Piotr Drzewiecki (prezydent Warszawy)

Piotr Drzewiecki

Data i miejsce urodzenia	29 maja 1865 Warszawa, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	8 grudnia 1943 Berlin, III Rzesza
Prezydent Warszawy
Okres	od 7 października 1917 do 28 listopada 1921
Poprzednik	Zdzisław Lubomirski
Następca	Stanisław Nowodworski
Odznaczenia

Grób Prezydenta Warszawy Piotra Drzewieckiego na cmentarzu Stare Powązki

Piotr Drzewiecki (ur. 29 maja 1865 w Warszawie^[1], zm. 8 grudnia 1943 w Berlinie) – polski inżynier, przemysłowiec oraz działacz społeczno-gospodarczy. Pierwszy prezydent Warszawy w II Rzeczypospolitej, Prezes Rady Nadzorczej Polskiego Banku Komunalnego w 1939 r.^[2]

Życiorys

Syn Stanisława i Józefy z Hinzów^[1]. Absolwent szkoły realnej w Warszawie (w 1883) oraz Wydziału Mechanicznego Petersburskiego Instytutu Technologicznego^[3] i Instytutu Inżynierów Cywilnych w Petersburgu (studia w Petersburskim Instytucie Technologicznym ukończył w 1888 r. ze złotym medalem przyznanym za dyplomowy projekt młyna parowego).

W 1889 r. rozpoczął pierwszą pracę jako asystent dyrektora fabryki rur Hulczyńskiego w Sosnowcu, w tym samym roku zaczął pisać artykuły do „Przeglądu Technicznego”.

W 1899 r. został prezesem Warszawskiego Stowarzyszenia Techników^[1], które utworzyło Wydział Słownictwa mającego za zadanie normalizację polskiej terminologii technicznej. W 1923 r. zainicjował założenie Komitetu Technicznego dla normalizacji wyrobów przemysłowych oraz ich dostawy przekształconego rok później w Polski Komitet Normalizacyjny (na podstawie uchwały z 9 grudnia 1924 r.). P. Drzewiecki został jego pierwszym prezesem i piastował to stanowisko aż do wybuchu II wojny światowej.

Założyciel i organizator licznych firm, instytucji gospodarczych i społecznych m.in. w 1893 r. współzałożyciel firmy Towarzystwo Budowy Maszyn i Urządzeń Sanitarnych Drzewiecki i Jeziorański Sp. Akc. (firma działała do 1939 r.), w 1913 był współorganizatorem Domu Towarowego Braci Jabłkowskich. Członek zarządu Centralnego Komitetu Obywatelskiego w Warszawie (1914–1915). W 1919 założył Ligę Pracy, której został prezesem (w latach 1919–1939), w tym samym czasie kierował Polskim Bankiem Komunalnym. W 1920 r. powołał do życia w Chrzanowie pierwszą polską fabrykę lokomotyw. Po wybuchu I wojny światowej został członkiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego (do 1915). Ponadto był prezesem m.in. Polskiego Towarzystwa Elektrycznego, Polskiego Związku Przemysłu Metalowego, działaczem Centralnego Związku Polskiego Przemysłu, Górnictwa, Handlu i Finansów. W okresie 1906–1918 kierował jako prezes Zarządu Towarzystwem Kursów Naukowych, które w 1918 przekształciło się w Wolną Wszechnicę Polską^[4]. Przyczynił się do reaktywacji po 1918 roku – Uniwersytetu Warszawskiego, Politechniki Warszawskiej i SGGW. W 1931 był współzałożycielem klubu Rotary International. Następnie – od 1935 – był prezesem Instytutu Naukowego Organizacji i Kierownictwa (zał. w 1925).

Mocno angażował się w pracę na rzecz stolicy. W latach 1916–1917 był burmistrzem Warszawy (zastępcą prezydenta) i członkiem Rady Miejskiej, a od 22 marca 1918 do 28 listopada 1921 prezydentem Warszawy. W 1920 dodatkowo został zastępcą prezesa Rady Obrony Stolicy. W latach 1930–1937 był przewodniczącym komisji planowania regionalnego Warszawy.

Aresztowany przez Niemców w 1942 r. W 1943 więziony na Pawiaku^[5], zmarł w więzieniu Moabit w Berlinie. Prochy Piotra Drzewieckiego zostały w 1949 r. sprowadzone do Polski i złożone w grobowcu na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 65-3-16,17)^[6].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (25 stycznia 1939)^[7]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[8]
• Złoty Krzyż Zasługi (19 lipca 1939)^[9]
• Krzyż Komandorski II Klasy Orderu Wazów (Szwecja, 1929)^[10]

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Górecki, Sylwetka pierwszego Prezesa PKN Piotra Drzewieckiego, „Normalizacja. Organ Polskiego Komitetu Normalizacyjnego” R. LXXII: 2004, nr 11, s. 3–8.