Pierre Mauroy
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 5 lipca 1928 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 7 czerwca 2013 |
| Premier Francji | |
| Okres | od 21 maja 1981 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Odznaczenia | |
  | |
Pierre Mauroy (ur. 5 lipca 1928 w Cartignies, zm. 7 czerwca 2013 w Clamart) – francuski polityk, premier Francji w latach 1981–1984 (w trzech kolejnych rządach), były mer Lille, były pierwszy sekretarz Partii Socjalistycznej, senator.
Życiorys
W wieku 16 lat wstąpił do Oddziału Francuskiego Międzynarodówki Robotniczej[1]. Pracował jako nauczyciel. Zaangażował się wkrótce w działalność Partii Socjalistycznej. Na początku lat 70. wsparł François Mitterranda, stając się jednym z liderów PS.
Od 1967 pełnił funkcje w administracji terytorialnej. Był radnym departamentu Nord i jego wiceprzewodniczącym (do 1973). W 1971 został radnym i pierwszym wiceburmistrzem Lille, w okresie 1973–2001 zajmował stanowisko mera tego miasta. Przewodniczył radzie regionu Nord-Pas-de-Calais (1974–1981), ponownie zasiadał w tej radzie w okresie 1986–1988. Od 1989 do 2008 był przewodniczącym związku komunalnego metropolii Lille.
Od 1973 do 1992 z przerwami na czas pełnienia funkcji rządowych sprawował mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego z jednego z okręgów w departamencie Nord. W 1979 został posłem do Parlamentu Europejskiego, był wiceprzewodniczącym Komisji ds. Kwestii Politycznych i członkiem Grupy Socjalistów. Z PE odszedł po około 7 miesiącach[2].
Pomiędzy 21 maja 1981 a 17 lipca 1984 był premierem trzech kolejnych gabinetów. Mianowany na to stanowisko został przez François Mitterranda, nowo wybranego prezydenta. W okresie jego urzędowania we Francji zniesiono karę śmierci, państwową kontrolę środków przekazu i ograniczenia działalności lokalnych stacji radiowych. Skrócił tydzień pracy do 39 godzin, wprowadził dodatkowy piąty tydzień płatnego urlopu i refundację zabiegów przerwania ciąży. Przeprowadził nacjonalizację licznych zakładów przemysłowych[3]. Rosnąca niepopularność jego rządu spowodowała zastąpienie go na stanowisku premiera przez Laurenta Fabiusa.
W 1988 Pierre Mauroy został pierwszym sekretarzem (przewodniczącym) Partii Socjalistycznej. Stanowisko to zajmował przez trzy lata[4]. W latach 1992–1999 był przewodniczącym Międzynarodówki Socjalistycznej. W 1992 po raz pierwszy zasiadł w Senacie, mandat senatora na dziewięcioletnią kadencję odnowił też w 2001[5].
Odznaczenia
- Legia Honorowa II klasy (2008)
- Order Narodowy Zasługi I klasy (1981)
Skład rządów Pierre’a Mauroy[6]
Pierwszy gabinet (od 21 maja 1981 do 22 czerwca 1981)
- Pierre Mauroy – premier[7]
- Gaston Defferre – minister stanu, minister spraw wewnętrznych i decentralizacji
- Nicole Questiaux – minister stanu, minister solidarności narodowej
- Michel Jobert – minister stanu, minister handlu zagranicznego
- Michel Rocard – minister stanu, minister planowania
- Jean-Pierre Chevènement – minister stanu, minister badań naukowych i technologii
- Claude Cheysson – minister spraw zagranicznych
- Charles Hernu – minister obrony
- Jacques Delors – minister gospodarki
- Pierre Joxe – minister przemysłu
- Jean Auroux – minister pracy
- Maurice Faure – minister sprawiedliwości
- Alain Savary – minister edukacji narodowej
- Jean Laurain – minister ds. weteranów
- Jack Lang – minister kultury
- Édith Cresson – minister rolnictwa
- Michel Crépeau – minister środowiska
- André Henry – minister ds. wolnego czasu
- Louis Mermaz – minister transportu i zaopatrzenia
- Edmond Hervé – minister zdrowia
- Roger Quilliot – minister mieszkalnictwa
- Georges Fillioud – minister komunikacji
- Louis Mexandeau – minister poczty
- André Delelis – minister handlu
- Louis Le Pensec – minister spraw morskich
Drugi gabinet (od 22 czerwca 1981 do 22 marca 1983)
Do rządu dołączyli przedstawiciele Francuskiej Partii Komunistycznej. Ministrami przemysłu, sprawiedliwości, transportu i zdrowia w miejsce dotychczasowych zostali odpowiednio Pierre Dreyfus, Robert Badinter, Charles Fiterman (również jako minister stanu) i Jack Ralite. Nicole Questiaux przestała być ministrem stanu. Utworzono resorty konsumpcji i szkoleń zawodowych, które powierzono Catherine Lalumière i Marcelowi Rigoutowi[7].
