Piotr Fronczewski

Piotr Fronczewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1946
Łódź

Zawód

aktor, pedagog, reżyser teatralny, piosenkarz, lektor

Współmałżonek

Ewa Fronczewska

Lata aktywności

od 1958

Zespół artystyczny
Teatr Narodowy w Warszawie
(1968–1969)
Teatr Współczesny w Warszawie
(1969–1973)
Teatr Dramatyczny w Warszawie
(1973–1983)
Teatr Studio w Warszawie
(1984–1987)
Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
(1991-2016)
Teatr 6. piętro
(2011-2013)
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Order Uśmiechu
Faksymile
Piotr Fronczewski
Ilustracja
Pseudonim

Franek Kimono, Crazy Zdzich, Pan Kimono

Miejsce urodzenia

Łódź

Typ głosu

baryton

Gatunki

piosenka satyryczna, piosenka aktorska, disco, ballada, hip-hop

Wydawnictwo

Arston, Polskie Nagrania Muza, Alcom, Columbia Records, Sony Music Entertainment, Sony BMG Music Entertainment, Vega, Polmark, Polton, Savitor, Brawo, Polskie Radio/Pomaton EMI

Powiązania

Jan Pietrzak, TPWC

Współpracownicy
Andrzej Korzyński

Piotr Fronczewski (ur. 8 czerwca 1946 w Łodzi) – polski aktor teatralny, filmowy i dubbingowy, piosenkarz, satyryk, reżyser teatralny oraz pedagog.

Ma w swoim dorobku artystycznym blisko 120 ról filmowych w serialach telewizyjnych i filmach fabularnych. Grał rozmaite role filmowe, poczynając od roli ojca (Tygrysy Europy, Rodzina zastępcza), Fryderyka (Miłość ci wszystko wybaczy i Lata dwudzieste... lata trzydzieste... ) czarodzieja (Akademia pana Kleksa, Podróże Pana Kleksa, Pan Kleks w kosmosie i Tryumf pana Kleksa), lekarza (Cesarskie cięcie i Dzień świra), a kończąc na rolach gangsterskich (Zabij mnie glino i Ostatnia misja). Obdarzony charakterystycznym głosem występował w słuchowiskach radiowych (np. W Jezioranach, Rodzina Poszepszyńskich). Użyczał głosu bohaterom gier komputerowych (m.in. Wrota Baldura) oraz filmów animowanych (m.in. Diego z Epoki lodowcowej). Ma także na swoim koncie dużo ról pierwszo i drugoplanowych w filmach Piotruś Pan, Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń, Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków, Opowieść wigilijna, Gnomeo i Julia, Auta 2 i Księga dżungli.

Absolwent, reżyser i profesor nauk teatralnych PWST w Warszawie. Uznawany za jednego z najwybitniejszych i najwszechstronniejszych aktorów w historii polskiej kinematografii[1][2][3]. Przez Gustawa Holoubka, Tadeusza Łomnickiego i Zbigniewa Zapasiewicza został w 1990 uznany za jednego z trzech największych polskich aktorów dramatycznych po 1965 (obok Wojciecha Pszoniaka i Andrzeja Seweryna)[4]. Laureat ponad 20 nagród filmowych[5]. W rankingu czytelników tygodnika „Polityka” zajął 15. miejsce na liście najwybitniejszych polskich aktorów[6].

Życiorys

Syn Władysława (1900–1969) i Bogny z domu Duszyńskiej (1912–2016)[7]. Jego ojciec pochodził z rodziny żydowskiej, był synem Izraela i Natalii Finkelsztejnów, przed II wojną światową przyjął chrzest i zmienił nazwisko na Fronczewski[8]. Po wojnie był organizatorem widowni w Teatrze Syrena[9].

