Peter Ustinov

Peter Ustinov

Peter Ustinov
Imię i nazwisko	Peter Alexander Freiherr von Ustinov
Data i miejsce urodzenia	16 kwietnia 1921 Londyn
Data i miejsce śmierci	28 marca 2004 Genolier
Zawód	aktor, pisarz
Współmałżonek	Isolde Denham (1940–1950; rozwód) Suzanne Cloutier (1954–1971; rozwód) Helene du Lau d’Allermans (1972–2004; jego śmierć)
Lata aktywności	1938–2004
Odznaczenia

Peter Alexander von Ustinov (właśc. Peter Alexander Freiherr von Ustinov; ur. 16 kwietnia 1921 w Londynie, zm. 28 marca 2004 w Genolier) – brytyjski aktor filmowy i teatralny oraz pisarz.

Życiorys

Ustinov zdobył w latach 60. dwa Oscary za role drugoplanowe w Spartakusie oraz Topkapi. Wśród innych ról można wymienić m.in. Nerona w Quo vadis oraz detektywa Herkulesa Poirota^[1]. W 1992 zagrał w filmie Olej Lorenza.

W 2003, w swojej przedostatniej roli, zagrał w filmie Luter postać Fryderyka III Mądrego, księcia saskiego. Użyczył głosu głównemu bohaterowi brytyjskiej wersji serialu animowanego Doctor Snuggles^[2].

Zasiadał w jury konkursu głównego na 19. MFF w Cannes (1966).

Ustinov był żonaty trzy razy – pierwszy raz z Isolde Denham. Małżeństwo trwało od 1940 do rozwodu w 1950 roku, mieli jedno dziecko, córkę Tamarę (ur. 1945). Izolda była przyrodnią siostrą aktorki Angeli Lansbury. Drugie małżeństwo zawarł z Suzanne Cloutier w roku 1954, zakończone rozwodem w 1971 roku. Mieli troje dzieci, dwie córki: Pavlę i Andreę oraz syna Igora, który jest rzeźbiarzem. Trzeci i ostatni raz ożenił się w roku 1972 z Helene du Lau D'Allemans. Małżeństwo to trwało do jego śmierci^[3].

W 1990 uzyskał tytuł szlachecki „sir”. Był także komandorem Orderu Imperium Brytyjskiego (CBE)^[4].

Był ambasadorem dobrej woli UNICEF. W 2002 Ustinov przybył po raz pierwszy do Berlina w ramach misji UNICEF, aby zobaczyć wystawę „United Buddy Bears”, mającą na celu propagowanie pokoju między narodami, kulturami i religiami. Ustinov przyczynił się do tego, że w okręgu „niedźwiedzi”, reprezentujących 140 krajów, znalazł się także Irak. Jako protektor otworzył w 2003 w Berlinie drugą edycję wystawy. Na wniosek dzieci został Kawalerem Orderu Uśmiechu, który przyznała mu Międzynarodowa Kapituła Orderu Uśmiechu na posiedzeniu w dniu 21 września 1974. Odznaczenie oraz legitymację z numerem 111 odebrał 31 maja 1977 w Teatrze Wielkim w Warszawie. Ceremonii przewodniczył kanclerz kapituły, Cezary Leżeński.

Peter Ustinov w ostatnich latach życia cierpiał na cukrzycę i miał problemy z sercem. Zmarł 28 marca 2004 roku w wieku 83 lat, w wyniku niewydolności serca, w klinice w Genolier, która mieściła się w pobliżu jego domu w Bursins. Pogrzeb odbył się 2 kwietnia na cmentarzu w Bursins, przemawiał na nim w imieniu ówczesnego sekretarza ONZ Kofiego Annana Dyrektor Generalny UNICEF Carol Bellamy^[5].

Filmografia

Jako Neron w filmie Quo vadis, 1951

W filmie The Sundowners, 1960

Peter Ustinov, 1993

Publikacje

Nagrody

• Nagroda Akademii Filmowej
  • Najlepszy aktor drugoplanowy: 1961 Spartakus
  • 1965 Topkapi
• Złoty Glob Najlepszy aktor drugoplanowy: 1952 Quo vadis
• Nagroda BAFTA Britannia Award: 1992
• Nagroda Emmy
  • Najlepszy aktor pierwszoplanowy: 1959 Omnibus • The Life of Samuel Johnson
  • 1967 Hallmark Hall of Fame
  • 1970 A Storm in Summer
• Nagroda na MFF w Berlinie Nagroda specjalna • Srebrny Niedźwiedź: 1972

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Peter Ustinov w bazie IMDb (ang.)
• Peter Ustinov w bazie Filmweb
• Peter Ustinov w bazie Notable Names Database (ang.)