpnia 1992IndianapolisTwardaStany Zjednoczone Jim Courier6:4, 6:4
Finalista6.13 września 1992US Open, Nowy JorkTwardaSzwecja Stefan Edberg6:3, 4:6, 6:7(5), 2:6
Zwycięzca13.25 października 1992LyonDywanowa (hala)Francja Cédric Pioline6:4, 6:2
Zwycięzca14.17 stycznia 1993SydneyTwardaAustria Thomas Muster7:6(7), 6:1
Zwycięzca15.21 marca 1993MiamiTwardaStany Zjednoczone MaliVai Washington6:3, 6:2
Zwycięzca16.11 kwietnia 1993TokioTwardaStany Zjednoczone Brad Gilbert6:2, 6:2, 6:2
Zwycięzca17.18 kwietnia 1993HongkongTwardaStany Zjednoczone Jim Courier6:3, 6:7(1), 7:6(2)
Zwycięzca18.4 lipca 1993Wimbledon, LondynTrawiastaStany Zjednoczone Jim Courier7:6(3), 7:6(6), 3:6, 6:3
Zwycięzca19.12 września 1993US Open, Nowy JorkTwardaFrancja Cédric Pioline6:4, 6:4, 6:3
Zwycięzca20.24 października 1993LyonDywanowa (hala)Francja Cédric Pioline7:6(5), 1:6, 7:5
Zwycięzca21.14 listopada 1993AntwerpiaDywanowa (hala)Szwecja Magnus Gustafsson6:1, 6:4
Finalista7.21 listopada 1993FrankfurtDywanowa (hala)Niemcy Michael Stich6:7(3), 6:2, 6:7(7), 2:6
Zwycięzca22.16 stycznia 1994SydneyTwardaStany Zjednoczone Ivan Lendl7:6(5), 6:4
Zwycięzca23.30 stycznia 1994Australian Open, MelbourneTwardaStany Zjednoczone Todd Martin7:6(4), 6:4, 6:4
Zwycięzca24.6 marca 1994Indian WellsTwardaCzechy Petr Korda4:6, 6:3, 3:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca25.20 marca 1994MiamiTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi5:7, 6:3, 6:3
Zwycięzca26.3 kwietnia 1994OsakaTwardaFrancja Lionel Roux6:2, 6:2
Zwycięzca27.10 kwietnia 1994TokioTwardaStany Zjednoczone Michael Chang6:4, 6:2
Zwycięzca28.15 maja 1994RzymCeglanaNiemcy Boris Becker6:1, 6:2, 6:2
Finalista8.12 czerwca 1994LondynTrawiastaStany Zjednoczone Todd Martin6:7(4), 6:7(4)
Zwycięzca29.3 lipca 1994Wimbledon, LondynTrawiastaChorwacja Goran Ivanišević7:6(2), 7:6(5), 6:0
Zwycięzca30.13 listopada 1994AntwerpiaDywanowa (hala)Szwecja Magnus Larsson7:6(5), 6:4
Zwycięzca31.20 listopada 1994FrankfurtDywanowa (hala)Niemcy Boris Becker4:6, 6:3, 7:5, 6:4
Finalista9.11 grudnia 1994MonachiumDywanowa (hala)Szwecja Magnus Larsson6:7, 6:4, 6:7, 4:6
Finalista10.29 stycznia 1995Australian Open, MelbourneTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi6:4, 1:6, 6:7(6), 4:6
Zwycięzca32.12 marca 1995Indian WellsTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi7:5, 6:3, 7:5
Finalista11.26 marca 1995MiamiTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi6:3, 2:6, 6:7(3)
Zwycięzca33.18 czerwca 1995LondynTrawiastaFrancja Guy Forget7:6(3), 7:6(6)
Zwycięzca34.9 lipca 1995Wimbledon, LondynTrawiastaNiemcy Boris Becker6:7(5), 6:2, 6:4, 6:2
Finalista12.30 lipca 1995MontrealTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi6:3, 2:6, 3:6
Zwycięzca35.10 września 1995US Open, Nowy JorkTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi6:4, 6:3, 4:6, 7:5
Finalista13.22 października 1995LyonDywanowa (hala)Południowa Afryka Wayne Ferreira6:7(2), 7:5, 3:6
Zwycięzca36.5 listopada 1995ParyżTwarda (hala)Niemcy Boris Becker7:6(5), 6:4, 6:4
Zwycięzca37.18 lutego 1996San JoseTwarda (hala)Stany Zjednoczone Andre Agassi6:2, 6:3
Zwycięzca38.25 lutego 1996MemphisTwarda (hala)Stany Zjednoczone Todd Martin6:4, 7:6(2)
Zwycięzca39.14 kwietnia 1996HongkongTwardaStany Zjednoczone Michael Chang6:4, 3:6, 6:4
