Peter Müller (narciarz alpejski)

Peter Müller
Data i miejsce urodzenia	6 października 1957 ; Adliswil
Klub	Zürich-Lev
Pierwsze punkty w PŚ	15.01 1977, Kitzbühel; (10. miejsce - zjazd)
Pierwsze podium w PŚ	16.12 1978, Val Gardena (2. miejsce - zjazd)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	1.02 1979, Villars; (zjazd)
Dorobek medalowy
	Reprezentacja Szwajcaria
	Igrzyska olimpijskie
	Mistrzostwa świata
	Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula ;	1978/1979
Mała Kryształowa Kula ;	1979/1980
Mała Kryształowa Kula ;	1981/1982
2. miejsce ;	1984/1985
2. miejsce ;	1985/1986
2. miejsce ;	1986/1987
3. miejsce ;	1980/1981
	Puchar Świata (Kombinacja)
3. miejsce ;	1980/1981
3. miejsce ;	1984/1985

Peter Müller (ur. 6 października 1957 w Adliswil) – szwajcarski narciarz alpejski, dwukrotny srebrny medalista olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw świata oraz trzykrotny zdobywca Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji zjazdu Pucharu Świata.

Kariera

W zawodach Pucharu Świata Peter Müller zadebiutował na początku sezonu 1976/1977. Wkrótce zdobył pierwsze punkty, 15 stycznia 1977 roku w Kitzbühel zajmując dziesiąte miejsce w biegu zjazdowym. W kolejnych zawodach punktował kilkukrotnie, zajmując między innymi czwarte miejsce w gigancie 25 marca 1977 roku w Sierra Nevada. Ostatecznie sezon ukończył na 24. miejscu w klasyfikacji generalnej. W kolejnym sezonie tylko trzy razy zdobył punkty, co dało mu 36. miejsce w klasyfikacji końcowej. Wystąpił za to na mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen w lutym 1978 roku, gdzie rywalizację w zjeździe ukończył na piątej pozycji.

Pierwszy sukces osiągnął w sezonie 1978/1979, kiedy sięgnął po Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji zjazdu. Szwajcar po raz pierwszy na podium zawodów PŚ stanął 16 grudnia 1978 roku w Val Gardena, gdzie zjazd ukończył na drugiej pozycji. Wyprzedził go tylko Austriak Josef Walcher, a trzecie miejsce zajął kolejny reprezentant Szwajcarii - Walter Vesti. W wynik ten powtórzył dzień później, a także 14 stycznia w Crans-Montana i 3 marca 1979 roku w Lake Placid, a 1 lutego 1979 roku po raz pierwszy zwyciężył, wygrywając zjazd w Villars. W tym samym sezonie zajął też piętnaste miejsce w klasyfikacji generalnej. Klasyfikację zjazdu wygrał także w sezonie 1979/1980, w którym trzykrotnie stawał na podium zawodów w zjeździe: 16 grudnia 1979 roku w Val Gardena, 6 stycznia w Pra Loup i 19 stycznia 1980 roku w Wengen był najlepszy. Punktował jeszcze kilkukrotnie, zajmując między innymi dwukrotnie czwarte miejsca i w efekcie uplasował się na dziewiątej pozycji w klasyfikacji generalnej. W lutym 1980 roku wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie w swojej koronnej konkurencji zajął czwarte miejsce. Walkę o medal przegrał tam z Kanadyjczykiem Steve'em Podborskim o 0,13 sekundy.

Wysoką formę prezentował także w sezonie 1980/1981, w którym siedem razy stawał na podium. Odniósł przy tym dwa zwycięstwa: 14 grudnia 1980 roku w Val Gardena był najlepszy w kombinacji i zjeździe. Był ponadto trzykrotnie drugi, dwa razy trzeci i raz czwarty, co dało mu piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. Zajął wtedy także trzecie miejsce w klasyfikacjach zjazdu i kombinacji, przegrywając odpowiednio z Austriakiem Hartim Weiratherem i Steve'em Podborskim oraz z Philem Mahre z USA i Andreasem Wenzelem z Liechtensteinu. Sezon 1981/1982 rozpoczął od zajęcia drugiego miejsca w zjeździe 6 grudnia 1981 roku w Val d’Isère. W kolejnych startach czterokrotnie plasował się w czołowej trójce, odnosząc trzy zwycięstwa w zjeździe: 27 lutego w Whistler oraz 5 i 6 marca 1982 roku w Aspen. Dało mu to trzecie w karierze zwycięstwo w klasyfikacji zjazdu oraz czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. W 1982 roku brał także udział w mistrzostwach świata w Schladming, gdzie zjazd ukończył na piątym miejscu. Kolejne zwycięstwo Szwajcar odniósł 12 grudnia 1982 roku w Val d’Isère, gdzie tym razem okazał się najlepszy w supergigancie. Ponadto trzykrotnie stawał na podium, jednak żadnych zawodów nie wygrał. Sezon 1982/1983 ukończył na siódmej pozycji w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach zjazdu i kombinacji.

Najważniejszym punktem sezonu 1983/1984 były igrzyska olimpijskie w Sarajewie. Szwajcar wystąpił tam tylko w zjeździe, zdobywając za to srebrny medal. W zawodach tych rozdzielił na podium Billa Johnsona z USA i Austriaka Antona Steinera. W zawodach pucharowych osiągał przeciętne wyniki, tylko raz stając na podium: 29 stycznia 1984 roku w Garmisch-Partenkirchen zajął trzecie miejsce w kombinacji. Sezon zakończył na 24. miejscu w klasyfikacji generalnej. Srebrny medal w zjeździe przywiózł także z rozgrywanych w 1985 roku mistrzostw świata w Bormio. Tym razem lepszy o 0,11 s okazał się jego rodak Pirmin Zurbriggen, a na najniższym stopniu podium stanął Doug Lewis USA. W Pucharze Świata wielokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, sześciokrotnie stając na podium. Najlepiej zaprezentował się 27 stycznia w Garmisch-Partenkirchen, gdzie wygrał kombinację oraz 9 marca w Aspen i 15 marca 1985 roku w Panoramie, gdzie zwyciężał w zjeździe. Uzyskane wyniki dały mu czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej, trzecie w klasyfikacji kombinacji oraz drugie za Helmutem Höflehnerem w klasyfikacji zjazdu.

