Pierre Bérégovoy
 Pierre Bérégovoy (1988) | |
| Data i miejsce urodzenia | 23 grudnia 1925 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 1 maja 1993 |
| Premier Francji | |
| Okres | od 2 kwietnia 1992 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
 | |
Pierre Bérégovoy (ur. 23 grudnia 1925 w Déville-lès-Rouen, zm. 1 maja 1993 w Nevers[1]) – francuski polityk i samorządowiec, działacz Partii Socjalistycznej, parlamentarzysta i minister w kilku rządach, premier Francji w latach 1992–1993.
Życiorys
Urodził się jako syn Adriena, który wyemigrował z Imperium Rosyjskiego w okresie rewolucji, oraz Francuzki Hélène[1][2]. Był wychowywany głównie przez babkę. Ukończył szkołę podstawową i uzyskał kwalifikacje zawodowe, po czym na początku lat 40. podjął pracę w przewoźniku kolejowym SNCF. W trakcie II wojny światowej aktywnie uczestniczył w ruchu oporu[1]. Uzyskał później dyplom z zakresu organizacji pracy na wydziale prawa w Strasburgu. W latach 1950–1978 pozostawał pracownikiem przedsiębiorstwa energetycznego Gaz de France[2].
Był działaczem Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej i Zjednoczonej Partii Socjalistycznej. W 1969 dołączył do nowo powołanej Partii Socjalistycznej, pełnił w niej funkcję sekretarza krajowego do spraw społecznych i kontaktów zewnętrznych[1]. Od 1978 do 1981 wchodził w skład Rady Gospodarczej i Społecznej[2]. Był bliskim współpracownikiem François Mitterranda i aktywnym uczestnikiem jego kampanii prezydenckich w 1974 i 1981[1]. Po jego zwycięstwie od 1981 do 1982 pełnił funkcję sekretarza generalnego administracji prezydenckiej[2].
W 1983 został wybrany na mera Nevers, a w 1985 na radnego departamentu Nièvre (oba stanowiska zajmował do śmierci)[2]. W 1986 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Zgromadzenia Narodowego, utrzymywał go w wyborach w 1988 i 1993[3].
Od czerwca 1982 do lipca 1984 był ministrem spraw społecznych i solidarności narodowej w dwóch gabinetach, którymi kierował Pierre Mauroy. Następnie do marca 1986 stał na czele resortu gospodarki, finansów i budżetu u Laurenta Fabiusa. Do administracji rządowej powrócił po dwóch latach po ponownym zwycięstwie socjalistów. Od maja 1988 do kwietnia 1992 ponownie sprawował urząd ministra gospodarki, finansów i budżetu, będąc jednocześnie ministrem stanu w rządach Michela Rocarda i Édith Cresson[4].
W kwietniu 1992 objął urząd premiera, sprawując go do marca 1993. W ostatnim miesiącu pełnienia tej funkcji kierował jednocześnie ministerstwem obrony[4]. Na czele francuskiego rządu stanął, zastępując niepopularną Édith Cresson, która ustąpiła po porażce lewicy w wyborach regionalnych. Stanowisko premiera objął w czasie kryzysu w Partii Socjalistycznej, której notowania obniżały ujawniane skandale finansowe. Przeprowadzone w marcu 1993 wybory parlamentarne przyniosły klęskę prowadzonym przez premiera socjalistom[1][5], którzy utracili około 80% miejsc w niższej izbie parlamentu.
1 maja 1993, kilka tygodni po opuszczeniu Hôtelu Matignon, Pierre Bérégovoy zastrzelił się w Nevers. Przeprowadzone postępowanie wykazało, że polityk popełnił samobójstwo. Wersję udziału osób trzecich wykluczali również członkowie jego rodziny. Były premier nie pozostawił żadnego listu. Wskazywano jednak, że polityk znajdował się w depresji, wynikającej z przegranych wyborów, ale również z objęcia go postępowaniem dotyczącym uzyskania nieoprocentowanej pożyczki od zaprzyjaźnionego przedsiębiorcy[1][5].
W późniejszych latach pojawiły się w publicystyce teorie alternatywne; ich autorzy stawiali tezę o zabójstwie byłego premiera, którego przyczyną miała być chęć ukrycia skandali politycznych[6]. Wersję tę obalali inni dziennikarze (m.in. dokumentalista Laurent Delahousse[7]), nie znalazła ona również potwierdzenia u krewnych polityka[1].
