Pioneer Venus 1

Pioneer Venus 1
Ilustracja
Inne nazwyPioneer Venus Orbiter, PVO,
Pioneer 12, 10911
ZaangażowaniStany Zjednoczone Centrum Badawcze imienia Josepha Amesa - NASA
Indeks COSPAR1978-051A
Rakieta nośnaAtlas Centaur
Miejsce startuCape Canaveral Air Force Station, Stany Zjednoczone
Cel misjiWenus
Orbita (docelowa, początkowa)
Czas trwania
Początek misji20 maja 1978
Koniec misji8 października 1992
Wymiary
Wymiarydł. 1,20 m, śr. 2,50 m
Masa całkowita582 kg
Masa aparatury naukowej45 kg

Pioneer Venus 1 (inne nazwy: Pioneer Venus Orbiter, Pioneer 12) – amerykańska bezzałogowa sonda kosmiczna. Sztuczny satelita Wenus w latach 1978 - 1992. Wykonała pierwszą globalną radarową mapę powierzchni tej planety oraz przeprowadziła badania jej atmosfery i jonosfery.

Konstrukcja sondy

Kadłub sondy miał kształt cylindra o średnicy 2,5 m i wysokości 1,2 m. Boczna ściana kadłuba pokryta była przez baterie słoneczne o mocy 312 W. Antena główna do łączności z Ziemią miała średnicę 1,09 m. Z kadłuba wystawał pojedynczy wysięgnik o długości 4,7 m dla magnetometru. Wejście na orbitę Wenus umożliwił silnik rakietowy na paliwo stałe o ciągu 18 000 N. Aparatura naukowa sondy o łącznej masie 45 kg posłużyła do przeprowadzenia 17 eksperymentów. W jej skład wchodził m.in. altimetr radarowy, fotopolarymetr i dwa spektrometry masowe. Całkowita masa sondy wynosiła 582 kg.

Przebieg misji

Fotografia powłoki chmur Wenus wykonana w ultrafiolecie 26 lutego 1979 roku
Mapa topograficzna Wenus wykonana przez Pioneer Venus 1

Sonda została wyniesiona z przylądka Canaveral na Florydzie 20 maja 1978 roku przy użyciu rakiety nośnej Atlas Centaur. 4 grudnia 1978 roku Pioneer Venus 1 został wprowadzony na orbitę okołowenusjańską. Do lipca 1980 roku sonda była utrzymywana na orbicie o perycentrum pomiędzy 142 i 253 km i apocentrum 66 900 km. Okres obiegu wynosił 24 h. Później perycentrum podniosło się do maksymalnie 2290 km, po czym stopniowo zaczęło się obniżać. Radar sondy pracował do 19 marca 1981 roku, wykonując mapy powierzchni leżącej pomiędzy równoleżnikami 73°N i 63°S. W 1991 roku radar został ponownie uruchomiony dla dokonania obserwacji południowych obszarów planety. Łącznie sonda wykonała mapy ukształtowania około 93% powierzchni Wenus. Rozdzielczość pomiarów wysokości terenu sięgała 200 m. Dużo gorsza była rozdzielczość horyzontalna pomiarów wynosząca od 30 km do 150 km. Instrumenty sondy posłużyły także do badania globalnej dynamiki atmosfery planety, składu górnych warstw atmosfery i jonosfery oraz oddziaływania wiatru słonecznego z jonosferą. Spektrometr ultrafioletowy posłużył, poza obserwacjami Wenus, także do obserwacji kilku komet. 8 października 1992 roku, po wyczerpaniu ostatnich zapasów paliwa, sonda uległa zniszczeniu w atmosferze planety.

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Flag of the United States.svg
The flag of Navassa Island is simply the United States flag. It does not have a "local" flag or "unofficial" flag; it is an uninhabited island. The version with a profile view was based on Flags of the World and as a fictional design has no status warranting a place on any Wiki. It was made up by a random person with no connection to the island, it has never flown on the island, and it has never received any sort of recognition or validation by any authority. The person quoted on that page has no authority to bestow a flag, "unofficial" or otherwise, on the island.
Map of Venus.png
Topográfico Map of Venus from Pioneer Venus (Mercator Projection).
Pioneer10-plaque.jpg
NASA image of Pioneer 10's famed Pioneer plaque features a design engraved into a gold-anodized aluminum plate, 152 by 229 millimeters (6 by 9 inches), attached to the spacecraft's antenna support struts to help shield it from erosion by interstellar dust.
Venuspioneeruv.jpg
Widok wenusjańskich chmur w paśmie ultrafioletu, widziany z sondy "Pioneer Venus Orbiter". Wielkie układy w kształcie liter "C" lub "Y", widoczne tylko w tej długości fal pojawiają się na krótko, ale są obserwowane na tyle często, że mogą być postrzegane, jako stała cecha chmur Wenus. Mechanizm, dzięki któremu chmury te pochłaniają ultrafiolet, nie jest jeszcze zbyt dobrze rozumiany.