Phénix (1930)

Phénix (Q157)
Ilustracja
Jednostka bliźniacza „Phénix” – „Prométhée
Klasa

okręt podwodny

Typ

Redoutable

Projekt

M6

Historia
Stocznia

Chantiers Dubigeon, Nantes

Położenie stępki

1928

Wodowanie

12 kwietnia 1930

 Marine nationale
Wejście do służby

1932

Zatonął

15 czerwca 1939

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


1570 ton
2084 t

Długość

92,3 m

Szerokość

8,2 m

Zanurzenie

4,7 m

Zanurzenie testowe

80 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 6000 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


17 węzłów
10 w.

Zasięg

powierzchnia: 10 000 Mm przy 10 w.
zanurzenie: 100 Mm przy 5 w.

Uzbrojenie
1 działo kal. 100 mm, 2 wkm kal. 13,2 mm, 13 torped
Wyrzutnie torpedowe

7 × 550 mm
2 × 550/400 mm

Załoga

61

Phénix (Q157)francuski oceaniczny okręt podwodny z okresu międzywojennego, jedna z 31 jednostek typu Redoutable. Okręt został zwodowany 12 kwietnia 1930 w stoczni Chantiers Dubigeon w Nantes, a do służby w Marine nationale wszedł w 1932 roku. 15 czerwca 1939 podczas ćwiczeń okręt zatonął wraz z całą załogą nieopodal Cam Ranh w wyniku wypadku.

Projekt i budowa

„Phénix” zamówiony został na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z 1926 lub 1927 roku[1][2]. Projekt (o sygnaturze M6[3]) był ulepszeniem pierwszych powojennych francuskich oceanicznych okrętów podwodnych – typu Requin[1]. Poprawie uległa krytykowana w poprzednim typie zbyt mała prędkość osiągana na powierzchni oraz manewrowość[1][4]. Okręty typu Redoutable miały duży zasięg i silne uzbrojenie; wadą była ciasnota wnętrza, która powodowała trudności w dostępie do zapasów prowiantu i amunicji[4]. Konstruktorem okrętów był inż. Jean-Jacques Roquebert[4].

„Phénix” zbudowany został w stoczni Chantiers Dubigeon w Nantes[3][5]. Stępkę okrętu położono w 1928 roku[3], a zwodowany został 12 kwietnia 1930[5][6].

Dane taktyczno–techniczne

„Phénix” był dużym, oceanicznym dwukadłubowym okrętem podwodnym[1][4]. Długość całkowita wynosiła 92,3 metra (92 metry między pionami), szerokość 8,2 metra i zanurzenie 4,7 metra[5][3]. Wyporność standardowa w położeniu nawodnym wynosiła 1384 tony (normalna 1570 ton), a w zanurzeniu 2084 tony[5][6][a]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer o łącznej mocy 6000 KM[5][7][b]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM[4][5][c]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 17 węzłów na powierzchni i 10 węzłów w zanurzeniu[5][3][d]. Zasięg wynosił 10 000 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym (lub 4000 Mm przy prędkości 17 węzłów) oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów w zanurzeniu[1][2]. Zbiorniki paliwa mieściły 95 ton oleju napędowego[3][5]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, zaś czas zanurzenia 45-50 sekund[1][4]. Autonomiczność okrętu wynosiła 30 dób[3][8].

Okręt wyposażony był w siedem wyrzutni torped kalibru 550 mm: cztery na dziobie i jeden potrójny zewnętrzny aparat torpedowy. Prócz tego za kioskiem znajdował się jeden podwójny dwukalibrowy (550 lub 400 mm) aparat torpedowy[3][4]. Na pokładzie było miejsce na 13 torped, w tym 11 kalibru 550 mm i dwie kalibru 400 mm[3][4]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kalibru 100 mm L/45 M1925 oraz zdwojone stanowisko wielkokalibrowych karabinów maszynowych Hotchkiss kalibru 13,2 mm L/76[3][4].

Załoga okrętu składała się z 4 oficerów oraz 57 podoficerów i marynarzy[2][5][e].

Służba

„Phénix” został przyjęty do służby w Marine nationale w 1932 roku[3]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q157[3]. W 1939 roku okręt pełnił służbę w Indochinach Francuskich[9]. 15 czerwca 1939 „Phénix” nieopodal Cam Ranh uczestniczył w ćwiczeniach wraz z krążownikiem „La Motte-Picquet” i siostrzanym okrętem „L’Espoir[9]. Okręt zatonął w wyniku wypadku, a na jego pokładzie śmierć poniosło 71 osób, w tym dowódca kmdr ppor. G. Bouchacourt[3][9].

Uwagi

  1. Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje wyporność 1644/2080 ton.
  2. Fontenoy 2007 ↓, s. 187 podaje, że okręt posiadał cztery silniki Diesla, zaś według Parkes 1934 ↓, s. 199 okręt posiadał dodatkowo pomocniczy silnik Diesla o mocy 750 KM.
  3. Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 75 podaje, że łączna moc silników elektrycznych wynosiła 1000 KM.
  4. Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje, że prędkość na powierzchni wynosiła 18 węzłów.
  5. Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje, że załoga okrętu liczyła 67 osób.

Przypisy

Bibliografia

  • Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
  • Robert Gardiner, Roger Chesneau: Conway’s All the World’s Fighting Ships 1922–1946. London: Conway Maritime Press, 1980. ISBN 0-85177-146-7. (ang.).
  • Ivan Gogin: REDOUTABLE submarines (1931-1939). Navypedia. [dostęp 2019-12-12]. (ang.).
  • Don Kindell: FRENCH, POLISH, GERMAN NAVIES, also US SHIPS IN EUROPE, SEPTEMBER 1939. Naval History Homepage. [dostęp 2019-12-13]. (ang.).
  • Jean Labayle-Couhat: French warships of World War II. London: Ian Allan Ltd., 1971. ISBN 0-7110-0153-7. (ang.).
  • Oscar Parkes (red.): Jane’s Fighting Ships 1934. London: Sampson Low, Marston & Co., 1934. (ang.).

Media użyte na tej stronie

Ensign of France.svg
Marine Nationale and French merchant ensign. Used from 1794 to 1814/1815, and from 1848 to present.
Notice that its proportions differ from those of the French civil flag. (ensign : 30:33:37, civil : 1/3,1/3,1/3)
Promethee Q153.jpg
French Submarine Prométhée, sunk near Cherbourg, July 7th, 1932.