Piotr Buldeski

Piotr Buldeski
Pseudonim

Pastor

Data urodzenia

1949

Pochodzenie

Polska

Data i miejsce śmierci

6 lutego 2005
Brisbane

Instrumenty

śpiew, gitara akustyczna, harmonijka ustna

Gatunki

folk, country-folk, country-rock, rock

Zawód

wokalista, gitarzysta, kompozytor, tłumacz

Aktywność

od 2 poł. lat 60.

Wydawnictwo

Polskie Nagrania „Muza”
GAD Records

Powiązania

Franciszek Walicki, Oddział Zamknięty, Ryszard Riedel

Zespoły
74 Grupa Biednych
Rodzina Pastora
Piotr Pastor i Słońce
Horoskop
Grupa Dominika
Bumerang
Pastor Gang
i in.

Piotr Buldeski, ps. „Pastor” (ur. w 1949[1], zm. 6 lutego 2005 w Brisbane) – polski wokalista, autor, kompozytor, tłumacz piosenek Boba Dylana[2] (jego tłumaczenia zostały wysoko ocenione przez piosenkarza[3]). Niegdyś czołowa postać polskiej sceny folkowej[4].

Życiorys

Był współtwórcą komuny hipisowskiej na warszawskiej Sadybie (willa na ul. Cyganeczki)[2]. Współzałożycielami byli także: Marek Zwoliński (psycholog) i Marek Liberski – Baluba (fotografik i podróżnik)[2]. W drugiej połowie lat sześćdziesiątych współpracował z ustecką grupą rockową 74 Grupa Biednych[5]. W 1971 roku[6] założył z Dominikiem Kutą i Markiem Migdalskim działającą przy Klubie Piosenki ZAKR w warszawskim hotelu Bristol, folk-rockową Rodzinę Pastora w której pełnił rolę wokalisty, basisty i autora tekstów[7][8]. Do zespołu dołączyła wokalistka Maria Figiel, w styczniu 1972 roku zastąpiona przez Zofię Borcę[9]. Koncerty w Bristolu zjednały grupie uznanie fanów, wystąpiła też z powodzeniem w klubie Stodoła. W latach 1971-1972 Rodzina Pastora nagrywała dla Telewizji Polskiej i w Polskim Radiu (piosenka A gdy leci głaz dostała się na listy przebojów i często była emitowana na antenie radiowej[10])[6], ponadto została zaproszona do wzięcia udziału w koncercie „Debiuty” Festiwalu Opole'72, jednak wkrótce zespół uległ rozwiązaniu[7]. Niedługo potem ukazała się jego jedyna płyta czwórka (EP, Muza – N-0708) z utworami: A gdy leci głaz, Ogon pawia, Zawsze humor mam i Uśmiech trzeba mieć[7], sygnowana nazwą Grupa Dominika[6].

Po rozpadzie grupy, muzycy rozpoczęli współpracę z innymi zespołami lub zakładali własne. Latem 1972 roku Buldeski założył zespół Piotr Pastor i Słońce[7]. Nagrania grupy, takie jak Przemytnik, czy Ludzie z innej zmiany cieszyły się popularnością[7]. Utwór Fruwam po ziemi ukazał się we wrześniu 2014 roku na składance Working Class Devils, Vol. 2[11]. W 1975 roku powstał country-folkowy zespół Horoskop, który tworzyli: P. Buldeski (śpiew, gitara akustyczna, harmonijka ustna, kierownik muzyczny), Dariusz Eksanow (śpiew, gitara akustyczna), Romuald Kozłowski (gitara basowa) i Feliks Pankiewicz (perkusja)[12]. Po pewnym czasie dołączyła wokalistka Małgorzata Wojdak[12]. Grupa nawiązała stałą współpracę z Maciejem Zembatym (teksty piosenek, tłumaczenie)[12]. Grała muzykę brzmieniowo zbliżoną do tego, co robił amerykański zespół The Band[12]. Horoskop korzystnie zaprezentował się m.in. w Sali Kongresowej na Discoramie (kwiecień, 1975), gdzie występował obok popularnych wykonawców i podczas Żwirkonaliów (impreza w ramach Studenckiej Wiosny Estradowej)[12].

W 1976 Buldeski (i Pankiewicz) na krótko związał się z Grupą Dominika, a następnie z country-rockowym Bumerangiem, którego kierownikiem artystycznym był Franciszek Walicki. Zespół związany był z Bałtycką Agencją Artystyczną (BART) w Gdańsku. Przez rozwiązaną na początku 1978 roku[13] grupę przewinęli się znani w owym czasie polscy muzycy: Jerzy Goleniewski (eks- Breakout), Ryszard Sygitowicz (eks- Dzikie Dziecko), Jan Pluta, czy Janusz Popławski (od początku roku 1977 kierownik muzyczny grupy)[14]. Bumerang prezentował program pt. Siedem kolorów tęczy[15], koncertował z grupą Breakout, zarejestrował swoje utwory dla P.R. Gdańsk (m.in. No i wreszcie mam to z głowy, czy prezentowana w programie telewizyjnym „Nie pij tyle” piosenka Jeszcze raz za siebie spójrz)[16] i wylansował umiarkowane przeboje: To nie mnie o to pytaj i Aut oraz instrumentalną kompozycję W stylu country[14]. Ponadto Buldeski i Bumerang wystąpili na Pop Session '76, obok węgierskiej grupy General[17] oraz w programie telewizyjnym promującym trzeźwość Nie pij tyle[16].