Urodził się w Łodzi, gdzie spędził kilka pierwszych lat życia, a następnie przeprowadził się z rodziną do Komorowa, a później do Warszawy[10]. Jako dziecko zafascynował się teatrem[10]. W latach 50. występował w spektaklach Teatru Telewizji Żołnierz królowej Madagaskaru, Szymon Chrząszcz znieważa sakrament małżeństwa, One dwie i on jeden, Koniec świata o godzinie ósmej i Pół godziny na stacji[11], a także grał w spektaklach Teatru Syrena Pan Vincenzo jest moim ojcem u boku Adolfa Dymszy[12] i Madame Sans-Gêne[11]. Na wielkim ekranie debiutował jako 12-latek rolą Bogusia, syna listonosza w filmie Stanisława Różewicza Wolne miasto (1958)[13]. Na początku lat 60. występował w roli Bolka Jabłońskiego w słuchowisku W Jezioranach[14]. Niedługo później, z powodu złych ocen w szkole, zaniechał działalności aktorskiej, by skupić się na nauce – uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego pw. św. Augustyna w Warszawie[14], a w dziewiątej klasie przeniósł się do XXXIV LO im. Karola Świerczewskiego[15]. W 1964 rozpoczął naukę w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie[16].

Po ukończeniu studiów z wyróżnieniem w 1968[17] zaczął grać w warszawskim Teatrze Narodowym, z którego po roku odszedł[18], by rozpocząć pracę w Teatrze Współczesnym[19]. W 1973 przeszedł do kierowanego przez Gustawa Holoubka Teatru Dramatycznego[20], w którym występował przez kolejne dziesięć lat[21] – grał m.in. Henryka w Ślubie, księcia Filipa w Iwonie, księżniczce Burgundy, hrabiego Szarmę w Operetce, Błazna w Król Lear czy tytułowych bohaterów w Bartleby, Hamlecie i Kaliguli[22]. W tym czasie występował również w kabaretach, m.in. w Kabarecie Pod Egidą Jana Pietrzaka i Kabarecie Olgi Lipińskiej[23][24].

W latach 70. wraz z Janem Pietrzakiem i Krystyną Jandą był inwigilowany przez SB w ramach akcji wymierzonej przeciwko twórcom Kabaretu Pod Egidą – oferowano wyjazdy zagraniczne w zamian za podpisanie tzw. lojalki, której jednak nigdy nie podpisał[25]. Powodem zainteresowania służb specjalnych był również fakt, że Piotr Fronczewski w 1977 podpisał apel Komitetu Obrony Robotników w obronie robotników Radomia i Ursusa uczestniczących w protestach czerwcowych[26]. 26 stycznia 1977 Służba Bezpieczeństwa rozpoczęła rozpracowanie Fronczewskiego w ramach Sprawy Operacyjnego Rozpracowania o kryptonimie "As". Do jego inwigilacji wykorzystano licznych tajnych współpracowników, podsłuch telefoniczny i kontrolę korespondencji[27]. Po wprowadzeniu stanu wojennego wraz z innymi artystami przyłączył się do bojkotu państwowych mediów, co też odnotowano w zebranej dokumentacji[28]. SB próbowała pozyskać go do współpracy w charakterze tajnego współpracownika stosując wobec niego szantaż przy wykorzystaniu faktu prowadzenia samochodu pod wpływem alkoholu[29]. Piotr Fronczewski nie zgodził się na współpracę, a ponadto treść prowadzonych z nim rozmów ujawnił znajomym. Służba Bezpieczeństwa podjęła bezskuteczne próby skompromitowania aktora w środowisku artystycznym, ostatecznie zakończyła prowadzenie sprawy 26 listopada 1986 i zebrane materiały zostały złożone do archiwum MSW[30]. Obecnie znajdują się w Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej pod sygnaturą AIPN 01322/775[31].

W 1983 wykreował postać muzyczną o pseudonimie Franek Kimono, która miała być parodią muzyki disco[32]. Pod tym pseudonimem wydał cztery żartobliwe albumy: Franek Kimono, Franek Kimono i goła prywatka, Drugie wejście smoka i Toczy się życie (powrót mistrza), a także wylansował m.in. przebój „King Bruce Lee karate mistrz”. Nagrał też utwór „W aucie”, wydany w grudniu 2007 na albumie zespołu TPWC pt. Teraz pieniądz w cenie. Jest także wykonawcą piosenki aktorskiej. Znany z wykonań przedwojennych szlagierów oraz piosenek do tekstów Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego i Macieja Zembatego.

