Petro Poroszenko

Petro Poroszenko

Петро Порошенко

(c) President.gov.ua, CC BY 4.0 Petro Poroszenko (2014)
Pełne imię i nazwisko	Petro Ołeksijowycz Poroszenko
Data i miejsce urodzenia	26 września 1965 Bołgrad
Prezydent Ukrainy
Okres	od 7 czerwca 2014 do 20 maja 2019
Przynależność polityczna	Blok Petra Poroszenki
Pierwsza dama	Maryna Poroszenko
Poprzednik	Ołeksandr Turczynow (p.o.)
Następca	Wołodymyr Zełenski
Minister rozwoju gospodarczego i handlu Ukrainy
Okres	od marca 2012 do grudnia 2012
Poprzednik	Andrij Klujew
Następca	Ihor Prasołow
Minister spraw zagranicznych Ukrainy
Okres	od października 2009 do marca 2010
Przynależność polityczna	Nasza Ukraina
Poprzednik	Wołodymyr Chandohij (p.o.)
Następca	Kostiantyn Hryszczenko
Odznaczenia

Petro Ołeksijowycz Poroszenko, ukr. Петро Олексійович Порошенко (ur. 26 września 1965 w Bołgradzie) – ukraiński polityk i przedsiębiorca, z wykształcenia ekonomista. Minister spraw zagranicznych w latach 2009–2010, minister rozwoju gospodarczego i handlu w 2012, w latach 2014–2019 prezydent Ukrainy.

Życiorys

W 1989 ukończył studia ekonomiczne na Uniwersytecie Kijowskim.

W latach 90. w okresie przemian zajął się prowadzeniem własnej działalności gospodarczej. W 1996 założył przedsiębiorstwo cukiernicze Roshen. Wpływy w branży cukierniczej przyniosły mu przydomek „króla czekolady”^[1]. Został również właścicielem kanału telewizyjnego 5 kanał. Działalność biznesowa przyniosła mu zyski, dzięki którym stał się jednym z najbogatszych Ukraińców (w 2014 „Forbes” plasował go na 6. miejscu tworzonej przez siebie listy, wyceniając jego aktywa na 1,3 miliarda USD^[2]).

W latach 1998, 2002 i 2006 uzyskiwał mandat deputowanego do Rady Najwyższej. Działał w Zjednoczonej Socjaldemokratycznej Partii Ukrainy. Odszedł z niej w 2001, utworzył w oparciu o grupę deputowanych Partię Solidarność, z którą wszedł do Naszej Ukrainy. Był jednym z przywódców pomarańczowej rewolucji, a także jednym z głównych jej sponsorów.

W 2004 objął kierownictwo Rady Bezpieczeństwa Narodowego i Obrony Ukrainy, ustąpił po kilku miesiącach na skutek konfliktu z ówczesną premier Julią Tymoszenko. W 2005 razem z czołówką Partii Solidarność wstąpił do Ludowego Związku „Nasza Ukraina” (PS formalnie nie została postawiona w stan likwidacji, lecz faktycznie zaprzestała w tym czasie dalszej działalności). Latem 2006 był kandydatem „pomarańczowej” koalicji na stanowisko przewodniczącego Rady Najwyższej, jego kandydatura upadła po przejściu Ołeksandra Moroza na stronę Partii Regionów. W 2007 nie znalazł się na liście wyborczej. W tym samym roku mianowano go przewodniczącym rady Narodowego Banku Ukrainy.

9 października 2009 został ministrem spraw zagranicznych Ukrainy, urząd ten zajmował do 11 marca 2010. Powrócił do rządu 23 marca 2012. W kontrolowanym przez Partię Regionów pierwszym gabinecie Mykoły Azarowa objął stanowisko ministra rozwoju gospodarczego i handlu. W wyborach w 2012 ponownie uzyskał mandat poselski jako kandydat niezależny^[3]. Zakończył następnie urzędowanie na stanowisku ministra. W 2013 został jednym ze sponsorów Euromajdanu, które doprowadziły do zmiany władzy w Kijowie^[4].

29 marca 2014 ogłosił, iż zamierza startować w wyborach prezydenckich w 2014^[5]. W głosowaniu z 25 maja 2014 zwyciężył w pierwszej turze, otrzymując w niej 54,7% głosów^[6]. 7 czerwca 2014 złożył przysięgę w Radzie Najwyższej Ukrainy, rozpoczynając pięcioletnią kadencję prezydenta Ukrainy^[7]. 25 sierpnia 2014 zarządził przedterminowe wybory parlamentarne do Rady Najwyższej^[8].

W styczniu 2019 oficjalnie ogłosił ubieganie się o reelekcję w wyborach prezydenckich w tym samym roku^[9]. W pierwszej turze głosowania z 31 marca z wynikiem ponad 15,9% głosów zajął drugie miejsce za Wołodymyrem Zełenskim, którego poparło 30,2% głosujących. W drugiej turze głosowania z 21 kwietnia Petro Poroszenko otrzymał 24,5% głosów, przegrywając tym samym ze swoim konkurentem^[10]. Zakończył urzędowanie 20 maja 2019, kiedy to zaprzysiężono jego następcę^[11].

W maju 2019 jego ugrupowanie przyjęło nazwę Europejska Solidarność, a były prezydent stanął na jego czele^[12]. W wyborach w tym samym roku ponownie uzyskał mandat deputowanego^[13].

Życie prywatne

W 1984 poślubił Marynę. Ma czwórkę dzieci: synów Ołeksija (ur. 1985) i Mychajła (ur. 2001) oraz córki bliźniaczki Jewheniję i Ołeksandrę (ur. 2000)^[14].

Odznaczenia

• Order Za Zasługi II stopnia (1999), III stopnia (1998)
• Order Orła Białego (Polska, 2014)^[15]
• Order Republiki (Mołdawia, 2014)^[16]

Przypisy

Bibliografia

• Nota biograficzna na stronie novynar.com.ua. [dostęp 2012-08-07]. (ukr.).
• Nota biograficzna na stronie korrespondent.net. [dostęp 2012-08-07]. (ros.).