Pilip Piestrak

Pilip Piestrak

Піліп Пестрак

Data i miejsce urodzenia	27 listopada 1903 Sokołuce
Data śmierci	22 sierpnia 1978
Narodowość	Białorusin
Język	białoruski, rosyjski, polski
Dziedzina sztuki	literatura piękna

Pilip Siamienawicz Piestrak (biał. Піліп Сямёнавіч Пестрак, ur. 27 listopada 1903 w miejscowości Sokołuce w obecnym obwodzie brzeskim, zm. 22 sierpnia 1978) – białoruski pisarz i działacz polityczny.

Życiorys

Urodził się w rodzinie chłopskiej jako syn pracownika budowy trasy kolejowej i pracownicy gospodarstwa wiejskiego. Po wybuchu I wojny światowej rodzina ewakuowała się do wsi Maksimowka k. Buzułuka w guberni samarskiej, gdzie Pilip Piestrak uczył się w miejscowej szkole ludowej do 1915, po czym został pomocnikiem rachmistrza w towarzystwie kredytowym. W latach 1917-1918 uczył się w gimnazjum w Buzułuku, 1918-1920 był pomocnikiem księgowego w gminnym komitecie wykonawczym, w 1920 uczył się na rabfaku (fakultecie robotniczym), po ukończeniu którego podjął studia na Uniwersytecie Samarskim^[1]. W 1921 wraz z rodzicami wrócił do zachodniej Białorusi, gdzie pracował jako leśnik, a od 1924 do 1926 odbywał służbę w WP. W 1926 wstąpił do KPZB i został członkiem Komitetu Powiatowego Białoruskiej Robotniczho-Chłopskiej Gromady w Kosowie. W 1927 został sekretarzem podziemnego Komitetu Rejonowego KPZB i członkiem Komitetu Okręgowego KPZB w Słonimiu, a 1933-1934 był instruktorem KC KPZB. Za działalność komunistyczną był niejednokrotnie aresztowany i więziony, łącznie spędził w polskich więzieniach 11 lat. We wrześniu 1939 został uwolniony z więzienia przez Armię Czerwoną, po czym został sekretarzem Komitetu Miejskiego KP(b)B w Grodnie, a w 1940 przewodniczącym Związku Pisarzy Białorusi w Białymstoku. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 brał udział w radzieckim ruchu partyzanckim. W 1943 został szefem Zarządu ds. Sztuk przy Radzie Komisarzy Ludowych Białoruskiej SRR, od 1946 pracował w Instytucie Języka, Literatury i Historii Sztuki, a od 1948 był konsultantem literackim Związku Pisarzy Białorusi. W 1940 opublikował pierwszy zbiór wierszy, Na straże^[2]. Pisał po białorusku, rosyjsku i polsku. Tworzył liryki, opowiadania i powieści o tematyce społeczno-obyczajowej z życia wsi^[3]. W 1946 wydał zbiór wierszy Za swoju otcziznu na temat walki partyzantów z niemieckimi okupantami Białorusi. W 1948 i 1952 w dwóch tomach wydał powieść historyczno-rewolucyjną Sustrenemsja na barykadach (samodzielne wydanie w 1954). W 1963 opublikował powieść Sriediborje, za którą otrzymał nagrodę literacką Białoruskiej SRR im. Jakuba Kołasa. Tłumaczył również polską literaturę. Był odznaczony pięcioma orderami, a także medalami. W 1968 otrzymał tytuł zasłużonego działacza kultury Białoruskiej SRR.

Przypisy