Pingwin białobrewy

Pingwin białobrewy

Pygoscelis papua[1]
(J. R. Forster, 1781)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ptaki
Podgromada	Neornithes
Infragromada	ptaki neognatyczne
Rząd	pingwiny
Rodzina	pingwiny
Rodzaj	Pygoscelis
Gatunek	pingwin białobrewy
Synonimy
Aptenodytes papua J. R. Forster, 1781[2]
Podgatunki
P. papua papua (J. R. Forster, 1781) P. papua ellsworthi Murphy, 1947
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3]
najmniejszej troski
Zasięg występowania
podgatunek P. papua papua      podgatunek P. papua ellsworthi      kolonie lęgowe

Pingwin białobrewy^[4] (Pygoscelis papua) – gatunek dużego nielotnego ptaka wodnego z rodziny pingwinów (Spheniscidae), zamieszkującego chłodne oceany półkuli południowej. Nie jest zagrożony.

Podgatunki

Wyróżnia się dwa podgatunki P. papua^[2][5]:

• P. papua papua (J. R. Forster, 1781)
• P. papua ellsworthi Murphy, 1947

Morfologia

Wygląd

Wierzch ciała, głowa, szyja i wierzch skrzydeł czarne, reszta ciała biała. Nad okiem charakterystyczna biała plama („biała brew”). Dziób i nogi czerwone. Ogon złożony ze sztywnych, wąskich piór, ułatwiających pływanie. Podgatunek południowy P. papua ellsworthi jest bardziej krępy, ma dłuższe pióra, krótszy dziób, nogi i skrzydła.

Wymiary średnie^[2]

długość ciała 76–81 cm
masa ciała 4,5–8,5 kg

Występowanie

Gnieździ się na Półwyspie Antarktycznym, Falklandach, Georgii Południowej, Wyspach Kerguelena, Wyspach Heard i McDonalda, Orkadach Południowych, Macquarie, Wyspach Crozeta, Wyspach Księcia Edwarda i na Sandwichu Południowym^[6].

Biotop

Wody wokół Antarktyki. Gniazduje bardziej w głąb lądu niż pozostali przedstawiciele rodzaju. Tereny lęgowe stanowią skaliste obszary^[2].

Lęgi

Jajo z kolekcji muzealnej

Gniazdo stanowi zagłębienie w ziemi wysłane znajdującym się w pobliżu materiałem, takim jak trawa czy wodorosty, lub gniazdo budowane przez samca ze znalezionych odłamków skalnych i kamieni^[2].

Jaja w liczbie dwóch wysiadywane są przez okres 31–39 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta z bardziej północnych obszarów opierzają się po około 85–117 dniach, zaś te z południa po 62–82 dniach. Dojrzałość płciową uzyskują w wieku dwóch lat^[2].

Pożywienie

Wszystkożerny, ale przeważają ryby (np. z rodzajów Electrona i Gymnoscopelus), skorupiaki (np. kryl antarktyczny Euphausia superba) i mięczaki morskie. Nurkuje na głębokość 54–136 m. Na lądzie żywi się algami śnieżnymi^[2].

Status

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje pingwina białobrewego za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern)^[3]. Liczebność światowej populacji w 2013 roku szacowano na 387 tysięcy par lęgowych^[6]. Najliczniejsza populacja gniazduje na Falklandach, jej liczebność w roku 2013 wynosiła 132 tysiące par lęgowych; druga pod względem liczebności populacja zasiedla Georgię Południową (98 867 par lęgowych, 1996 r.), zaś trzecia Półwysep Antarktyczny (94 751 par lęgowych, niepublikowane dane)^[6].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).
• Pingwiny białobrewe - slideshow. Półwysep Antarktyczny