Pey de Garros

Strona tytułowa Poesias gasconas

Pey de Garros, także Pierre de Garros (w dialekcie gaskońskim Pèir de Garròs; ur. między 1525 a 1530 w Lectoure, zm. między 1581 a 1583 w Pau) – francuski poeta, piszący najczęściej w dialekcie gaskońskim języka oksytańskiego.

Pochodził z zamożnej rodziny bankierów. Po studiach prawniczych w Tuluzie przeszedł na protestantyzm. W roku 1565 ogłosił gaskoński przekład 58 psalmów Dawida (Les Psaumes de David, viratz en rythme gascoun), zadedykowanych Joannie d’Albret, królowej Nawarry. Rok później opublikował Poesias gasconas (Poezje gaskońskie), które zadedykował Henrykowi IV Burbonowi. Tom ten składał się z czterech zróżnicowanych części: Vers eroics (Wersy heroiczne), Eglogas (Eklogi), Epistolas (Listy) i Cant nobiau (Epitalamia). Największą sławę zdobyła część pierwsza, czyli sześć pisanych aleksandrynem poematów ukazujących nieszczęścia ludu gnębionego wojnami religijnymi[1]. Zdaniem wielu krytyków Pey de Garros był jednym z najwybitniejszych poetów XVI wieku we Francji[2]. Swoją twórczością zapoczątkował okres gaskońskiego odrodzenia, a jego dzieło zainspirowało Guillaume’a du Bartasa i Arnauda de Salette.

Przypisy

  1. ↑ Krystyna Kasprzykówna, Pey de Garros, [w:] Mały słownik pisarzy francuskich, belgijskich i prowansalskich, Wiedza Powszechna, Warszawa 1965, s. 95.
  2. ↑ Stanisław Gniadek, Wstęp, [w:] Fryderyk Mistral, Mirejo, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1964, s. IV.

Media użyte na tej stronie

Poesia Garros.jpg
L'obra de Garros qu'ei libra de dret (mort mantun segles)