Piotr Fiedotow
Piotr Wasiljewicz Fiedotow (ros. Пётр Васильевич Федотов, ur. 18 grudnia 1900 w Petersburgu, zm. 19 września 1963 w Moskwie) – radziecki funkcjonariusz organów bezpieczeństwa, wywiadu i kontrwywiadu OGPU/Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego/NKWD/MGB/KI/MWD. Między innymi długoletni szef kontrwywiadu, czyli szef Drugiego Zarządu Ludowego Komisariatu Bezpieczeństwa Państwowego, Pierwszego Zarządu Głównego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, i Drugiego Zarządu Głównego Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego przy Radzie Ministrów ZSRR, generał porucznik.
Życiorys
Służbę w organach bezpieczeństwa rozpoczął pod koniec lat 20. w Zjednoczonym Państwowym Zarządzie Politycznym OGPU. Po reorganizacji aparatu OGPU i przyłączeniu go do Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych jako Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego stanął na czele Wydziału 2 (Tajno-Polityczny – SPO) Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego.
W 1940 roku brał udział w wymordowaniu polskich jeńców wojennych i więźniów, którzy dostali się do niewoli po inwazji Armii Czerwonej na Polskę 17 września 1939 roku. (zob. zbrodnia katyńska).
Po utworzeniu Ludowego Komisariatu Bezpieczeństwa Państwowego stanął na czele jego kontrwywiadu, następnie w 1946 roku, po utworzeniu Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego MGB, pozostał na stanowisku szefa kontrwywiadu, czyli II Zarządu Głównego Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR. We wrześniu 1946 roku stanął na czele I Zarządu Głównego, wywiadu zagranicznego, funkcję sprawował do końca maja 1947 roku. W 1947 roku po przejęciu obowiązków wywiadu zagranicznego przez nowo utworzony Komitet Informacji, został zastępcą przewodniczącego KI Wiaczesława Mołotowa, nadal kierując wywiadem zagranicznym. W 1949 roku po odejściu Mołotowa ze stanowiska przewodniczącego KI i zastąpieniu go przez Andrieja Wyszynskiego, Fiedotow na krótko został jego zastępcą, parę miesięcy później zastąpił go Siergiej Sawczenko. Od lutego 1952 do 195 roku pozostawał w rezerwie MGB, następnie po likwidacji Ministerstwa Bezpieczeństwa Państwowego został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, gdzie był członkiem kolegium. Następnie na początku marca 1953 r powrócił do kontrwywiadu, gdzie 12 marca 1953 roku został szefem I Zarządu Głównego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych odpowiedzialnego za kontrwywiad, stał na jego czele aż do utworzenia Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego (KGB) i przejęcia przez niego wywiadu oraz kontrwywiadu. W marcu po przejściu do KGB stanął na czele II Zarządu Głównego (kontrwywiad), którym kierował do kwietnia 1956 roku. Następnie został zastępcą szefa jednego z zarządów w wyższej szkole KGB, gdzie pracował aż do odejścia na emeryturę w 1959 roku.
Odznaczenia
- Order Lenina (dwukrotnie – 20 września 1943 i 21 lutego 1945)
- Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie – 29 kwietnia 1939, 3 listopada 1944 i 16 września 1945)
- Order Kutuzowa I klasy (24 lutego 1945)
- Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie, m.in. 11 lipca 1937)
- Order „Znak Honoru” (26 kwietnia 1940)
- Medal „Za obronę Moskwy”
- Medal „Za obronę Kaukazu”
- Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
- Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej”
- Medal jubileuszowy „30 lat Armii Radzieckiej i Floty”
- Medal jubileuszowy „40 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
- Odznaka „Honorowego Funkcjonariusza Bezpieczeństwa"
Bibliografia
- Nikita Pietrow, Stalinowski kat Polski Iwan Sierow, Warszawa 2013.
- http://www.knowbysight.info/FFF/15086.asp (ros.)
- http://www.hrono.ru/biograf/bio_f/fedotovpv.php (ros.)
- https://web.archive.org/web/20130218015917/http://svr.gov.ru/history/fedotov.htm (ros.)