Zwycięzca40.21 kwietnia 1996TokioTwardaStany Zjednoczone Richey Reneberg6:4, 7:5
Zwycięzca41.18 sierpnia 1996IndianapolisTwardaChorwacja Goran Ivanišević7:6(3), 7:5
Zwycięzca42.8 września 1996US Open, Nowy JorkTwardaStany Zjednoczone Michael Chang6:1, 6:4, 7:6(3)
Zwycięzca43.29 września 1996BazyleaTwarda (hala)Niemcy Hendrik Dreekmann7:5, 6:2, 6:0
Finalista14.27 października 1996StuttgartDywanowa (hala)Niemcy Boris Becker6:3, 3:6, 6:3, 3:6, 4:6
Zwycięzca44.24 listopada 1996HanowerDywanowa (hala)Niemcy Boris Becker3:6, 7:6(5), 7:6(4), 6:7(11), 6:4
Zwycięzca45.26 stycznia 1997Australian Open, MelbourneTwardaHiszpania Carlos Moyá6:2, 6:3, 6:3
Zwycięzca46.16 lutego 1997San JoseTwarda (hala)Wielka Brytania Greg Rusedski3:6, 5:0 krecz
Zwycięzca47.2 marca 1997FiladelfiaTwarda (hala)Australia Patrick Rafter5:7, 7:6(4), 6:3
Zwycięzca48.6 lipca 1997Wimbledon, LondynTrawiastaFrancja Cédric Pioline6:4, 6:2, 6:4
Zwycięzca49.10 sierpnia 1997CincinnatiTwardaAustria Thomas Muster6:3, 6:4
Zwycięzca50.5 października 1997MonachiumDywanowa (hala)Australia Patrick Rafter6:2, 6:4, 7:5
Zwycięzca51.2 listopada 1997ParyżTwarda (hala)Szwecja Jonas Björkman6:3, 4:6, 6:3, 6:1
Zwycięzca52.16 listopada 1997HanowerTwarda (hala)Rosja Jewgienij Kafielnikow6:3, 6:2, 6:2
Finalista15.15 lutego 1998San JoseTwarda (hala)Stany Zjednoczone Andre Agassi2:6, 4:6
Zwycięzca53.1 marca 1998FiladelfiaTwarda (hala)Szwecja Thomas Enqvist7:5, 7:6(3)
Zwycięzca54.3 maja 1998AtlantaCeglanaAustralia Jason Stoltenberg6:7(2), 6:3, 7:6(4)
Zwycięzca55.5 lipca 1998Wimbledon, LondynTrawiastaChorwacja Goran Ivanišević6:7(2), 7:6(9), 6:4, 3:6, 6:2
Finalista16.16 sierpnia 1998CincinnatiTwardaAustralia Patrick Rafter6:1, 6:7(2), 4:6
Zwycięzca56.18 października 1998WiedeńDywanowa (hala)Słowacja Karol Kučera6:3, 7:6(3), 6:1
Finalista17.8 listopada 1998ParyżTwarda (hala)Wielka Brytania Greg Rusedski4:6, 6:7(4), 3:6
Zwycięzca57.13 czerwca 1999LondynTrawiastaWielka Brytania Tim Henman6:7(1), 6:4, 7:6(4)
Zwycięzca58.4 lipca 1999Wimbledon, LondynTrawiastaStany Zjednoczone Andre Agassi6:3, 6:4, 7:5
Zwycięzca59.1 sierpnia 1999Los AngelesTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi7:6(3), 7:6(1)
Zwycięzca60.15 sierpnia 1999CincinnatiTwardaAustralia Patrick Rafter7:6(7), 6:3
Zwycięzca61.28 listopada 1999HanowerTwarda (hala)Stany Zjednoczone Andre Agassi6:1, 7:5, 6:4
Zwycięzca62.2 kwietnia 2000MiamiTwardaBrazylia Gustavo Kuerten6:1, 6:7(2), 7:6(5), 7:6(8)
Finalista18.18 czerwca 2000LondynTrawiastaAustralia Lleyton Hewitt4:6, 4:6
Zwycięzca63.9 lipca 2000Wimbledon, LondynTrawiastaAustralia Patrick Rafter6:7(10), 7:6(5), 6:4, 6:2
Finalista19.10 września 2000US Open, Nowy JorkTwardaRosja Marat Safin4:6, 3:6, 3:6
Finalista20.18 marca 2001Indian WellsTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi6:7(5), 5:7, 1:6
Finalista21.29 lipca 2001Los AngelesTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi4:6, 2:6
Finalista22.26 sierpnia 2001Long IslandTwardaNiemcy Tommy Haas3:6, 6:3, 2:6
Finalista23.9 września 2001US Open, Nowy JorkTwardaAustralia Lleyton Hewitt6:7(4), 1:6, 1:6
Finalista24.28 kwietnia 2002HoustonCeglanaStany Zjednoczone Andy Roddick6:7(9), 3:6
Zwycięzca64.8 września 2002US Open, Nowy JorkTwardaStany Zjednoczone Andre Agassi6:3, 6:4, 5:7, 6:4