W latach 1984–1987 występował w Teatrze Studio. Od 1991 jest aktorem Teatru Ateneum[33].

W 1992 roku brał udział w castingu do głównej roli w filmie Lista Schindlera. Jak wspominał doszło nawet do krótkiej rozmowy ze Stevenem Spielbergiem w czasie wizyty amerykańskiego reżysera w Krakowie. Ostatecznie w postać wcielił się Liam Neeson a Fronczewskiemu zaproponowana została epizodyczna rola. Aktor jednak odmówił[34].

Współprowadził z Piotrem Metzem program Koniec Wieku w RMF FM, poza tym na antenie rozgłośni czytał Harry’ego Pottera, a w Programie Trzecim Polskiego Radia – książki Z głowy i Good Night Dżerzi Janusza Głowackiego[35]. W wakacje 2004 w audycji Sekret na lato w RMF FM emitowano fragmenty książki Kod Leonarda da Vinci Dana Browna, czytanej przez Fronczewskiego[36]. W roku 1995 ukazała się nakładem Wydawnictwa Baran i Suszczyński książka Piotr Fronczewski opisany pod redakcją Dariusza Domańskiego.

2 listopada 2015 nakładem wydawnictwa Znak ukazała się książka Ja, Fronczewski – obszerny wywiad-rzeka przeprowadzony z aktorem przez Marcina Mastalerza, poruszający najważniejsze wątki biografii osobistej i zawodowej Fronczewskiego. W 2016 premierę miało słuchowisko „Biblia Audio Superprodukcja”, które współtworzył jako narrator w Ewangelii według św. Marka[37].

Życie prywatne

Od 1974 żonaty z Ewą[38], mają dwie córki: Katarzynę[39] i Magdalenę[40].

Filmografia

Filmy

Seriale

Role dubbingowane

Filmy

Seriale

Gry komputerowe

Oprawa muzyczna

Jako aktor śpiewający był wykonawcą wielu utworów w filmach i serialach[5].

  • 1977: Sam na samBallada
  • 1978: Hallo Spicbródka, czyli ostatni występ króla kasiarzyJa nie chcę nic
  • 1981: Miłość ci wszystko wybaczyMiłość ci wszystko wybaczy
  • 1983: Wakacje z MadonnąDysk dżokej
  • 1983: Akademia Pana Kleksa
    • Zoo
    • Leń
    • Na wyspach Bergamutach
  • 1983: PiętnoJa jestem King Buce Lee Karate Mistrz
  • 1984: PrzybłędaPies i jego człowiek
  • 1985: Podróże Pana KleksaZ poradnika młodego zielarza
  • 1986: Tulipan
    • Crazy Zdzich
    • Toczy się życie
    • Asior Basior – Super As
    • Na progu raju
    • Nocy bure cienie
  • 1988: Pan Kleks w kosmosie
    • W labiryncie
    • Jest tylko ekran
  • 1992: Żegnaj, RockefellerWspomnienie
  • 1992: Aby do świtu...Aby do świtu
  • 1993: Goodbye RockefellerWspomnienie
  • 2001: Tryumf Pana Kleksa
    • Lot balonem
    • W instytucie spraw zmyślonych
    • Ministerstwo pogody
  • 2001: Garderoba damskaKomedia omyłek
  • 2013: JaskółkaKing Bruce Lee Karate Mistrz
  • 2016: Wesele w kurnej chacieStarzejemy się
  • 2018: RojstDysk dżokej
  • 2018: GenerałGimnastyka

