Piotr Andrzejewski

Piotr Łukasz Andrzejewski

(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl
Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1942 Warszawa
Zawód, zajęcie	polityk, adwokat
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	senator I, II, III, IV, VI i VII kadencji (1989–2001, 2005–2011), członek Trybunału Stanu (od 2011)
Odznaczenia

Piotr Łukasz Andrzejewski^[1] (ur. 2 stycznia 1942 w Warszawie) – polski polityk, adwokat, działacz opozycji demokratycznej w PRL, senator I, II, III, IV, VI i VII kadencji, członek Trybunału Stanu (2011–2019) i wiceprzewodniczący TS (od 2019).

Życiorys

Wykształcenie

W 1964 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Uzyskał też na UW absolutorium z historii sztuki. Odbył aplikację sądową i adwokacką, w 1971 rozpoczął praktykę adwokacką.

Działalność opozycyjna w PRL

Współpracował z opozycją demokratyczną. W 1980 został pierwszym konsultantem prawnym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego z siedzibą w Hucie Katowice, był też jako pełnomocnik MKS autorem pierwszego wniosku o rejestrację NSZZ „Solidarność” w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie.

W czasie stanu wojennego pełnił funkcję obrońcy w licznych procesach politycznych działaczy NSZZ „Solidarność” (m.in. w pierwszym procesie stanu wojennego pracowników Instytutu Badań Jądrowych z Żerania). Za prowadzoną działalność wytoczono mu osiem spraw dyscyplinarnych, uzasadniając to „naruszeniem wolności słowa”. W wyniku jednej z nich został pozbawiony prawa wykonywania zawodu przez okres roku. Od 1983 był członkiem Komitetu Helsińskiego, następnie członkiem założycielem Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. W 1989 inicjował powtórną rejestrację zakładowych komitetów założycielskich NSZZ „Solidarność”, łącznie reprezentował w sądach około 40 takich komitetów.

Działalność po 1989

W trakcie wyborów parlamentarnych w 1989 zasiadał w Państwowej Komisji Wyborczej jako przedstawiciel Komitetu Obywatelskiego. Na jesieni tego samego roku po raz pierwszy został senatorem, kandydując z rekomendacji KO w województwie piotrkowskim w wyborach uzupełniających po śmierci Grzegorza Białkowskiego. W Senacie I kadencji zasiadał w Komisjach Praw Człowieka i Praworządności, Samorządu Terytorialnego, Inicjatyw i Prac Ustawodawczych, Spraw Emigracji i Polaków za Granicą oraz Nadzwyczajnej do spraw górnictwa.

W 1991 został z ramienia Wyborczej Akcji Katolickiej senatorem II kadencji. Od 15 grudnia 1991 do 6 września 1992 pełnił funkcję dyrektora generalnego i likwidatora Państwowej Jednostki Organizacyjnej Radio i Telewizja. Zasiadał w Komisji Regulaminowej i Spraw Senatorskich jako jej wiceprzewodniczący oraz w Komisjach Inicjatyw i Prac Ustawodawczych, Nadzwyczajnej do spraw górnictwa, Nadzwyczajnej do spraw integracji europejskiej.

Do Senatu III kadencji dostał się z komitetu NSZZ „Solidarność”. Przewodniczył Komisji Nadzwyczajnej do spraw inicjatywy ustawodawczej w sprawie zmiany przepisów o obywatelstwie polskim, był też wiceprzewodniczącym Komisji Inicjatyw i Prac Ustawodawczych. W 1997 z listy Akcji Wyborczej Solidarność objął mandat senatora IV kadencji, w której kierował Komisją Ustawodawczą i zasiadał w Komisji Kultury i Środków Przekazu. W 2001 bezskutecznie ubiegał się o reelekcję z ramienia komitetu Klub Służby Niepodległości – Senat 2001 Okręgu Wyborczego Nr 10.

Po czterech latach przerwy w wyborach parlamentarnych w 2005 został wybrany na senatora VI kadencji jako bezpartyjny kandydat z ramienia Prawa i Sprawiedliwości w okręgu podwarszawskim. Przewodniczył Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich, zasiadał w Komisji Ustawodawczej. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz szósty uzyskał mandat senatorski, otrzymując 156 498 głosów. W Senacie VII kadencji objął funkcję przewodniczącego Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz członka Komisji Regulaminowej, Etyki i Spraw Senatorskich. W 2007 został przewodniczącym komitetu organizacyjnego Roku Generała Władysława Andersa.

W wyborach parlamentarnych w 2011 został ponownie kandydatem do Senatu z ramienia PiS w okręgu podwarszawskim. Nie uzyskał reelekcji, przegrywając z Anną Aksamit^[2]. 17 listopada 2011 Sejm VII kadencji wybrał go na członka Trybunału Stanu. W 2012 powołany do zarządu Światowej Rady Badań nad Polonią. W wyborach w 2015 ponownie był kandydatem PiS do Senatu^[3]. 18 listopada 2015 został z rekomendacji PiS członkiem Trybunału Stanu na następną kadencję. 21 listopada 2019 Sejm IX kadencji powołał go na wiceprzewodniczącego Trybunału Stanu^[4].

Odznaczenia i wyróżnienia

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (2004)^[5], Oficerskim (2011)^[1] i Wielkim (2020)^[6] Orderu Odrodzenia Polski, Medalem „Pro Memoria” (2008)^[7] oraz litewskim Medalem Pamiątkowym 13 Stycznia (1996)^[8]. W 1988 otrzymał nagrodę duńskiej Fundacji Paula Lauritzena za działalność w obronie praw człowieka.

W 2016 i 2021 powoływany w skład Kapituły Orderu Odrodzenia Polski na kolejne kadencje^[9][10].

Życie prywatne

Żonaty, ma czworo dzieci.

Przypisy

Bibliografia

• Biogram na stronie Senatu (VII kadencja). [dostęp 2015-08-19].
• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2015-08-19].