Gra podwójna (2–2)

Końcowy wynikNrDataTurniejNawierzchniaPartnerPrzeciwnicyWynik finału
Finalista1.7 maja 1989Forest HillsCeglanaStany Zjednoczone Jim CourierStany Zjednoczone Rick Leach
Stany Zjednoczone Jim Pugh
4:6, 2:6
Zwycięzca1.21 maja 1989RzymCeglanaStany Zjednoczone Jim CourierBrazylia Danilo Marcelino
Brazylia Mauro Menezes
6:4, 6:3
Finalista2.7 kwietnia 1991OrlandoTwardaWenezuela Nicolás PereiraStany Zjednoczone Luke Jensen
Stany Zjednoczone Scott Melville
7:6, 6:7, 3:6
Zwycięzca2.18 czerwca 1995LondynTrawiastaStany Zjednoczone Todd MartinSzwecja Jan Apell
Szwecja Jonas Björkman
7:6, 6:4

Osiągnięcia w turniejach Wielkiego Szlema i ATP World Tour Masters 1000 (gra pojedyncza)

Turniej198819891990199119921993199419951996199719981999200020012002Wygrane turniejeBilans w turnieju
Wielki Szlem
Australian Open1R4RSFWF3RWQFSF4R4R2 / 1145–9
French Open2R2RQFQFQF1RSF3R2R2R1R2R1R0 / 1324–13
Wimbledon1R1R2RSFWWWQFWWWW4R2R7 / 1463–7
US Open1R4RWQFFW4RWW4RSFFFW5 / 1471–9
Wygrane turnieje0 / 10 / 41 / 30 / 30 / 32 / 42 / 42 / 41 / 42 / 41 / 41 / 21 / 40 / 41 / 414 / 52N/A
Bilans spotkań0–14–410–26–315–323–221–220–218–319–217–38–118–313–411–3N/A203–38
ATP World Tour Finals
ATP World Tour FinalsRRWSFFWSFWWSFWSF5 / 1135–14
ATP World Tour Masters 1000
Indian Wells3R3R2R3R3RWWQF2R3R2RQFFSF2 / 1431–12
Miami1RQF2RQFWWFSFSF3RQFW3R3R3 / 1442–10
Monte Carlo2R2R2R3R0 / 41–4
Rzym2R2RQFSFW1R1R3R2R1R1R1 / 1118–10
Hamburg3RSF2R1R1R0 / 55–5
Montreal/TorontoSF2R3RFQFQF3R0 / 715–7
Cincinnati1R3R3RFWSFQFQFWFW3R2R2R3 / 1438–11
Madryt1RSFQFSF2RSFSFF3RSFQF0 / 1124–11
Paryż3RF2RQFQFW2RWF3R2 / 1024–7
Ranking na koniec sezonu
9781563111111331013N/A