Teatr

Piotr Fronczewski (2003)
RokTytułUwagiŹródło
1967Trzy siostry – Antoni Czechowjako Czebutykin Iwan Romanowicz; reżyseria: Wyrzykowski Marian; PWST w Warszawie
[41]
1968Kram z piosenkami – Schiller Leonjako chłopiec; reżyseria: Fijewska Barbara, Teatr Narodowy w Warszawie
1969Po górach, po chmurach – Bryll Ernestjako żołnierz; reżyseria: Axer Erwin, Teatr Współczesny w Warszawie
Ryszard III – William Shakespearejako sir James Blount; reżyseria: Maciejowski Jan; Teatr Narodowy w Warszawie
Nieboska komedia – Zygmunt Krasińskijako duch/rzemieślnik; reżyseria: Hanuszkiewicz Adam, Teatr Narodowy w Warszawie
Maria Stuart – Fryderyk Schillerjako Mortimer; reżyseria: Axer Erwin; Teatr Współczesny w Warszawie
1970Człowiek z kwiatem w ustach – Pirandello Luigijako konferansjer; reżyseria: Kajzar Helmut; Teatr Współczesny w Warszawie
Kretyn – Pirandello Luigijako redaktor; reżyseria: Kajzar Helmut; Teatr Współczesny w Warszawie
Akwarium 2 – Jerzy Gruza, Krzysztof Teodor Toeplitzjako Winston Ryba; reżyseria: Łomnicki Tadeusz; Teatr Współczesny w Warszawie
1971Potęga ciemności – Tołstoj Lewjako strażnik; reżyseria: Axer Erwinw; Teatr Współczesny w Warszawie
1972Litość Boga – Cau Jeanjako Aleks; reżyseria: Englert Maciej; Teatr Współczesny w Warszawie
Macbett – Eugène Ionescoformajako żołnierz, drzewo, chory, mężczyzna z ludu; reżyseria: Axer Erwin; Teatr Współczesny w Warszawie
Król Jeleń – Gozzi Carloformajako Truffaldino; reżyseria: Pampiglione Giovanni; Teatr Współczesny w Warszawie
Człowiek znikąd – Ignatij Dworieckijako Ryżuchin; reżyseria: René Ludwik; Teatr Dramatyczny w Warszawie
1973Sama słodycz – Ireneusz Iredyńskijako pacjent; reżyseria: Hübner Zygmunt; Teatr Współczesny w Warszawie
Bartleby – Zawieyski Jerzyjako Bartleby; reżyseria: Skaruch Witold; Teatr Dramatyczny w Warszawie
2001Skąpiec – Molièrejako Harpagon; reżyseria: Zaleski Krzysztof; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
2003Młynarski, czyli trzy elementyWojciech Młynarskijako pacjent Mateusz Franciszek Weltszmerc-Markotny; reżyseria: Umer Magda; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
Frederick, czyli bulwar zbrodni – Eric-Emmanuel Schmittjako Frederick Lemaitre; reżyseria: Adamczyk Wojciech; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
2004Król Edyp – Sofoklesjako król Edyp; reżyseria: Holoubek Gustaw; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
2006Zbrodnia i kara – Fiodor Dostojewskijako Porfiry; reżyseria: Sass Barbara; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
2008Stacyjka Zdrój – Jeremi Przybora, Jerzy Wasowskijako Prezes Omega; reżyseria: Opatowicz Adam, Poniedzielski Andrzej; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
Odejścia – Václav Haveljako dr Vilem Rieger; reżyseria: Cywińska Izabella; Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie
2010Skarpetki, opus 124 – Daniel Colasjako Verdier; reżyseria: Englert Maciej, Teatr Współczesny w Warszawie
2011Edukacja Rity – Willy Russelljako dr Frank Bryant; reżyseria: Wojtyszko Maciej; Teatr 6. Piętro w Warszawie
2013Ja, Feuerbach – Tankred DorstTeatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie; reżyseria: Fronczewski Piotr

