Pietro Badoglio

Pietro Badoglio

Data i miejsce urodzenia	28 września 1871 Grazzano Monferrato
Data i miejsce śmierci	1 listopada 1956 Grazzano Monferrato
Premier Włoch
Okres	od 25 lipca 1943 do 18 czerwca 1944
Poprzednik	Benito Mussolini
Następca	Ivanoe Bonomi
Odznaczenia

Pietro Badoglio (ur. 28 września 1871 w Grazzano Monferrato, zm. 1 listopada 1956 tamże) – włoski dowódca wojskowy i polityk^[1][2][3], pierwszy książę Addis Abeby.

Życiorys

Urodził się w miejscowości Grazzano Monferrato, która obecnie nosi na jego cześć nazwę Grazzano Badoglio^[4]. Jego rodzicami byli Mario Badoglio i Antonietta Pittarelli^[4]. Ukończył Akademię Wojskową w Turynie^[3]. W armii włoskiej służył od 1892. Jako porucznik artylerii brał udział w wojnach kolonialnych: kampanii etiopskiej^[2], gdzie walczył m.in. pod Aduą (1896) oraz w kampanii libijskiej przeciwko Turcji w latach 1911–1912^[5]. Uczestnik I wojny światowej, już jako generał pomagał przywrócić porządek po klęsce Włochów pod Caporetto w 1917^[2].

Podpisał rozejm w Villa Giusti.

W 1919 został wybrany senatorem^[1][3], a następnie pełnił misje dyplomatyczne w różnych krajach, m.in. w latach 1923–24 był ambasadorem Włoch w Brazylii^[4]. W 1926 otrzymał stanowisko głównodowodzącego armii włoskiej i stopień marszałka^[2][3][6] i w latach 1929–1933 pełnił obowiązki generalnego gubernatora Cyrenajki i Trypolitanii^[6].

W 1936, w trakcie ponownej agresji włoskiej na Abisynię, objął funkcję głównodowodzącego^[1] wojsk inwazyjnych po generale Emilio De Bono^[7]; zintensyfikował działania zbrojne, czego efektem było triumfalne wkroczenie do Addis Abeby 5 maja. Po kampanii otrzymał od króla Wiktora Emanuela III tytuł księcia Addis Abeby^[4] i został mianowany generalnym gubernatorem i wicekrólem Etiopii^[2].

W 1940 był szefem sztabu generalnego. Przeciwny udziałowi Włoch w II wojnie światowej, po agresji na Grecję podał się do dymisji^[1][6].

26 lipca 1943 mianowany premierem po zdymisjonowaniu Benito Mussoliniego przez króla^[1]. Wraz z rządem schronił się na południu kraju, kiedy Niemcy zaczęły okupować Włochy^[8]. Podpisał akt bezwarunkowej kapitulacji Włoch, a następnie wypowiedział wojnę III Rzeszy 13 października 1943^[1][2]. Premierem pozostał aż do wyzwolenia Rzymu w czerwcu 1944^[2][3].

Pod naciskiem antyfaszystowskich polityków, niechętnych Badoglio ze względu na jego udział w budowaniu kolonialnego imperium Włoch, ustąpił ze stanowiska i przeszedł w stan spoczynku. Jego miejsce zajął Ivanoe Bonomi^[9].

Odznaczenia

Odznaczony następującymi odznaczeniami^[10]:

• Wielka Wstęga Orderu Korony Włoch (30 grudnia 1919)
• Wielki Oficer Orderu Korony Włoch (11 listopada 1918)
• Komandor Orderu Korony Włoch (30 grudnia 1917)
• Kawaler Orderu Korony Włoch (4 czerwca 1908)
• Krzyż Wielki Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (17 lipca 1921)
• Komandor Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (18 czerwca 1920)
• Oficer Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (13 września 1917)
• Krzyż Wielki Orderu Sabaudzkiego Wojskowego (6 listopada 1918)
• Order Annuncjaty (1929)
• Wielki Oficer Orderu Kolonialnego Gwiazdy Włoch
• Komandor Orderu Grobu Świętego (4 grudnia 1939)

Przypisy