Pierre Ngolo

Pierre Ngolo
Ilustracja
Pierre Ngolo w 2018 roku
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1954
Etoro-Gamboma

Przewodniczący Senatu Republiki Konga
Okres

od 12 sierpnia 2017

Przynależność polityczna

Kongijska Partia Pracy

Poprzednik

André Obami Itou

Sekretarz Generalny Zgromadzenia Narodowego
Okres

od 2002
do 2012

Przynależność polityczna

Kongijska Partia Pracy

Następca

Liranga Valère Gabriel Etéka-Yémet

Sekretarz Generalny Kongijskiej Partii Pracy
Okres

od sierpień 2011

Przynależność polityczna

Kongijska Partia Pracy

Poprzednik

Isidore Mvouba

Kongo
Coat of arms of the Republic of the Congo.svg
Ten artykuł jest częścią serii:
Ustrój i polityka
Konga
Ustrój polityczny
Konstytucja
Władza ustawodawcza
Władza wykonawcza
Władza sądownicza
Kontrola państwowa
Finanse
Samorząd terytorialny
Partie polityczne
Wybory
Polityka zagraniczna

Wikiprojekt Polityka

Pierre Ngolo (ur. 27 czerwca 1954 w Etoro-Gamboma[1][2]) – kongijski polityk, od sierpnia 2011 roku sekretarz generalny Kongijskiej Partii Pracy (PCT). W latach 2002–2012 był sekretarzem generalnym Zgromadzenia Narodowego[2]. Od 2017 roku pełni funkcję przewodniczącego Senatu[3].

Dzieciństwo i młodość

Ngolo urodził się w Etoro, położonym w dystrykcie Gamboma w departamencie Plateaux[2]. Jako nastolatek działał w Union de la jeunesse socialiste congolaise, młodzieżówce PCT[4]. Uczęszczał na Université Marien Ngouabi w Brazzaville[4], gdzie studiował filozofię, następnie kontynuował studia w Reims[4]. Po powrocie do Konga pracował jako nauczyciel filozofii w szkole średniej[4].

Kariera polityczna

Rząd przejściowy

Ngolo był jednym z 75 członków Conseil National de Transition (Narodowej Rady Tymczasowej), która w latach 1998–2002 pełniła funkcję tymczasowego parlamentu, został wyznaczony na jej pierwszego sekretarza[5].

Zgromadzenie Narodowe

Wybory parlamentarne w 2002 roku

W wyborach parlamentarnych w czerwcu 2002 roku, jako kandydat PCT w okręgu wyborczym Ongogni, został wybrany do Zgromadzenia Narodowego[6], zdobywając 99,69% głosów[6]. 10 sierpnia 2002 roku został wybrany na sekretarza generalnego Zgromadzenia Narodowego[7]. Ngolo był delegatem na 27. konferencję Union des Parlements Africains, która odbyła się w Algierze w listopadzie 2004 roku[8].

Wybory parlamentarne w 2007 roku

W wyborach parlamentarnych w 2007 roku Ngolo startował jako kandydat PCT w okręgu Ouenzé[9]. Uzyskał reelekcję w pierwszej turze, zdobywając 54,30% głosów[10]. 4 września został ponownie wybrany na sekretarza generalnego Zgromadzenia Narodowego[2].

Wspólnota Gospodarcza Państw Afryki Środkowej

23 lutego 2010 roku, w Brazzaville, Ngolo oświadczył, że podczas sesji komisji międzyparlamentarnej CEMAC, która odbyła się w dniach 17–19 lutego w Malabo w Gwinei Równikowej, został wybrany na przewodniczącego Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Środkowej[11].

Wybory parlamentarne w 2012 roku

W wyborach parlamentarnych w 2012 roku uzyskał reelekcję, ale nie został ponownie wybrany na stanowisko sekretarza generalnego Zgromadzenia Narodowego[12], jego funkcję objął Liranga Valère Gabriel Etéka-Yémet[12].

Kongijska Partia Pracy

Na początku 2011 roku Ngolo został wyznaczony na sprawozdawcę komitetu przygotowawczego szóstego nadzwyczajnego kongresu PCT[13][14]. Na szóstym nadzwyczajnym kongresie w Brazzaville, Ngolo został wybrany na Sekretarza Generalnego PCT[15][16][17][18]. Stanowisko oficjalnie objął 25 sierpnia 2011 roku[19]. W wyborach w 2012 roku, pod przewodnictwem Ngolo, PCT, po raz pierwszy od czasu wprowadzenia systemu wielopartyjnego, zdobyła większość parlamentarną[4].

