Piotr Ławrow

Piotr Ławrowicz Ławrow

Пётр Ла́врович Лавро́в

Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1823 Meliechowo
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1900 Paryż
Zawód, zajęcie	myśliciel, publicysta i rewolucjonista

Piotr Ławrowicz Ławrow, ros. Пётр Ла́врович Лавро́в, ps. „P. Mirtow” (ur. 14 czerwca 1823 w Meliechowie k. Noworżewa w guberni pskowskiej, zm. 6 lutego 1900 w Paryżu)^[1] – rosyjski myśliciel, publicysta i działacz rewolucyjny. Jeden z głównych, obok Michaiła Bakunina i Nikołaja Michajłowskiego, ideologów ruchu narodnickiego. Autor tekstu Marsylianki robotniczej(ros.).

Rosyjski rewolucjonista, pułkownik artylerii i profesor wyższych uczelni wojskowych w Petersburgu, był niemal rówieśnikiem Cypriana Kamila Norwida, urodził się w 1823. Za sympatię dla Czernyszewskiego został zesłany do guberni wołogodzkiej. Tu powstało jego słynne dzieło: Listy historyczne. Parę miesięcy po zesłaniu, w 1870 Ławrow uciekł do Paryża, gdzie stanął po stronie komunardów. Na emigracji spędził trzydzieści lat swojego życia. Przez jego niewielkie mieszkanie w paryskiej kamienicy przewinęło się wielu luminarzy polskiej lewicy. Ławrow znajomość z Norwidem zawdzięczał swej żonie Polce, Annie Czaplickiej. Po śmierci żony Ławrow opuścił Francję. W Anglii przebywał do 1877, po czym wrócił do Paryża^[2].

Przypisy