Odznaczony Orderem Narodowym Zasługi I klasy.
Życie prywatne
Od 1948 był żonaty z Gilberte, miał troje dzieci – dwie córki i syna[2].
Skład rządu
- premier: Pierre Bérégovoy[4]
- minister stanu, minister edukacji narodowej i kultury: Jack Lang
- minister stanu, minister spraw zagranicznych: Roland Dumas
- minister stanu, minister służb publicznych i modernizacji administracji: Michel Delebarre
- minister sprawiedliwości: Michel Vauzelle
- minister spraw wewnętrznych: Paul Quilès
- minister obrony: Pierre Joxe (do marca 1993), Pierre Bérégovoy (w marcu 1993)
- minister gospodarki i finansów: Michel Sapin
- minister budżetu: Michel Charasse (do października 1992), Martin Malvy (od października 1992)
- minister środowiska: Ségolène Royal
- minister zaopatrzenia, mieszkalnictwa i transportu: Jean-Louis Bianco
- minister przemysłu i handlu zagranicznego: Dominique Strauss-Kahn
- minister pracy, zatrudnienia i kształcenia zawodowego: Martine Aubry
- minister rolnictwa i leśnictwa: Louis Mermaz (do października 1992)
- minister rolnictwa i rozwoju obszarów wiejskich: Jean-Pierre Soisson (od października 1992)
- minister spraw społecznych i integracji: René Teulade
- minister zdrowia i pomocy humanitarnej: Bernard Kouchner
- minister ds. miast: Bernard Tapie (do maja 1992 i od grudnia 1992)
- minister departamentów i terytoriów zamorskich: Louis Le Pensec
- minister badań naukowych i technologii: Hubert Curien
- minister poczty i telekomunikacji: Émile Zuccarelli
- minister ds. młodzieży i sportu: Frédérique Bredin
- minister ds. kontaktów z parlamentem: Louis Mermaz (od października 1992)
- ministrowie delegowani (ministres délégués): Élisabeth Guigou, Georges Kiejman, Marcel Debarge, Jean-Marie Rausch (do października 1992), Gilbert Baumet, Marie-Noëlle Lienemann, Jean-Michel Baylet, Bruno Durieux, André Billardon
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Pierre Bérégovoy. linternaute.com. [dostęp 2017-08-18]. (fr.).
- ↑ a b c d e f Pierre Bérégovoy. economie.gouv.fr. [dostęp 2017-08-18]. (fr.).
- ↑ Pierre Bérégovoy. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2017-08-18]. (fr.).
- ↑ a b c Tous les gouvernements depuis 1958. assemblee-nationale.fr. [dostęp 2017-08-18]. (fr.).
- ↑ a b In French Ex-Premier's Suicide, Cries of 'J'Accuse'. nytimes.com, 4 maja 1993. [dostęp 2017-08-18]. (ang.).
- ↑ Teorie takie stawiali Dominique Labarrière w publikacji Cet homme a été assassiné – La mort de Bérégovoy – Enquête sur l’enquête z 2003 oraz Éric Raynaud w publikacji Un crime d’État? La mort étrange de Pierre Bérégovoy z 2008.
- ↑ „Un jour, un destin”: „Pierre Bérégovoy: La vérité sur ses derniers jours”. telleestmatele.com, 1 maja 2009. [dostęp 2017-08-18]. (fr.).
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
| W dniu powstania | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie drugiego rządu |
- 1 Nie znalazł się początkowo w składzie drugiego rządu, powołany w trakcie jego urzędowania.
Media użyte na tej stronie
Autor: Guillaume Paumier (user:guillom), Licencja: CC-BY-SA-3.0
Laurent Fabius during Ségolène Royal and José Luis Rodríguez Zapatero's meeting in Toulouse on April, 19th 2007 for the 2007 presidential election.
Autor: Jef-Infojef, Licencja: CC BY-SA 4.0
Edith Cresson, prime minister of France
Autor: Solensean, Licencja: CC BY-SA 2.5
Michel Rocard at RMLL 2006, Vandoeuvre-les-Nancy, France
Autor: Oryginalnym przesyłającym był Olivier2000 z francuskiej Wikipedii, Licencja: CC BY-SA 1.0
Pierre Mauroy, président de la communauté urbaine de Lille, ancien premier ministre. Je suis l'auteur du cliché pris en novembre 2005 aux Assises des Communautés Urbaines de France au Creusot (Saône-et-Loire)
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .