Phil Goff

Phil Goff

Data i miejsce urodzenia	22 czerwca 1953 Auckland
Lider Opozycji
Okres	od 11 listopada 2008 do 13 grudnia 2011
Przynależność polityczna	Partia Pracy
Poprzednik	John Key
Następca	David Shearer
Lider Partii Pracy
Okres	od 11 listopada 2008 do 13 grudnia 2011
Poprzednik	Helen Clark
Następca	David Shearer
Minister Obrony Minister Handlu
Okres	od 19 października 2005 do 19 listopada 2008
Minister Spraw Zagranicznych Minister Sprawiedliwości
Okres	od 10 grudnia 1999 do 19 października 2005

Philip Bruce Goff (ur. 22 czerwca 1953 w Auckland), nowozelandzki polityk, minister spraw zagranicznych i minister sprawiedliwości w latach 1999-2005, minister obrony i minister handlu w latach 2005-2008. Deputowany do parlamentu w latach 1981-1990 oraz ponownie od 1993. Lider Partii Pracy i lider opozycji od 11 listopada 2008 do 13 grudnia 2011.

Młodość i edukacja

Phil Goff urodził się i dorastał w Auckland. Z powodu biedy, w wieku 16 lat opuścił dom rodzinny. W latach 1968-1974, by opłacić naukę i zarobić na własne utrzymania, podejmował różne prace, w tym zamiatacza oraz pracownika chłodni.

W 1973 uzyskał stypendium i rozpoczął studia w zakresie nauk politycznych na Uniwersytecie Auckland, uzyskując w 1979 tytuł magistra. W 1992 został stypendystą na Uniwersytecie Oksfordzkim. Po zakończeniu nauki, od 1980 do 1981, pracował w Związku Pracowników Ubezpieczeniowych.

Phil Goff jest żonaty z Mary Hellen Goff, ma troje dzieci.

Kariera polityczna

W 1969 r. wstąpił do Partii Pracy. W jej strukturach od 1975 do 1977 zajmował stanowisko przewodniczącego Młodzieżowej Rady Doradczej.

W 1981 wziął po raz pierwszy udział w wyborach parlamentarnych, zdobywając mandat w Izbie Reprezentantów w okręgu Roskill. Trzy lata później, po zwycięstwie Partii Pracy w kolejnych wyborach i własnej reelekcji, po raz pierwszy wszedł w skład gabinetu. Od 26 lipca 1984 do 24 sierpnia 1987 zajmował stanowisko ministra mieszkalnictwa, a od 19 lutego 1986 do 24 sierpnia 1987 także stanowisko ministra środowiska w rządzie premiera Davida Lange'a.

W wyborach w 1987 odnowił mandat, a także utrzymał stanowisko w gabinecie. Od 24 sierpnia 1987 do 14 sierpnia 1989 pełnił funkcję ministra zatrudnienia oraz ministra do spraw młodzieży. Od 24 sierpnia 1987 do 12 września 1988 był ministrem turystyki, a od 14 sierpnia 1989 do 2 listopada 1990 ministrem edukacji.

W wyborach w 1990]Partia Pracy poniosła porażkę, a sam Goff nie dostał się do parlamentu. W swoim okręgu Roskill został pokonany przez kandydata Partii Narodowej, Gilberta Mylesa. W latach 1991-1993 był wykładowcą w Instytucie Technologii w Auckland. W 1992 przez pół roku przebywał na stypendium naukowym na Uniwersytecie Oksfordzkim.

W 1993 wziął udział w wyborach parlamentarnych, ponownie uzyskując mandat w okręgu Roskill. Nowa przewodnicząca partii, Helen Clark, mianował go na stanowisko rzecznika ds. sprawiedliwości. W późniejszym czasie dołączył do grupy polityków, domagających się ustąpienia Clark z funkcji lidera. Clark utrzymała się jednak na stanowisku, marginalizując obóz Goffa. W wyborach parlamentarnych w 1996 nie uzyskał miejsca na liście wyborczej Partii Pracy. Mimo to uzyskał mandat jako jej przedstawiciel w okręgu New Lynn.

Minister 1999-2008

W zwycięskich dla Partii Pracy wyborach w 1999 zajmował siódme miejsce na liście partyjnej, uzyskując mimo tego elekcję do Izby Reprezentantów w okręgu Mount Roskill. 10 grudnia 1999 w gabinecie premier Helen Clark objął stanowisko ministra spraw zagranicznych i handlu oraz ministra sprawiedliwości. Utrzymał je także po zwycięskich wyborach parlamentarnych w 2002. Jako minister sprawiedliwości, doprowadził do zaostrzenia prawa i kar dotyczących dziecięcej pornografii oraz wykorzystywania seksualnego nieletnich. Od 2003 do 2007 pełnił także funkcję ministra do spraw wysp Pacyfiku.

W wyborach parlamentarnych 17 września 2005, wygranych ponownie przez laburzystów, po raz ósmy dostał się do Izby Reprezentantów. 19 października 2005 objął w gabinecie premier Clark funkcję ministra obrony, ministra handlu, ministra poprawek oraz ministra rozbrojenia i kontroli zbrojeń.

Lider opozycji

W wyborach parlamentarnych 8 listopada 2008 Partia Pracy doznała porażki, oddając po 9 latach władzę w kraju. Tego samego dnia premier Helen Clark ogłosiła swoją rezygnację ze stanowiska lidera partii^[1]. 11 listopada 2008 nowym liderem Partii Pracy został wybrany Phil Goff^[2][3]. Na stanowisku tym, a tym samym stanowisku lidera opozycji pozostał do 13 grudnia 2011. Z funkcji zrezygnował po porażce Partii Pracy w wyborach parlamentarnych 26 listopada 2011. Partia Pracy zdobyła wówczas 34 mandaty w 120-osobowym parlamencie, podczas gdy Nowozelandzka Partia Narodowa 59 mandatów^[4][5]. 13 grudnia 2011 nowym liderem Partii Pracy został wybrany David Shearer^[6].

Przypisy