Pietro Alessandro Guglielmi

Pietro Alessandro Guglielmi
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia9 grudnia 1728
Massa
Pochodzeniewłoskie
Data i miejsce śmierci19 listopada 1804
Rzym
Gatunkimuzyka poważna, muzyka klasycyzmu
Zawódkompozytor

Pietro Alessandro Guglielmi (ur. 9 grudnia 1728 w Massie, zm. 19 listopada 1804 w Rzymie[1][2][3]) – włoski kompozytor.

Życiorys

Uczył się gry na fagocie i altówce przypuszczalnie od ojca, Jacopo Guglielmiego, kapelmistrza na dworze księcia Alderana Cybo w Massie[1]. Studiował też kontrapunkt i grę na instrumentach klawiszowych u stryja, Domenica Guglielmiego[1]. Od około 1746 do 1754 roku dzięki protekcji księżnej Ricciardy Gonzaga uczył się w Conservatorio di S. Maria di Loreto w Neapolu u Francesco Durantego[1]. Swoją pierwszą operę, napisaną do tekstu w dialekcie neapolitańskim Lo solachianello ’mbroglione, wystawił w 1757 roku[1][2]. Przez kilka lat działał jako twórca operowy w Neapolu, później jego dzieła wystawiano też w Rzymie, Florencji, Trewirze i Mediolanie[1]. W 1762 roku odwiedził Drezno[3]. W latach 1767–1772 był członkiem kapeli King’s Theatre w Londynie, następnie wrócił do Włoch[1]. Między 1776 a 1793 rokiem ponownie przebywał w Neapolu[1]. W 1793 roku został mianowany kapelmistrzem bazyliki św. Piotra na Watykanie, a w 1797 roku także bazyliki San Lorenzo in Lucina[1]. Był członkiem Akademii Muzycznej św. Cecylii w Rzymie[1][4].

Był żonaty z Marią Leli (także Lelia Acchiapati lub Acchiappati), która w 1770 roku wystąpiła w londyńskim King’s Theatre w napisanej przez męża operze Ezio[4]. Miał opinię utracjusza i rozpustnika, uczestniczył w wielu pojedynkach, mimo doczekania się 8 dzieci nie troszczył się o swoją rodzinę[1].

Twórczość

Należał do ostatniej generacji szkoły neapolitańskiej, tworzył głównie opery komiczne[1]. Jego utwory w ciągu czterech dekad działalności kompozytorskiej przeszły ewolucję od 3-aktowych oper z dominacją arii da capo i nielicznymi ansamblami budowanymi na zasadzie łańcuchowego zestawienia odcinków, po na ogół 2-aktowe z dużą rolą ansamblu, 2-częściową arią z powtórzeniem w miejsce arii da capo i partiami solowymi w formie cavatiny i ronda[1]. Za życia cieszył się dużą popularnością, jego opery wystawiane były także poza granicami Włoch, konkurowały z twórczością Giovanniego Paisiella i Domenico Cimarosy[1]. Rozgłos zdobyły też sobie jego oratoria[3][4]. Po śmierci Guglielmiego jego twórczość popadła w zapomnienie[1].

Opery P.A. Guglielmiego

(na podstawie materiałów źródłowych[4])

Opery komiczne

  • Lo solachianello ’mbroglione (1757)
  • Il Filosofo burlato (1758)
  • I capricci di unavedova (1759)
  • La Moglie imperiosa (1759)
  • I du soldati (1760)
  • L’Ottavio (1760)
  • Il finto cieco (1761)
  • La Donna di tutti i caratteri (1762)
  • La Francese brillante (1763)
  • Li Rivali placati (1764)
  • Il rattodella sposa (1765)
  • La Sposa fedele (1767)
  • I Viaggiatori ridicoli tornati in Italia (1768)
  • L’impresa d’opera (1769)
  • Il Disertore (1770)
  • L’Amante chespende (1770)
  • Le pazzie di Orlando (1771)
  • Il carnevale di Venezia, o sia La Virtuosa (1772)
  • L’assemblea (1772)
  • Mirandolina (1773)
  • Il matrimonio in contrasto (1776)
  • I fuoriusciti (1777)
  • Il raggiratore di poca fortuna (1779)
  • La Villanella ingentilita (1779)
  • La Dama avventuriera (1780)
  • La Serva padrona (1780)
  • Le nozze in commedia (1781)
  • Mietitori (1781)
  • La semplice ad arte (1782)
  • La Quakera spiritosa (1783)
  • La Donna amante di tutti, e fedele a nessuno (1783)
  • I finti amori (1784)
  • La Virtuosa di Mergellina (1785)
  • l’inganno amoroso (1786)
  • Le astuzie villane (1786)
  • Lo scoprimento inaspettato (1787)
  • La Pastorella nobile (1788)
  • Gl’inganni delusi (1789)
  • La bella pescatrice (1789)
  • La Serva innamorata (1790)
  • L’azzardo (1790)
  • Le false apparenze (1791)
  • La Sposa contrastata (1791)
  • Il Poeta di campagna (1792)
  • Amor tra le vendemmie (1792)
  • La lanterna di Diogene (1793)
  • La Pupilla scaltra (1795)
  • L’amore in villa (1797)

Opery seria

  • Tito Manlio (1763)
  • L’Olimpiade (1763)
  • Siroe re di Persia (1764)
  • Farnace (1765)
  • Tamerlano (1765)
  • Adriano in Siria (1765)
  • Sesostri (1766)
  • Demofoonte (1766)
  • Antigono (1767)
  • Il Re pastore (1767)
  • Ifigenia in Aulide (1768)
  • Alceste (1768)
  • Ruggiero (1769)
  • Ezio (1770)
  • Demetrio (1772)
  • Tamas Kouli-Kan nell’Indie (1774)
  • Merope (1775)
  • Vologeso (1775)
  • La Semiramide riconosciuta (1776)
  • Artaserse (1777)
  • Ricimero (1777)
  • Enea e Lavinia (1785)
  • Laconte (1787)
  • Arsace (1788)
  • Rinaldo (1789)
  • Ademira (1789)
  • Alessandro nell’Indie (1789)
  • Il trionfo di Camilla (1795)
  • La morte di Cleopatra (1796)
  • Ippolito (1798)
  • Siface e Sofonisba (1802)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 506. ISBN 83-224-0344-5.
  2. ↑ a b The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 339. ISBN 0-674-37299-9.
  3. ↑ a b c Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 251–252. ISBN 978-0-8108-7183-0.
  4. ↑ a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1391–1392. ISBN 0-02-865527-3.

Media użyte na tej stronie

Pietro Alessandro Guglielmi.jpg
Pietro Alessandro Guglielmi (1728-1804)