Legenda

     W, wygrał turniej

     F, przegrał w finale

     SF, przegrał w półfinale

     QF, przegrał w ćwierćfinale

     4R, 3R, 2R, 1R przegrał w IV, III, II, I rundzie

     RR, odpadł w fazie grupowej

     –, nie startował w turnieju głównym

Przypisy

  1. Vince Spadea: Break Point: The Secret Diary of a Pro Tennis Player. with Dan Markowitz. ECW Press, 2006, s. 36, p. 125. ISBN 1-550-22729-7.
  2. Joshua Shifrin: 101 Incredible Moments in Tennis: The Good, the Bad and the Infamous. Virtualbookworm.com, 2005, s. 229. ISBN 1-589-39820-3.
  3. Douglas Robson: One-handed backhand now a rarity in post-Henin era. petesampras.com, 24 czerwca 2008. [dostęp 2010-06-05]. (ang.).
  4. a b Pete Sampras – Rankings History. [w:] ATP Official website [on-line]. atpworldtour.com. [dostęp 2008-11-28]. (ang.).
  5. Srinivasan, s. 83.: Bio-Sporting Legends.Sprawdź autora:1.
  6. 1990 Player Activity for Pete Sampras. [w:] ATP Official website [on-line]. [dostęp 2012-04-05].
  7. Larry Schwartz: Sampras competes against best -- ever. espn.go.com. [dostęp 2008-02-20]. (ang.).
  8. Upon Hall of Fame Induction, Sampras Says a Loss Spurred Wins. [w:] The Associated Press [on-line]. nytimes.com, 15 lipca 2007. [dostęp 2008-02-20]. (ang.).
  9. Pete Sampras – sports-reference. sports-reference. [dostęp 2016-12-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 lipca 2010)]. (ang.).
  10. John Roberts: Wimbledon '93: Sampras service delivers crowning glory: Courier caught in firing line as world No 1 declares his independence by dispatching his compatriot and confirming his standing. independent.co.uk, 5 lipca 1993. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  11. MaliVai Washington: Wimbledon '93: Sampras service delivers crowning glory: Summing up Sampras' Grand Slams. espncdn.com, 12 lipca 2000. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  12. DEAN SCHABNER: Yzaga proves Sampras beatable. upi.com, 6 września 1994. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  13. Old friends battle it out to the death. archive.org, 26 stycznia 1995. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  14. Jennifer Frey: With Dedication, Sampras Aces Third U.S. Open. washingtonpost.com, 11 września 1995. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  15. Robin Finn: Sampras Survives Gut-Wrenching Five-Setter. nytimes.com, 6 września 1996. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  16. Christopher Clarey: Sampras Bests Becker in a Classic Duel. nytimes.com, 25 listopada 1996. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  17. Robin Finn: U.S. OPEN; Lower Back Injury Ruins Sampras's Bid. nytimes.com, 1 września 1999. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  18. Hubert Mizell: Injured Sampras plays on. sptimes.com, 30 czerwca 2000. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  19. Sampras claims seventh Wimbledon, 13th Slam. [w:] The Associated Press [on-line]. amarillo.com, 10 lipca 2000. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  20. Sampras crashes out. bbc.co.uk, 26 czerwca 2002. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  21. Greatest Tennis Players of all time „GOATs”. woodtennis.com. [dostęp 2012-04-06]. (ang.).
  22. Raymond Lee: Greatest Player Of All Time: A Statistical Analysis. tennisweek.com, 14 września 2007. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  23. Raymond Lee: 40 Greatest Players of the Tennis Era (1-4). tennis.com, 17 maja 2006. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  24. New Hall of Famer Sampras learned from 1992 defeat. [w:] The Associated Press [on-line]. usatoday.com, 15 lipca 2007. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  25. Lee Hockstader, washingtonpost.com: Sampras Serves U.S. a Davis Cup Title, washingtonpost.com, 4 grudnia 1995 [dostęp 2017-06-05].
  26. Robert Woodward: Tennis: Davis Cup joy for Sweden. independent.co.uk, 30 listopada 1997. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  27. a b Style gry u zawodników. tenisportal.com. [dostęp 2016-12-27]. (pol.).
  28. Had you written off Pistol Pete?. bbc.co.uk, 19 sierpnia 2002. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  29. Pete Sampras's serving style. tennisserver.com, listopad 2003. [dostęp 2016-12-27]. (ang.).
  30. a b c d e Pete Sampras. tenis.net.pl, 29 stycznia 2013. [dostęp 2016-12-27]. (pol.).
  31. Pete Sampras Biography And Detailed Game Analysis, „Online Tennis Instruction – Learn How To Play Your Best Tennis, Free Tennis Tips” [dostęp 2017-06-05] [zarchiwizowane z adresu 2017-06-28] (ang.).

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

Tennis pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Tennis. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.
Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Flag of Ecuador.svg
Made by author of Xramp, first uploaded by Denelson83 as Flag of Ecuador.svg, modifications by Husunqu.
Flag of Israel.svg
Flag of Israel. Shows a Magen David (“Shield of David”) between two stripes. The Shield of David is a traditional Jewish symbol. The stripes symbolize a Jewish prayer shawl (tallit).
Flag of Croatia.svg
Łatwo można dodać ramkę naokoło tej grafiki
Pete Sampras crop.jpg
Autor: Levg, Licencja: CC-BY-SA-3.0
Pete Sampras