Piętnasty Kneset (1999–2003)

Izrael Ten artykuł jest częścią serii: Ustrój i polityka Izraela Ustrój polityczny Ustrój polityczny Izraela Konstytucja Ustawa Zasadnicza Izraela Władza ustawodawcza Kneset Juli-Jo’el Edelstein Władza wykonawcza Prezydent Re’uwen Riwlin Premier Binjamin Netanjahu Rząd Izraela Trzydziesty czwarty rząd Izraela Władza sądownicza System sądowniczy Izraela Sąd Najwyższy Aszer Grunis Prokurator generalny Izraela Jehuda Weinstein Kontrola państwowa Kontrola państwowa Państwowy Urząd Kontroli Finanse Bank Izraela Samorząd terytorialny Podział administracyjny Izraela System samorządu w Izraelu Partie polityczne Partie polityczne Wybory Wybory parlamentarne: 2019 Wybory samorządowe: 2018 Polityka zagraniczna Polityka zagraniczna Ministerstwo Spraw Zagranicznych Izraela minister: Binjamin Netanjahu

Portal Izrael

Piętnasty Kneset obradował w latach 1999–2003.

Wybory odbyły się 17 maja 1999, a pierwsze posiedzenie parlamentu miało miejsce 7 czerwca 1999.

Oficjalne wyniki wyborów

Posłowie

Posłowie wybrani w wyborach^[1]:

Zmiany

Zmiany w trakcie kadencji^[1]:

Historia

Jako wynik wyborów, w parlamencie pojawiły się dwie duże frakcje polityczne, co było korzystną zmianą po poprzednich, mocno rozdrobnionych Knesetach. Był to drugi parlament, w którym zwycięskie partie zawarły umowę koalicyjną o składzie rządu. W jej wyniku pierwszy rząd został sformowany przez partię Jeden Izrael, a drugi rząd przez partię Likud. Premierzy zostali wybrani w wyniku bezpośredniego głosowania, a nie jako przywódcy zwycięskich partii. Natychmiast po powstaniu rządu Ariela Szarona, Kneset przegłosował z inicjatywy rządu, unieważnienie bezpośredniego wyboru premiera. Został przywrócony stary system, w którym premierem zostawał przywódca zwycięskiej partii politycznej.

Początek kadencji charakteryzował się dużym optymizmem do dalszej kontynuacji procesu pokojowego. Pomimo ciężkich dyskusji i licznych kontrowersji, Ehud Barak zdecydował się na uczynienie postępu w procesie pokojowym z Palestyńczykami i z Syrią. Te dyskusje i rozterki znajdywały swoje odbicie podczas debat w Knesecie. W rok po utworzeniu rządu Baraka, izraelska armia wycofała się z południowego Libanu. To również było przedmiotem dyskusji w parlamencie.

We wrześniu 2000 wybuchło drugie palestyńskie powstanie Intifada Al-Aksa, które zniweczyło jakiekolwiek nadzieje zbudowania trwałego pokoju w krótkim czasie. W tym samym czasie szyiccy terroryści z Hezbollahu porwali do południowego Libanu i zamordowali 3 izraelskich żołnierzy. Porwano również izraelskiego obywatela, który odbywał zagraniczną podróż. Wraz z rozwojem Intifady wzrastała liczba samobójczych zamachów terrorystycznych wewnątrz Izraela. 23 października 2000 palestyńscy terroryści zamordowali ministra Revhava Ze’ewi, w Hyatt Hotel w Jerozolimie. Zmusiło to izraelską armię do podjęcia zdecydowanych kroków, które miały zapewnić bezpieczeństwo mieszkańcom Izraela. Operacja wojskowa na dużą skalę rozpoczęła się pod koniec marca 2002. Wszystkie te wydarzenia były obszernie dyskutowane w Knesecie.

Początek kadencji piętnastego Knesetu charakteryzował się wzrostem i stabilnością gospodarki Izraela. Jednakże wybuch Intifady negatywnie wpłynął na gospodarkę. Globalny kryzys gospodarczy i załamanie się rynków high-tech również przyczyniły się do głębokiej recesji, w którą pogrążyła się izraelska gospodarka. Kneset podjął się wraz z ministerstwem finansów walką z kryzysem gospodarczym. Ich wynikiem były poważne cięcia w budżecie na 2001 i 2002.

Wybuch drugiej Intifady zwiększył zapotrzebowanie na zagranicznych robotników, których liczba pod koniec kadencji parlamentu wzrosła do 260 tys. osób. Prawie dwie trzecie z tej liczby znajdowała się w Izraelu bez legalnego zezwolenia na pracę. Wraz ze wzrostem liczby nielegalnych robotników zagranicznych nastąpił wzrost liczby bezrobotnych. Liczba bezrobotnych wzrosła do 200 tys. osób. Parlament utworzył komitet, którego zdaniem było rozwiązanie kwestii zagranicznych robotników. Zajęto się również problemem bezrobocia.

Inne ważniejsze ustawy przyjęte przez piętnasty Kneset: ustalenie warunków służby wojskowej dla ultraortodoksyjnych studentów Jesziwy; zatrudnienie robotników przez podwykonawców pracy; poprawienie prawa zasiłków, które podwoiło wysokość zasiłku na narodzenie czwartego i kolejnych dzieci; przepisy w wymiarze sprawiedliwości, które określiły działalność wewnętrzną służb wywiadowczych.

Dwudziesty ósmy rząd (1999–2001)

Dwudziesty ósmy rząd został sformowany przez Ehuda Baraka w dniu 6 lipca 1999.

Rząd upadł z powodu kwestii związanych z bezpieczeństwem po wybuchu drugiej Intifady.

Dwudziesty dziewiąty rząd (2001–2003)

Dwudziesty dziewiąty rząd został sformowany przez Ariela Szarona w dniu 7 marca 2001.

Zobacz też

• Ustrój polityczny Izraela
• Partie polityczne w Izraelu

Przypisy