Philippe de Gaulle

Philippe de Gaulle

Philippe Henri Xavier Antoine de Gaulle

admirał
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1921 Paryż
Przebieg służby
Lata służby	1940–1982
Siły zbrojne	Siły Wolnych Francuzów Francuska Armia Wyzwolenia  Marine nationale
Jednostki	Siły Morskie Wolnych Francuzow Marynarka Narodowa
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa bitwa o Atlantyk operacja Overlord powstanie paryskie bitwa lotaryńsko-alzacka kocioł kolmarski kocioł Royan kampania niemiecka
Późniejsza praca	polityk
Odznaczenia

Philippe Henri Xavier Antoine de Gaulle (ur. 28 grudnia 1921 w Paryżu) – francuski polityk i wojskowy. Najstarszy z trojga dzieci i jedyny syn Charles’a de Gaulle’a.

Życiorys

Jako dziecko wychowywał się m.in. w Niemczech i Libanie, w zależności od miejsca stacjonowania swojego ojca. Ukończył paryskie Collège Saint-Nicolas i Collège Stanislas, egzamin wstępny do szkoły Marynarki Narodowe przerwała mu niemiecka agresja na Francję.

18 czerwca został ewakuowany wraz z rodziną z Brestu do Wielkiej Brytanii. Dwa dni później zaciągnął się do Sił Morskich Wolnych Francuzów służąc na pokładach pancerników „Courbet” i „Président Théodore Tissier” oraz szkunerów „Belle Poule” i „Étoile”, uczestniczył w kursach oficerskich m.in. na Britannia Royal Naval College. Po jej ukończeniu brał udział w bitwie o Atlantyk i patrolach kanału La Manche, m.in. jako dowódca ścigacza „Ch 11”. W 1944 r. przeniesiono go do walczącego na lądzie Pancernego Pułku Fizylierów Morskich, na stanowisko dowódcy plutonu. Przeszedł cały szlak bojowy 2 Dywizji Pancernej od Normandii do Berghof, w czasie II wojny światowej został sześciokrotnie ranny^[1][2].

W 1946 r. ukończył w Chapel Hill kurs pilotażu służąc następnie w lotnictwie morskim floty Francuskich Siła Zbrojnych na różnych stanowiskach oraz w Sztabie Generalnym. Odszedł z wojska w 1982 jako Generalny Inspektor Marynarki Narodowej. 28 września 1986 został wybrany senatorem z ramienia Zgromadzenia na rzecz Republiki (wybrano go ponownie w 1995 r.), pełnienie mandatu parlamentarzysty zakończył 30 września 2004^[3]. Od 2006 r. należy do Komitetu Honorowego Ruchu Inicjatywy i Wolności, honorowo przewodniczy także Narodowej Unii Międzyuczelnianej^[4].

Życie prywatne

Jest pierwszym z trojga dzieci Yvonne i Charles’a – przywódcy Wolnej Francji i Francji Walczącej podczas II wojny światowej oraz pierwszego Prezydenta V Republiki Francuskiej. Jego rodzicami chrzestnymi są Marguerite Vendroux (babcia od strony matki) i Xavier de Gaulle (brat ojca). W 1947 poślubił Henriette de Montalembert de Cers (1929–2014), której ojcem chrzestnym był Henryk Orleański – pretendent do francuskiego tronu. Para miała czwórkę dzieci^[4]:

• Charles de Gaulle (ur. 1948) – prawnik, polityk Unii na rzecz Demokracji Francuskiej, Zgromadzenia na rzecz Republiki i Frontu Narodowego Jean-Marie Le Pena (wystąpił z niego w 2004), w latach 1994–2004 deputowany do Parlamentu Europejskiego
• Yves de Gaulle (ur. 1951) – przedsiębiorca, były sekretarz GDF-Suez
• Jean de Gaulle (ur. 1953) – polityk Zgromadzenia na rzecz Republiki oraz Unii na rzecz Ruchu Ludowego, w latach 1986–2007 deputowany do Zgromadzenia Narodowego
• Pierre de Gaulle (ur. 1963)

Awanse

Philippe de Gaulle

• aspirant – październik 1941
• podporucznik marynarki – luty 1943
• porucznik marynarki – luty 1944
• kapitan marynarki – 24 grudnia 1948
• komandor podporucznik – 1 kwietnia 1956
• komandor porucznik – 1961
• komandor – 1 kwietnia 1966
• kontradmirał – 1 września 1971
• wiceadmirał – 1 czerwca 1975
• admirał floty – 1 czerwca 1977
• admirał – 25 czerwca 1980^[4]

Odznaczenia

Philippe de Gaulle

• Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (2005)^[5]
• Wielki Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (1980)
• Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (1946)
• Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi (1984)
• Komandor Orderu Zasługi Morskiej
• Krzyż Wojenny 1939–1945 z trzema palmami
• Medal Lotniczy
• radziecki Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (1985)

Mimo licznych zasług z okresu II wojny światowej Philippe de Gaulle nigdy nie został odznaczony Orderem Wyzwolenia. Wiązałoby się to z automatycznym przyjęciem marynarza do Zakonu Towarzyszy Wyzwolenia i oskarżeniami o nepotyzm wobec Charles’a de Gaulle’a^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Ancien sénateur de Paris senat.fr