Senat

25 kwietnia 2017 roku potwierdził, że będzie się ubiegać o reelekcję do Zgromadzenia Narodowego[20], PCT jednak nie zdecydowała się na jego nominację[21][22]. Został natomiast nominowany do ubiegania się o mandat senatora. W wyborach pośrednich w 2017 roku uzyskał 86 głosów, tym samym uzyskując mandat do Senatu[23]. 12 sierpnia 2017 roku został wybrany na stanowisko przewodniczącego Senatu[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Sénat : Pierre Ngolo prend ses fonctions | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo, adiac.netisse.eu [dostęp 2021-05-15].
  2. ↑ a b c d Qui sont les nouveaux membres du bureau de l'Assemblée nationale?, Les Dépêches de Brazzaville, 8 lipca 2011 [dostęp 2020-05-18] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-08].
  3. ↑ a b IPU PARLINE database: CONGO (Sénat), General information, archive.ipu.org [dostęp 2020-05-22].
  4. ↑ a b c d e Congo Brazzaville – Pierre Ngolo : le parti, tout le parti, rien que le parti – Jeune Afrique, JeuneAfrique.com, 15 października 2012 [dostęp 2020-05-19] (fr.).
  5. ↑ Calixte Baniafouna, La bataille de Brazzaville, 5 juin-15 octobre 1997, L'Harmattan, 1995, s. 191–197, ISBN 978-2-913973-03-9 (fr.).
  6. ↑ a b Elections législatives : les 51 élus du premier tour, Les Dépêches de Brazzaville, 9 lutego 2012 [dostęp 2020-05-20] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-09].
  7. ↑ Jean-Pierre Thystère-Tchikaya élu président de l’Assemblée nationale, Les Dépêches de Brazzaville, 11 marca 2012 [dostęp 2020-05-20] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-11].
  8. ↑ Pierre Ngolo fait le point sur les assises de l’Union Parlementaire Africaine à Alger, Les Dépêches de Brazzaville, 11 marca 2012 [dostęp 2020-05-20] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-11].
  9. ↑ Thierry Noungou, Législatives 2007. Jean Claude Gakosso annonce à Brazzaville sa candidature aux ressortissants du district d'Ongogni, Les Dépêches de Brazzaville, 26 lutego 2012 [dostęp 2020-05-21] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-26].
  10. ↑ Elections législatives : les 44 élus du premier tour, Les Dépêches de Brazzaville, 26 lutego 2012 [dostęp 2020-05-21] [zarchiwizowane z adresu 2012-02-26].
  11. ↑ Pierre Ngolo élu à la tête du Parlement de la Cémac, Les Dépêches de Brazzaville, 7 czerwca 2012 [dostęp 2020-05-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-07].
  12. ↑ a b Justin Koumba reconduit à la tête de l’assemblée nationale du Congo, 6 września 2012 [dostęp 2020-05-22] (fr.).
  13. ↑ Les députés du PCT à l'Assemblée nationale favorables à la tenue du 6e congrès extraordinaire, Les Dépêches de Brazzaville, 10 czerwca 2012 [dostęp 2020-05-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-10].
  14. ↑ lasemaineafricaine - 6ème congrès extraordinaire du P.c.t : Jean-Pierre Nonault à la tête de bureau de la coordination du comité préparatoire, www.lasemaineafricaine.net [dostęp 2020-05-22].
  15. ↑ À Brazzaville, le Parti congolais du travail à la recherche d’un second souffle – Jeune Afrique, JeuneAfrique.com, 26 lipca 2011 [dostęp 2020-05-22] (fr.).
  16. ↑ Vie des partis : Pierre Ngolo élu secrétaire général du Parti congolais du travail, Les Dépêches de Brazzaville, 12 czerwca 2012 [dostęp 2020-05-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-12].
  17. ↑ Denis Sassou Nguesso aux congressistes du P.c.t : «Les élections ne se gagnent pas dans les bureaux. Elles se gagnent sur le terrain», web.archive.org, 17 marca 2012 [dostęp 2020-05-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-03-17].
  18. ↑ Congo : la surprise Pierre Ngolo – Jeune Afrique, JeuneAfrique.com, 1 września 2011 [dostęp 2020-05-22] (fr.).
  19. ↑ Parti congolais du travail : Pierre Ngolo prend officiellement ses fonctions de secrétaire général, Les Dépêches de Brazzaville, 12 czerwca 2012 [dostęp 2020-05-22] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-12].
  20. ↑ lasemaineafricaine - Première circonscription de Ouénzé (Brazzaville) : Candidat du P.c.t, Pierre Ngolo à la conquête d’un troisième mandat, www.lasemaineafricaine.net [dostęp 2020-05-22] [zarchiwizowane z adresu 2017-09-01].
  21. ↑ Ouenzé 1 : Dernières rencontres de Pierre Ngolo avec ses mandants | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo, www.adiac-congo.com [dostęp 2020-05-22].
  22. ↑ Elections législatives : le candidat Juste Désiré Mondélé investit les membres de sa campagne à Ouenzé | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo, www.adiac-congo.com [dostęp 2020-05-22].
  23. ↑ Sénatoriales 2017 : la majorité présidentielle rafle tous les sièges de Brazzaville | adiac-congo.com : toute l'actualité du Bassin du Congo, www.adiac-congo.com [dostęp 2020-05-22].

Media użyte na tej stronie