Philippe Verdelot

Philippe Verdelot

Portret Verdelota autorstwa Lorenzo Luzzo
Data i miejsce urodzenia	około 1480 Les Loges
Pochodzenie	francuskie
Data śmierci	po 1527
Gatunki	muzyka poważna, muzyka renesansu
Zawód	kompozytor

Philippe Verdelot, także Verdelotto, Deslouges^[1] (ur. ok. 1480 w Les Loges koło Verdelot, zm. po 1527) – francuski kompozytor.

Życiorys

Znany jest tylko ze swojej działalności we Włoszech^[1]. Według relacji Vasariego około 1511 roku przebywał w Wenecji, gdzie wraz z niejakim Ubrettem został sportretowany przez Sebastiano del Piombo^[1]. Około 1521 roku był w Rzymie, następnie udał się do Florencji^[1]. W latach 1522–1525 pełnił funkcję maestro di cappella w baptysterium św. Jana, a w latach 1523–1527 także w katedrze Santa Maria del Fiore^[1]. Od 1523 do 1524 roku przebywał także przypuszczalnie przez kilka miesięcy na dworze papieskim w Rzymie^[1][2]. Po wygnaniu Medyceuszy z Florencji w 1527 roku związał się ze zwolennikami republiki^[1]. Nie jest znana data jego śmierci. Mógł umrzeć na zarazę w 1527 roku^[1]. Brak jakichkolwiek wzmianek na jego temat po oblężeniu Florencji przez wojska papieskie i cesarskie w latach 1529–1530^[2]. Według informacji z dzieła Ortenzo Landiego, wydanego w 1552 roku, nie żył już od dłuższego czasu^[1].

Twórczość

Uważany jest, obok Costanzo Festy, za twórcę madrygału^[1]. Jego twórczość cieszyła się w XVI wieku dużą popularnością^[1][2], utwory Verdelota były wielokrotnie przedrukowywane w zbiorach tabulatur, często z przeróbkami i intawolacjami, były też wykorzystywane jako model przez innych kompozytorów^[1]. Skomponował około 150 madrygałów^[1], około 58 motetów, 4 chansons, dwie msze (jedna znana pod tytułem Philomena), Magnificat sexti toni^[2]. Niektóre z przypisywanych mu dzieł są wątpliwej autentyczności^[2].

Pod względem muzycznym madrygały Verdelota wykazują ślady wpływu francuskich chansons, niekiedy widoczne są w nich jeszcze ślady wcześniejszej frottoli^[1]. Różne grupy głosów są w nich sobie przeciwstawianie w celu osiągnięcia efektu dramatyzacji, przeważa sylabiczne traktowanie tekstu, niekiedy w jednym z głosów w drobniejszych wartościach rytmicznych pojawiają się melizmaty^[1]. Struktura wersyfikacyjna tekstu podkreślona jest wyraźnymi kadencjami i pauzami^[1]. Ewenementem w twórczości madrygałowej XVI wieku było umuzycznienie przez Verdelota dwóch tekstów pisanych prozą (O singular dolcezza i żartobliwy dialog Chi bussa?), zapowiadające już komedię madrygałową^[1].

Przypisy