Książki mówione

Piotr Fronczewski w 2018 roku
RokTytułUwagi
2006Harry Potter i Książę Półkrwi – J.K. RowlingWyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-172-7
2007FerdydurkeWitold GombrowiczWyd. Agora, ISBN 978-83-60225-69-1
Harry Potter i Zakon Feniksa – J.K. RowlingWyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-261-8
2008Harry Potter i Insygnia Śmierci – J.K. RowlingWyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-284-7
Z głowyJanusz GłowackiWyd. Świat Książki – Bertelsmann Media, ISBN 978-83-247-1318-9
Harry Potter i Komnata Tajemnic – J.K. RowlingWyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-341-7
2009Aksamitny Królik, czyli jak zabawki stają się prawdziweMargery WilliamsWyd. Auditus, ISBN 978-83-924873-6-4
Najpiękniejsze mity greckie – Dimiter InkiowWyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-383-7
2010Akademia pana Kleksa – Jan BrzechwaWyd. Biblioteka Akustyczna, ISBN 978-83-61445-60-9
Książę mgłyCarlos Ruiz ZafónWyd. Muza, ISBN 978-83-7495-924-7
Harry Potter i więzień Azkabanu – J.K. RowlingWyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-499-5
Wiersze dla dzieciJulian TuwimWyd. Siedmioróg, ISBN 978-83-7568-508-4
2011Pałac północyCarlos Ruiz ZafónWyd. Muza, ISBN 978-83-7758-040-0
Gimnastyka dla języka – Małgorzata StrzałkowskaWyd. Media Rodzina, ISBN 978-83-7278-513-8
Światła września – Carlos Ruiz ZafónWyd. Muza, ISBN 978-83-7758-037-0
2016Mały świat – Mariusz SzwonderWyd. Stowarzyszenie Autorów Polskich, ISBN 978-83-64784-52-1

Dyskografia

Albumy
RokTytułPozycja na liście
POL
1984Franek Kimono (jako Franek Kimono lub jako Franek Kimono & S.M.A®)[42][43][44]50[45]
Franek Kimono i „goła prywatka”[44]
1985Panowie FP (Piotr Fronczewski i Jan Pietrzak)[46]
1986Na progu raju (jako Piotr Fronczewski vel Crazy Zdzich)[47][44]
1990Ale kryzys (jako Piotr Fronczewski)[48]
Hossa Bossa (jako Franek Kimono)[44]
1998Toczy się życie (jako pan Kimono)[49][44]
2001Złota kolekcja. Portret muzyczny (jako Piotr Fronczewski)[50]
„–” pozycja nie była notowana.
Single
Piotr Fronczewski z charakterystycznym noszonym przez niego sygnetem (2007)
RokTytułPozycja na liścieAlbum
LP3
[51]
SLiP
[52]
1977„Sam na sam” (Piotr Fronczewski i Magda Umer)[53]
1983„Bruce Lee – karate mistrz”[54]5Franek Kimono
1984„Break Dance”[55]
1984„Don’t Cry Mona Lisa”[56]
1998„Mega Mix'99”[57]42Franek Kimono (reedycja)
2008Sokół feat. Pono – „W aucie” (gościnnie: Franek Kimono)[58]5Teraz pieniądz w cenie
„–” pozycja nie była notowana.
Inne notowane utwory
RokTytułPozycja na liścieAlbum
LP3
[51]
1983„Dysko Story”27Franek Kimono
„Pola Monola + Coca-Cola”7

