Petryków
Budynek administracji (2011). | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Wysokość | 138 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy | 2350 | ||||
| Kod pocztowy | 247940 | ||||
| Tablice rejestracyjne | 3 | ||||
Położenie na mapie obwodu homelskiego  | |||||
Położenie na mapie Białorusi  (c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de | |||||
 52°08′N 28°30′E/52,133333 28,500000 | |||||
| Strona internetowa | |||||
Portal  Białoruś | |||||
Petryków (biał. Петрыкаў) – miasto na Białorusi w obwodzie homelskim. Stolica administracyjna rejonu petrykowskiego, położone na lewym brzegu Prypeci. 10,5 tys. mieszkańców (2010).
Historia
.jpg)
Według legendy miasto założone zostało na początku X wieku przez jaćwieskiego księcia Petryka. Pierwsza wzmianka w źródłach pisanych pochodzi z 1523 roku (według innego źródła jeszcze z XV w.[2]), określając je jako miasteczko w księstwie słuckim Wielkiego Księstwa Litewskiego, stanowiące własność Olelkowiczów. W pierwszej połowie XVI wieku książę Jerzy Olelkowicz zbudował tu zamek, który został zniszczony w latach 1534–1537 w czasie walk Wielkiego Księstwa Litewskiego z Państwem Moskiewskim[2]. Petryków był ważnym ośrodkiem religijnym w prawosławnej eparchii turowsko-pińskiej. Mieściła się w nim siedziba dekanatu, w XVI w. funkcjonowały cerkwie św. Mikołaja, Opieki Matki Bożej, a być może także Zmartwychwstania Pańskiego[2], natomiast w najbliższej okolicy miasta istniał ośrodek prawosławnego życia pustelniczego – Pustelnia Hoholicka[3].
W latach 1595–1596 miasteczko było dwukrotnie zdobyte przez oddziały Semena Nalewajki. Podczas powstania Chmielnickiego było jedną z baz powstańców, z której broń trafiała do sąsiednich białoruskich miast.
Od wieku XVIII do 1917 roku miasto należało do Chodkiewiczów. 16 października 1776 roku Chodkiewiczowie otrzymali od króla polskiego i wielkiego księcia litewskiego Stanisława Augusta Poniatowskiego zezwolenie na dwukrotną w ciągu roku organizację w mieście wielkich jarmarków: na święto proroka Eliasza (20 lipca zgodnie z kalendarzem gregoriańskim) oraz na święto Opieki Matki Boskiej (1 października zgodnie z kalendarzem juliańskim).
Miasto magnackie położone było w końcu XVIII wieku w hrabstwie petrykowskim w powiecie mozyrskim województwa mińskiego[4].
Po II rozbiorze Polski w 1793 miasto weszło w skład Imperium Rosyjskiego jako centrum wołosti w powiecie mozyrskim guberni mińskiej. W 1897 w mieście było około 400 domostw, 5,5 tysiąca mieszkańców, 2 szkoły, szpital, 2 cerkwie i kościół. Do 1812 istniała stacja pocztowa na trasie pocztowej Mozyrz-Dawidgródek.
Od lutego do grudnia 1916 miasto okupowane było przez wojska niemieckie. W grudniu 1917 ustanowiona zostaje władza radziecka, a miasto wchodzi w skład Białoruskiej SRR.
Od marca do grudnia 1918 wojska niemieckie ponownie okupują miasto. W okresie od kwietnia do czerwca 1920 pod kontrolą wojsk polskich. Od 17 lipca 1924 miejscowość stała się centrum rejonu petrykowskiego w składzie okręgu mozyrskiego. W 1925 roku otrzymuje status miasta. Funkcjonował tu artel zajmujący się budową barek. Od 15 stycznia 1938 centrum rejonu petrykowskiego w obwodzie poleskim. Przed wybuchem II wojny światowej zamieszkiwało tu 5,8 tys. osób. W czasie wojny hitlerowcy zgładzili około 1,2 tys. mieszkańców rejonu. Miasto wyzwolone zostało 30 czerwca 1944 przez wojska I Frontu Białoruskiego.
8 stycznia 1954 obwód poleski został zlikwidowany, a miasto weszło w skład rejonu mozyrskiego obwodu homelskiego. W 1959 roku miało już 7,2 tys. mieszkańców.
Położenie
Miasto znajduje się 190 km na zachód od Homla, 13 km od stacji kolejowej Muliarouka na linii Kalinkowicze-Łuniniec. Siecią drogową połączone jest z Kalinkowiczami, Mozyrzem oraz Żytkowiczami.
Zabytki
- Historyczna zabudowa miasta (koniec XIX- początek XX wieku)
- Kaplica (początek XX w.)
- Park (XIX w.)
- Cerkiew pw. św. Mikołaja (1839)
- Staroobrzędowa cerkiew Opieki Matki Bożej (XVII w.)
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).
- ↑ a b c Mironowicz A.: Biskupstwo turowsko-pińskie w XI-XVI wieku. Trans Humana, 2011, s. 258. ISBN 978-83-61209-55-3.
- ↑ Mironowicz A.: Biskupstwo turowsko-pińskie w XI-XVI wieku. Trans Humana, 2011, s. 272. ISBN 978-83-61209-55-3.
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 111.
Linki zewnętrzne
- Petryków, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 28.
Media użyte na tej stronie
Autor: Nzeemin, Licencja: CC BY-SA 2.0
Позиционная карта Гомельской области.
(c) Karte: NordNordWest, Lizenz: Creative Commons by-sa-3.0 de
Location map of Belarus
Flag of Homyel Voblast, Belarus
Logo społeczności Wikimedia. Proszę zauważyć, że w przeciwieństwie do większości logotypów związanych z ruchem Wikimedia, to logo nie jest zarejestrowane jako znak towarowy.
Coat of arms of Gomel Region, Belarus
Flag of Pietrykaŭ
Coat of arms of Pietrykau, Belarus. Герб города Петриков, Белоруссия.
(c) Азаренко Владимир z rosyjskiej Wikipedii, CC BY-SA 3.0
Administration building for the Pietrykaŭ Raion in Pietrykaŭ, Belarus