Pewter
ang. Pewter – stop cyny (90–98%) z antymonem (0,5–8%) i miedzią (0,25–2,5%). Jest wysoce kowalny, plastyczny i twardy. Miedź i antymon pełnią głównie rolę utwardzającą. Gorsze i starsze gatunki pewteru zawierają dodatkowo ołów, który nadaje mu niebieskawy odcień. W zależności od składu temperatura topnienia waha się w granicach od 170 do 230 °C.
Użycie pewteru na Bliskim Wschodzie sięga początku epoki brązu. Najstarszy znany wyrób pochodzi z grobowca egipskiego z ok. 1450 p.n.e.[1] Pewter był głównym materiałem do produkcji talerzy, kubkow, i półmisków przed rozpowszechnieniem się porcelany. Popularność pewteru powróciła pod koniec XIX w. wraz z pojawieniem się mody na średniowieczne wyroby i dekoracje oraz secesji[2].
Jego współczesny skład opracowali i używają głównie metalurdzy angielscy.
Wazon z pewteru
Przypisy
- ↑ Charles Hull, Pewter, Osprey Publishing, 1992, s. 4, ISBN 978-0-7478-0152-8.
- ↑ The Collection (ang.). the Worshipful Company of Pewterers. [dostęp 2020-11-12].
Media użyte na tej stronie
Author: Wesley H. Brewton Jr. Self made. Pewter, vase, tin, Holland, royal.