Na czwartym miejscu zakończył także sezon 1985/1986. Zmagania zaczął od czwartego miejsca w zjeździe 16 sierpnia 1985 roku w Las Leñas. Dwa dni później wywalczył w tej samej konkurencji drugie miejsce, powtarzając ten wynik 14 grudnia w Val Gardena i 31 grudnia w Schladming. W kolejnych zawodach na podium stawał także 3 lutego w Crans-Montana, wygrywając supergiganta i kombinację, dwa dni później w tej samej miejscowości był trzeci w supergigancie, 8 lutego w Morzine wygrał zjazd, dzień później był trzeci w kombinacji, a 21 lutego w Åre i 8 marca 1986 roku w Aspen ponownie wygrał zjazd. W poszczególnych klasyfikacjach był: szósty w kombinacji, piąty w supergigancie oraz drugi w zjeździe, w którym lepszy był Austriak Peter Wirnsberger. W kolejnym sezonie sześć razy stawał na podium, we wszystkich przypadkach w zjeździe. Trzykrotnie był najlepszy: 15 sierpnia 1986 roku w Las Leñas, 28 lutego w Furano i 14 marca 1987 roku w Calgary oraz trzykrotnie zajmował trzecie miejsce: 16 sierpnia w Las Leñas, 10 stycznia w Garmisch-Partenkirchen i 25 stycznia w Kitzbühel. Sezon zakończył na dziewiątej pozycji, a w klasyfikacji zjazdu był drugi za Zurbriggenem. Na przełomie stycznia i lutego 1987 roku startował także na mistrzostwach świata w Crans-Montana, gdzie w swojej koronnej konkurencji wywalczył złoty medal. W zawodach tych wyprzedził bezpośrednio dwóch rodaków: Pirmina Zurbriggena i Karla Alpigera.

Kolejny medal w zjeździe Müller wywalczył na rozgrywanych w 1988 roku igrzyskach olimpijskich w Calgary. Podobnie jak cztery lata wcześniej zajął w tej konkurencji drugie miejsce, plasując się za Zurbriggenem, a przed Francuzem Franckiem Piccardem. W zawodach pucharowych Szwajcar dziewięciokrotnie zajmował miejsca w czołowej dziesiątce, jednak na podium znalazł się tylko dwukrotnie: 16 stycznia w Bad Kleinkirchheim i 2 marca 1988 roku w Beaver Creek wygrywał zjazd. W klasyfikacji generalnej ponownie był dziewiąty, a w klasyfikacji zjazdu zajął piątą pozycję. Ostatnie zwycięstwo odniósł na początku sezonu 1988/1989, 9 grudnia 1988 roku w Val Gardena, gdzie był najlepszy w zjeździe. Dzień później po raz ostatni stanął na podium zawodów PŚ, zajmując trzecie miejsce w tej samej konkurencji. Sezon ten zakończył na dwunastym miejscu w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji zjazdu był szósty. Swój ostatni medal na międzynarodowej imprezie zdobył podczas mistrzostw świata w Vail w 1989 roku, gdzie po raz kolejny był drugi w swej koronnej konkurencji. O 0,19 sekundy lepszy był tam Hans-Jörg Tauscher z RFN, a trzecie miejsce ze startą 0,09 sekundy do Müllera zajął Karl Alpiger.

Większość sezonu 1989/1990 Müller stracił po tym jak podczas zawodów na trasie Saslong w Val Gardena upadł po jednym ze skoków. W wyniku wypadku Szwajcar złamał lewą kość piszczelową oraz zerwał więzadło krzyżowe w lewym kolanie^[1]. Przed wypadkiem zdołał wywalczyć jeden punkt w zawodach PŚ: 10 grudnia 1989 roku w Val d’Isère był piętnasty w supergigancie. W klasyfikacji generalnej dało mu to 107. miejsce. Do narciarstwa powrócił w sezonie 1990/1991, jednak osiągał słabe wyniki. Karierę zakończył ostatecznie w marcu 1992 roku.

Po zakończeniu kariery narciarskiej startował w biegach na orientację.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
4.	14 lutego	1980	Lake Placid	Zjazd	1:45,50 min	+1,25 s	Leonhard Stock
2.	16 lutego	1984	Sarajewo	Zjazd	1:45,59 min	+0,27 s	Bill Johnson
2.	15 lutego	1988	Calgary	Zjazd	1:59,63 min	+0,51 s	Pirmin Zurbriggen

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
5.	29 stycznia	1978	Garmisch-Partenkirchen	Zjazd	2:04,12 min	+0,65 s	Josef Walcher
4.	14 lutego	1980	Lake Placid	Zjazd	1:45,50 min	+1,25 s	Leonhard Stock
5.	6 lutego	1982	Schladming	Zjazd	1:55,10 min	+0,95 s	Harti Weirather
2.	3 lutego	1985	Bormio	Zjazd	2:06,68 min	+0,11 s	Pirmin Zurbriggen
1.	31 stycznia	1987	Crans-Montana	Zjazd	2:07,80 min	-	-
2.	6 lutego	1989	Vail	Zjazd	2:10,39 min	+0,19 s	Hansjörg Tauscher