Pioneer 9

Pioneer 9

Inne nazwy	Pioneer-D
Zaangażowani	NASA, USA
Indeks COSPAR	1968-100A
Rakieta nośna	Thor Delta E1
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station, USA
Cel misji	przestrzeń międzyplanetarna
Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie	Słońce
Perycentrum	0,75 au.[1]
Apocentrum	0,99 au[1]
Okres obiegu	297,60 d[1]
Nachylenie	0,086[1]°
Mimośród	0,13530[1]
Czas trwania
Początek misji	8 listopada 1968 (09:46:29 UTC)
Koniec misji	19 maja 1983
Wymiary
Kształt	cylindryczny
Wymiary	wys. 87,5 cm, śred. 92,5 cm
Masa całkowita	65,36 kg

Pioneer 9 (również Pioneer D) – amerykańska sonda kosmiczna wprowadzona na orbitę heliocentryczną w ramach programu Pioneer.

Wraz z sondami Pioneer 6, 7 i 8 tworzyła ona sieć czterech obiektów krążących po orbitach zbliżonych do orbity okołosłonecznej Ziemi. Zespół ten umożliwił kompleksowe poznanie warunków fizycznych panujących w przestrzeni międzyplanetarnej i monitorowanie stanu aktywności słonecznej.

Eksperymenty naukowe sondy

• Trójosiowy magnetometr transduktorowy
• Analizator plazmy
• Detektor anizotropii promieniowania kosmicznego
• Detektor gradientu promieniowania kosmicznego
• Eksperyment propagacji fal radiowych
• Detektor pola elektrycznego
• Detektor pyłu kosmicznego
• Eksperyment mechaniki nieba

Przebieg misji

Pioneer 9 była czwartą z serii pięciu sond zaprojektowanych do zbierania danych o właściwościach elektromagnetycznych i plazmowych przestrzeni międzyplanetarnej z daleko oddalonych od siebie punktów na orbicie heliocentrycznej. Sonda została wystrzelona z Cape Canaveral na Florydzie 8 listopada 1968 roku. Na swojej 297,55-dniowej orbicie o parametrach 0,75 × 0,99 au, stabilizowana obrotowo sonda zebrała cenne dane na temat właściwości wiatru słonecznego, promieniowania kosmicznego i międzyplanetarnych pól magnetycznych.

W maju 1969 roku NASA ogłosiła, że misja osiągnęła już wszystkie swoje cele, przekazując ponad 6 miliardów bitów danych. NASA utrzymywała kontakt z Pioneerem 9 do 19 maja 1983 roku. Kolejne próby nawiązania kontaktu z sondą przy użyciu sprzętu programu Search for Extraterrestrial Intelligence (SETI) 3 marca 1987 roku zakończyły się niepowodzeniem i NASA oficjalnie uznała sondę za nieaktywną.

Przypisy

Bibliografia

• Asif A. Siddiqi: Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958-2016. Washington, DC: NASA History Program Office, 2018. ISBN 978-1-62683-042-4.