Pf1

S 7
Pf1

Producent	Hanomag
Lata budowy	1902–1906
Układ osi	2'B1' n4v
Wymiary
Masa służbowa	62,9 t[1]
Masa przyczepna	30,3 t
Długość	11 005 mm (bez daszku budki)[2]
Długość z tendrem	18 405 mm[1]
Wysokość	4215 mm[2]
Rozstaw osi skrajnych	9000 mm[1]
Średnica kół napędnych	1980 mm[1]
Średnica kół tocznych	1000 mm przód 1100 mm tył[1]
Napęd
Trakcja	parowa
Ciśnienie w kotle	14 at[1]
Powierzchnia ogrzewalna kotła	162,9 m²[1]
Powierzchnia przegrzewacza	brak
Powierzchnia rusztu	2,71 m²[1]
Średnica cylindra	2x 360/560 mm[1]
Skok tłoka	600 mm[1]
Parametry eksploatacyjne
Maksymalna siła pociągowa	6400 kg[3]
Prędkość konstrukcyjna	100 km/h (największa 143 km/h)[2]
Nacisk osi na szyny	15,34 t[1]
Portal Transport szynowy

Pf1 – polskie oznaczenie na PKP parowozu pospiesznego pruskiej serii S 7 odmiany von Borriesa, produkcji niemieckiej z lat 1902–1906, używanego przez PKP w okresie międzywojennym. Parowóz miał układ osi 2'B1' (dwie pary kół tocznych, dwie pary kół napędnych, jedna para kół tocznych) i kocioł na parę nasyconą.

Historia

Lokomotywa pospieszna pruskiej serii S7 była przewidziana jako następca produkowanych w niewielkiej liczbie czterocylindrowych lokomotyw z silnikiem sprzężonym S5¹, o układzie osi 2'B. Dodanie z tyłu osi tocznej umożliwiło umieszczenie szerokiego paleniska za przesuniętymi do przodu dwiema osiami wiązanymi i w efekcie niewielkie zwiększenie powierzchni rusztu i powierzchni ogrzewalnej kotła. Podobnie, jak w przypadku S5¹, projekt był polem rywalizacji konstruktorów de Glehna z alzackiej fabryki Grafensteden i Augusta von Borriesa z biura technicznego hanowerskiej dyrekcji kolei KPEV. Parowóz S7 konstrukcji Grafensteden został w Polsce oznaczony jako Pf2.

Konstrukcja hanowerskiej fabryki Hanomag i von Borriesa została wybrana jako znormalizowany pruski parowóz pospieszny wzoru (Musterblatt) III-2f. W latach 1902–1906 zbudowano ich 159, z tego 123 w fabryce Hanomag, a 36 we wrocławskich zakładach Linke-Hofmann (w 1905)^[1]. Przy tym, przez pierwsze dwa lata zbudowano tylko 3 i 6 lokomotyw (równolegle z produkcją S5¹). Najwięcej tych lokomotyw (49) jeździło w hanowerskiej dyrekcji KPEV^[1].

Po I wojnie światowej 7 lokomotyw S7 typu hanowerskiego trafiło na Polskie Koleje Państwowe, gdzie je oznaczono jako seria Pf1 (Pf1-1 do Pf1-7)^[1]. Po II wojnie światowej parowozy tego typu nie były już w Polsce używane.

W ramach reparacji, 8 lokomotyw trafiło do Belgii i 6 do Francji (5 na koleje EST i 1 na koleje Alzacji-Lotaryngii)^[1].

W Niemczech lokomotywy te nie były uważane za udane, co znalazło odbicie w stosunkowo niewielkiej produkcji jak na typ znormalizowany. Ich bezpośrednim następcą była seria S9 o takim samym układzie osi, lecz znacznie wydajniejszym kotle. Wyparte zostały głównie przez doskonalszą konstrukcję o układzie osi 2'B, na parę przegrzaną – S6. Zostały wycofane we wczesnych latach 20. i nie były używane przez koleje niemieckie, nie przydzielono im też nowego oznaczenia numerycznego DRG^[1].

Opis

Parowóz pospieszny o układzie osi 2'B1', z czterocylindrowym silnikiem sprzężonym, na parę nasyconą (układ 2'B1' n4v). Ostoja wewnętrzna, kombinowana, blachowo-belkowa. Oś kotła na wysokości 2500 mm nad szynami. Z tyłu oś Adamsa^[2].

Czterocylindrowy silnik sprzężony z dodatkowym zaworem rozruchowym^[2]. Silnikowa była pierwsza oś wiązana.

Parowóz mógł ciągnąć po torze poziomym skład o masie 318 t z prędkością 110 km/h^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Jan Piwowoński, Parowozy kolei polskich, WKiŁ, Warszawa, 1978
• Herbert Rauter, Günther Scheingraber, Preußen-Report. Band 2: Die Schnellzuglokomotiven der Gattung S 1 – S 11. Hermann Merker Verlag 1991, ISBN 3-922404-16-2 (niem.)