W kolejnych latach Buldeski współpracował m.in. z Krzysztofem Jaryczewskim[18] i z muzykami Oddziału Zamkniętego, którzy od stycznia do sierpnia 1981 roku tworzyli ostatni skład jego grupy Pastor Gang, która wzięła m.in. udział w koncercie Rock w Opolu (1981)[19]. W sierpniu 1981 roku Buldeski wziął udział w I Przeglądzie Piosenki Prawdziwej w gdańskiej Hali Olivia, gdzie z towarzyszeniem Ryszarda Riedla wykonał pieśni: Kołysanka o nadziei i Niech żyje wojna (piosenka do tekstu Lucjana Szenwalda – śpiewał ją m.in. Stanisław Grzesiuk)[20][21]. Nagrania zostały opublikowane w sierpniu 2014 r. na trzypłytowym wydawnictwie pt. Niepokorni - I Przegląd Piosenki Prawdziwej - Hala Olivia, Sierpień 1981[22], ponadto song Niech żyje wojna był znany wcześniej z repertuaru kaset: I Przegląd Piosenki Prawdziwej (Radiowa Agencja Solidarność Gdańsk, 1981) i Niech żyje wojna (Oficyna Szczecin, 1984)[23]. W latach osiemdziesiątych artysta wyjechał z Polski i zamieszkał w Australii[4]. Zmarł na raka w niedzielę 6 lutego 2005 roku w Brisbane[4]. 23 października 2020 roku, nakładem GAD Records ukazał się album pt. Biegnijmy w słońce z zachowanymi nagraniami telewizyjnymi i radiowymi Rodziny Pastora z lat 1971-1972[6].

Przypisy

  1. ↑ Nasza Nieziemska Orkiestra. typogra.pl, 2014-10. [dostęp 2014-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-11)]. (pol.).
  2. ↑ a b c Na ziemię pora wracać panno. sylwek-szweda.pl. [dostęp 2016-04-27]. (pol.).
  3. ↑ Ballads of Europe. balladsofeurope.pl. [dostęp 2014-11-11]. (pol.).
  4. ↑ a b c Piotr „Pastor” Buldeski nie żyje. interia.pl. [dostęp 2014-11-11]. (pol.).
  5. ↑ Jerzy Izdebski: Czterdzieści lat temu powstała 74 Grupa Biednych. kaszuby.pl. [dostęp 2014-11-11]. (pol.).
  6. ↑ a b c d Michał Wilczyński, GAD Records: Rodzina Pastora – Biegnijmy w słońce (CD). gadrecords.pl. [dostęp 2020-10-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-17)]. (pol.).
  7. ↑ a b c d e Jan Kawecki, Wojciech Zając: Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej - Rock 'n' roll 1959-1973. Kraków: Rock Serwis, 1995. ISBN 83-85335-25-0.
  8. ↑ Rafał Szczęsny Wagnerowski. Twarze miesiąca. „Non Stop”. 3, s. 4-5, 42-43, czerwiec-lipiec 1972. Warszawa: Epoka. 
  9. ↑ Rafał Szczęsny Wagnerowski. Twarze miesiąca. „Non Stop”. 3, s. 42, czerwiec-lipiec 1972. Warszawa: Epoka. 
  10. ↑ Rafał Szczęsny Wagnerowski. Twarze miesiąca. „Non Stop”. 3, s. 43, czerwiec-lipiec 1972. Warszawa: Epoka. 
  11. ↑ Various - Working Class Devils, Vol. 2. clear-spot.nl. [dostęp 2014-11-11]. (ang.).
  12. ↑ a b c d e Janusz Kosiński. Z kraju jednym tchem. „Non Stop”. 6, s. 9, czerwiec 1975. Warszawa: Epoka. 
  13. ↑ Adam Trąbiński. Z kraju jednym tchem. „Non Stop”. 11, s. 24, listopad 1978. Warszawa: Epoka. 
  14. ↑ a b Janusz Popławski: Byłem Niebiesko-Czarny, czyli pół wieku z gitarą. Pelplin: Bernardinum, 2005. ISBN 83-7380-286-X.
  15. ↑ Rafał Szczęsny Wagnerowski. Z kraju jednym tchem. „Non Stop”. 7, s. 8, lipiec 1976. Warszawa: Epoka. 
  16. ↑ a b Janusz Popławski – 75. rocznica urodzin prekursora gitary rockowej. topguitar.pl, 2013-10-20. [dostęp 2014-11-11]. (pol.).
  17. ↑ Adam Trąbiński. Z kraju jednym tchem. „Non Stop”. 8, s. 21, sierpień 1976. Warszawa: Epoka. 
  18. ↑ KRZYSZTOF „JARY” JARYCZEWSKI - „Rock and roll - cokolwiek to znaczy - nie zginie...”. ct8.pl. [dostęp 2014-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-11)]. (pol.).
  19. ↑ Ryszard Wolański: Oddział Zamknięty. bibliotekapiosenki.pl, 2014-10-07. [dostęp 2014-11-11]. (pol.).
  20. ↑ Konrad Wojciechowski: 33 lata trzeba było czekać na trzypłytowe wydanie zakazanych piosenek doby PRL-u. Wreszcie jest!. metrocafe.pl, 2014-09-08. [dostęp 2014-11-11]. (pol.).
  21. ↑ Niech żyje wojna. bibliotekapiosenki.pl. [dostęp 2015-09-21]. (pol.).
  22. ↑ Niepokorni - I Przegląd Piosenki Prawdziwej - Hala Olivia, Sierpień 1981. polskieradio.pl. [dostęp 2014-11-11]. (pol.).
  23. ↑ I Przegląd Piosenki Prawdziwej 1981. art.pl. [dostęp 2015-04-02]. (pol.).