Piotr (metropolita kijowski)
| Metropolita kijowski | |
| Kraj działania | Ruś Kijowska |
|---|---|
| Metropolita kijowski | |
| Okres sprawowania | lata 40. XIII w. |
| Wyznanie | prawosławne |
| Kościół | Patriarchat Konstantynopolitański |
| Inkardynacja | Metropolia kijowska |
| Chirotonia biskupia | przed 1240 (?) |
Piotr – przypuszczalny metropolita kijowski urzędujący w latach 40. XIII w.
Antoni Mironowicz wymienia metropolitę Piotra w wykazie hierarchów kijowskich pomiędzy Józefem (zakończył pełnienie urzędu w 1240[1] lub w 1242[2]) a Cyrylem II (urzędował od 1247[2])[2].
Jedyne wzmianki o „Piotrze, arcybiskupie Rusi” informują o jego wizycie w kurii rzymskiej i udziale w I soborze liońskim, gdzie duchowny miał informować o najeździe tatarskim na Ruś Kijowską, co było przyczyną jego wygnania z Rusi[1]. Piotr został dopuszczony do współsłużenia papieżowi (razem z grupą hierarchów zachodnich) i przekazał zgromadzonym szereg informacji na temat Tatarów, ich życia codziennego, zwyczajów, wierzeń i obrzędów, wojskowości i dyplomacji. Ostrzegał, że w ciągu 39 lat mogą oni podbić Europę zachodnią[3].
Zdaniem A. Poppego Piotr mógł być samozwańcem podającym się za zwierzchnika Kościoła na Rusi, lub też urzędnicy rzymscy błędnie zapisali jego tytuł, zamieniając archimandrytę lub biskupa (archijereja) na arcybiskupa[1].
Przypisy
- ↑ a b c Митрополиты Киевские и всея Руси (988—1305 гг.)
- ↑ a b c A. Mironowicz, Kościół prawosławny w państwie Piastów i Jagiellonów, Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, Białystok 2003
- ↑ B. Gudziak, Kryzys i reforma. Metropolia kijowska, patriarchat Konstantynopola i geneza unii brzeskiej, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin 2008, 978-83-227-2899-4, s.23