29 czerwca 1982 z rządu odeszli Jean Auroux, Nicole Questiaux i Pierre Dreyfus. Jean-Pierre Chevènement przeszedł na funkcję ministra przemysłu i badań naukowych, a ministrem solidarności narodowej i spraw społecznych został Pierre Bérégovoy[7].
Trzeci gabinet (od 22 marca 1983 do 17 lipca 1984)
- Pierre Mauroy – premier[7]
- Claude Cheysson – minister spraw zagranicznych
- Charles Hernu – minister obrony
- Gaston Defferre – minister spraw wewnętrznych i decentralizacji
- Jacques Delors – minister gospodarki, finansów i budżetu
- Laurent Fabius – minister przemysłu i nauki
- Marcel Rigout – minister szkoleń zawodowych
- Robert Badinter – minister sprawiedliwości
- Alain Savary – minister edukacji narodowej
- Michel Rocard – minister rolnictwa
- Charles Fiterman – minister transportu
- Roger Quilliot – minister urbanizacji i mieszkalnictwa, 4 października 1983 stanowisko to objął Paul Quilès
- Édith Cresson – minister turystyki i handlu zagranicznego
- Michel Crépeau – minister handlu
- Pierre Bérégovoy – minister solidarności narodowej i stosunków społecznych
- Roland Dumas – minister stosunków europejskich, od 18 grudnia 1983
Przypisy
- ↑ Biographie de Pierre Mauroy (fr.). evene.fr. [dostęp 2013-06-10].
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2013-06-10].
- ↑ Daleko od wspólnej drogi. rp.pl, 2000-01-21. [dostęp 2013-06-10].
- ↑ Parti socialiste (PS): Organigramme (fr.). france-politique.fr. [dostęp 2013-06-10].
- ↑ Pierre Mauroy na stronie Senatu (fr.). [dostęp 2013-06-10].
- ↑ Les Gouvernements et les assemblées parlementaires sous la Ve République (fr.). assemblee-nationale.fr, 2004. [dostęp 2021-02-20].
- ↑ a b c d Tous les gouvernements depuis 1958 (fr.). assemblee-nationale.fr. [dostęp 2020-10-11].
Bibliografia
- Michel Noblecourt: Mort de Pierre Mauroy, figure de la gauche socialiste (fr.). lemonde.fr, 2013-06-07. [dostęp 2013-06-10].
- Julia Pascal: Pierre Mauroy obituary (ang.). guardian.co.uk, 2013-06-08. [dostęp 2013-06-10].
- John Lichfield: Pierre Mauroy: Socialist leader of France in the '80s (ang.). independent.co.uk, 2013-06-12. [dostęp 2013-06-13].
- Maïa de la Baume, Steven Erlanger: Pierre Mauroy, Socialist Who Led Changes in France, Dies at 84 (ang.). nytimes.com, 2013-06-07. [dostęp 2013-06-10].
Media użyte na tej stronie
Autor: Oryginalnym przesyłającym był Olivier2000 z francuskiej Wikipedii, Licencja: CC BY-SA 1.0
Pierre Mauroy, président de la communauté urbaine de Lille, ancien premier ministre. Je suis l'auteur du cliché pris en novembre 2005 aux Assises des Communautés Urbaines de France au Creusot (Saône-et-Loire)
Autor: Boroduntalk, Licencja: CC BY 3.0
Ta ^specifik^ z W3C grafika wektorowa została stworzona za pomocą Inkscape .