Piotr Śliwka
 | Ten artykuł od 2020-12 należy dopracować |
| Kapelan Jego Świątobliwości | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 17 maja 1956 |
| Proboszcz parafii św. Stanisława i św. Wacława w Świdnicy Dziekan dekanatu Świdnica-Wschód | |
| Okres sprawowania | od 2012 |
| Dziekan Świdnickiej Kapituły Katedralnej | |
| Okres sprawowania | od 2012 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Prezbiterat | 23 maja 1981 |
| Odznaczenia | |
 | |
Piotr Śliwka (ur. 17 maja 1956 w Środzie Śląskiej) – polski duchowny katolicki, kapelan Jego Świątobliwości; opozycjonista związany z NSZZ „Solidarność”.
Biografia
Urodził się w 1956 roku w Środzie Śląskiej[1]. Po ukończeniu szkoły średniej zdecydował się wstąpić do stanu kapłańskiego podejmując w 1975 roku studia na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu. 23 maja 1981 roku otrzymał święcenia kapłańskie we wrocławskiej archikatedrze św. Jana Chrzciciela z rąk abpa Henryka Gulbinowicza[2].
Bezpośrednio po święceniach kapłańskich został skierowany decyzją metropolity wrocławskiego w 1981 roku do pracy duszpasterskiej jako wikariusz w parafii Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Bogatyni (do 1984 roku), a następnie parafii św. Jakuba Apostoła w Sobótce (do 1987 roku), parafii św. Mikołaja w Nowej Rudzie (do 1989 roku) oraz parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Oławie[2].
W 1991 roku został ustanowiony proboszczem parafii św. Józefa Oblubieńca w Kwietnikach, a potem od 1993 roku w parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Wałbrzychu (do 2012 roku)[2].
W związku z erygowaniem przez papieża Jana Pawła II w 2004 roku diecezji świdnickiej z terenów dotychczasowej archidiecezji wrocławskiej oraz diecezji legnickiej, został inkardynowany do duchowieństwa nowo powstałego biskupstwa. W 2005 roku objął urząd referenta Wydziału Gospodarczego Świdnickiej Kurii Biskupiej (do 2018 roku) i do asystenta kościelnego Akcji Katolickiej Diecezji Świdnickiej (do 2007 roku). W 2007 roku także objął probostwo w parafii św. Józefa Oblubieńca w Świdnicy. Od 2008 roku otrzymał funkcję dyrektora nowo powstałego Muzeum Diecezjalnego w Świdnicy oraz archiwisty diecezjalnego, którą sprawował do 2018 roku[2].
W 2012 roku został mianowany proboszczem katedralnej parafii św. Stanisława i św. Wacława w Świdnicy oraz dziekanem dekanatu wschodnioświdnickiego[3]. Ponadto posiada tytuł prałata (kapelan Jego Świątobliwości) i wchodzi w skład świdnickiej kapituły katedralnej jako kanonik gremialny[4].
Działalność opozycyjna
Jeszcze w trakcie studiów teologicznych związał się z opozycją, należąc do współorganizatorów dolnośląskich struktur Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” we wrześniu 1980 roku. W ramach tych działań odprawiał nabożeństwa w intencji ludzi pracy, organizował spotkania, udostępniał lokal przy kościele opozycjonistom. Należał do współpracowników Klubu Inteligencji Katolickiej na obszarze województw wrocławskiego oraz wałbrzyskiego[1].
Po wprowadzeniu stanu wojennego w Polsce 13 grudnia 1981 roku otaczał swoją opieką duszpasterską rodziny internowanych i represjonowanych. Poza tym organizował wypoczynek dla dzieci opozycjonistów, jak i konferencje edukacyjne o charakterze patriotycznym. W latach 1981–1982 należał do bliskich współpracowników Karola Modzelewskiego i Solidarności Polsko-Czechosłowackiej. Będąc kapelanem Duszpasterstwa Ludzi Pracy często odprawiał msze za Ojczyznę. Organizował Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej. Popierał działania powstającego w 1988 roku Komitet Obywatelski „Solidarność” Ziemi Kłodzkiej[1].
Od połowy lat 80. XX wieku prowadził działalność jako kolporter pism podziemnych: Robotnika, Tygodnika Mazowsze, Z dnia na dzień, Solidarności Walczącej, Biuletynu Dolnośląskiego oraz książek paryskiej Kultury, NOWej[1]. W 1988 roku należał do współzałożycieli pisma Żółw w Nowej Rudzie. Odpowiadał za przepisywanie, druk, dostawę materiałów poligraficznych i sprzętu – czasem sam konstruując maszyny drukarskie[5]. Pismo drukowano u niego na plebanii parafii św. Mikołaja. W listopadzie 1989 roku zaczęło ono wychodzić legalnie jako Ziemia Kłodzka, która była „tworzona w grupie entuzjastów walki o wolną Polskę”. Wśród nich w literaturze przedmiotu ks. Piotr Śliwka wymieniany jest obok Warcisława Martynowskiego i Stanisława Łukasika. Czasopismo to otrzymało liczne wyróżnienia polskie i zagraniczne, m.in. nagrodę Kultury Paryskiej przyznaną przez Jerzego Giedroycia w 1996 roku[6].
Odznaczenia
W uznaniu dla jego zasług został odznaczony w 2006 roku Krzyżem Semper Fidelis[1], a w 2011 roku Złotym Krzyżem Zasługi. Jego współpracownik w działalności opozycyjnej Julian Golak określił go w laudacji podczas odznaczania Krzyżem Zasługi, „cichym bohaterem stanu wojennego”, który „położył wybitne zasługi dla naszego państwa i społeczeństwa”[7].
Przypisy
- ↑ a b c d e Agnieszka Klarman, Piotr Śliwka, w: Encyklopedia Solidarności [on-line] [dostęp: 14.12..2020].
- ↑ a b c d Biografia Piotra Śliwki na stronie Świdnickiej Parafii Katedralnej [on-line] [dostęp 2020-10-26].
- ↑ Zmiana na urzędzie, artykuł w „Gościu Świdnickim” z 30.08.2012 r. [on-line] [dostęp 2020-10-25].
- ↑ Skład Świdnickiej Kapituły katedralnej według stanu na październik 2020 roku. diecezja.swidnica.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-30)]. [on-line] [dostęp 2020-10-25].
- ↑ Agnieszka Klarman, „Żółw” (Kłodzko), w: Encyklopedia Solidarności [on-line] [dostęp 2020-12-14].
- ↑ Jan Walczak. Czasopismo „Ziemia Kłodzka...” jako narzędzie integracji społeczności lokalnej na pograniczu polsko-czeskim. „Społeczności Lokalne. Studia Interdyscyplinarne”. 2, s. 170–175, 2018. ISSN 2544-5545.
- ↑ Złoty Krzyż Zasługi dla księdza Piotra Śliwki. „Ziemia Kłodzka”. 206, s. 12, 8/2011. ISSN 1234-9208. OCLC 499751393.