Pieśń duchowa

Pieśń duchowa – ostatnie z czterech wielkich dzieł św. Jana od Krzyża, Doktora Kościoła i mistyka. Napisana została w 1584 roku, w 1622 roku opublikowano w Paryżu jej francuskie tłumaczenie. Książka opisuje historię miłości duszy i Boga. Podobnie jak w pozostałych ważnych pracach św. Jana tekst przybiera charakter interpretacji własnego wiersza o tym samym tytule. Różnica jest taka, że poemat Pieśń duchowa jest dłuższy (39 strof), a autor w większym stopniu skupia się na jego interpretacji, zamiast traktować go głównie jako pretekst do szerszych rozważań.

Pieśń duchowa jest częściowo zainspirowana biblijną Pieśnią nad pieśniami.

Treść

Pieśń duchową można podzielić na następujące części tematyczne:

  • poszukiwanie Umiłowanego-Oblubieńca z tęsknotą w sercu (strofy 1-12)
  • radosne spotkanie (13-15)
  • przeszkody i opóźnienia w całkowitym oddaniu się Oblubieńcowi (16-21)
  • pełne zjednoczenie protagonistów (22-23)
  • pieśń triumfalna Oblubienicy z powodu nowej sytuacji (24-30)
  • zestawienie porównawcze czasu obecnego z minionym (31-35)
  • radość zjednoczenia i tęsknota za chwała ostateczną (36-40)[1]

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ J. W. Gogola OCD, Pieśń duchowa, Wprowadzenie, [w:] Dzieła św Jana od Krzyża, Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 2010, s. 637

Linki zewnętrzne