Nagrody i wyróżnienia

  • Nagroda Polskiego Radia Wielki Splendor – 2013[59]
  • Nagroda im. Tadeusza Żeleńskiego-Boya za rolę w wyreżyserowanym przez siebie przedstawieniu Ja, Feuerbach – nagrodę przyznał zarząd polskiej sekcji Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych.
  • Festiwal „Dwa Teatry”: Nagroda aktorska za rolę męską w kategorii spektakli Teatru Telewizji – za spektakl Skarpetki opus 124 w reżyserii Macieja Englerta – 2012. Spektakl był transmitowany na żywo.
  • Nagroda Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2012” za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Telewizji. Nagroda za spektakl na żywo Skarpetki opus 124 wspólnie razem z Wojciechem Pszoniakiem.
  • Wielka Nagroda Festiwalu „Dwa Teatry – Sopot 2009” za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia i Telewizji
  • „Wiktor” w kategorii: Najpopularniejszy aktor telewizyjny – 2009
  • Festiwal „Dwa Teatry”: Nagroda aktorska za rolę męską w kategorii spektakli Teatru Telewizji – za rolę Jürgena Stroopa w spektaklu Rozmowy z katem w reżyserii Macieja Englerta – 2007
  • Nagroda im. Cypriana Kamila Norwida w kategorii: „Teatr” – 2007
  • „Feliks Warszawski” za najlepszą rolę męską za role: Edypa w Królu Edypie, Fredericka we Fredericku, czyli Bulwarze Zbrodni w Teatrze Ateneum – 2004
  • Festiwal „Dwa Teatry”: Nagroda aktorska za rolę męską w kategorii spektakli Teatru Telewizji – za rolę Syna w spektaklu Podróż w reżyserii Piotra Mikuckiego – 2001
  • Podczas V Festiwalu Gwiazd w Międzyzdrojach odcisnął dłoń na Promenadzie Gwiazd – 2000
  • Superwiktor'96 za dorobek artystyczny – 1997
  • Złoty Mikrofon – 1988
  • „Wiktor” – nagroda telewidzów dla najpopularniejszej postaci TVP (za rok 1987) – 1988
  • „Wiktor” dla osobowości telewizyjnej – 1986
  • Złota Kaczka” w kategorii: najlepszy polski aktor; za rok 1985
  • Tytuł „Gwiazdy Filmowego Sezonu” przyznany na XV LLF w Łagowie – 1985
  • Nagroda I stopnia Przewodniczącego Komitetu do spraw Radia i Telewizji za twórczość i działalność radiową i telewizyjną; za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Polskiego Radia i Teatrze Telewizji – 1984
  • Nagroda Zespołowa I stopnia Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za osiągnięcia aktorskie, a w szczególności za przybliżenie postaci historycznych w serialu Królowa Bona – 1982
  • Kalisz – XXi KST – w konkursie teatrów TV za role w Weselu i Kordianie – 1981
  • Wrocław – XXI FPSW – za rolę hrabiego Szarma w Operetce Gombrowicza – 1980
  • Olsztyn – FTTV – nagroda honorowa dziennikarzy za perfekcyjne aktorstwo w interpretacji wiersza „Lokomotywa” J. Tuwima – 1980
  • Srebrny Gwóźdź Sezonu w plebiscycie „Kuriera Polskiego” – 1980
  • Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za wybitne kreacje aktorskie w programach RiTV – 1979
  • „Złote Grono” na XI LLF w Łagowie dla najpopularniejszego aktora sezonu – 1979
  • Nagroda Prezesa Rady Ministrów II stopnia za kreacje aktorskie – 1979
  • Olsztyn – FTTV – za rolę w spektaklu TV Parady – 1979

Odznaczenia

Przypisy

  1. Piotr Fronczewski skończył 70. lat. To dziś jeden z największych polskich aktorów, wpolityce.pl [dostęp 2019-07-21].
  2. Piotr Fronczewski wraca na mały ekran., esquire.pl [dostęp 2019-07-21] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-30] (pol.).
  3. Aktor wszechstronny Encyklopedia teatru polskiego, encyklopediateatru.pl [dostęp 2019-07-21] (pol.).
  4. Trzech najlepszych – posłowie z mistrzami dramatu, Za Kulisami, 6 listopada 2017 [dostęp 2020-10-25] (pol.).
  5. a b filmpolski.pl: Piotr Fronczewski.
  6. Najlepsi aktorzy w historii kina według czytelników „Polityki”. stopklatka.pl, 1998-08-12. [dostęp 2012-01-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-05-08)].
  7. Piotr Fronczewski: Archiwa IPN. [dostęp 2015-05-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-05-18)].
  8. Kazimierz Snopek: Zmienianie nazwisk. Warszawa: Skład Główny w Domu Książki Polskiej, 1935, s. 34.
  9. Bohdan Łazuka: ...trzymam się!. Dom Wydawniczy Szczepan Szymański, 1993, s. 100. ISBN 83-85606-30-0.
  10. a b Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 10–11.
  11. a b Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 60–61.
  12. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 52.
  13. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 50–51.
  14. a b Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 68–69.
  15. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 71.
  16. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 123.
  17. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 156.
  18. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 168.
  19. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 177.
  20. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 212, 345.
  21. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 220.
  22. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 228, 233, 238–239, 240, 246.
  23. Kabaret pod Egidą, swiatksiazki.pl [dostęp 2020-10-25] (pol.).
  24. Piotr Fronczewski, Mistrz Mowy Polskiej [dostęp 2020-10-25] (pol.).
  25. Kabaret Pod Egidą na celowniku SB.
  26. Gańczak 2011 ↓, s. 160.
  27. Gańczak 2011 ↓, s. 230.
  28. Gańczak 2011 ↓, s. 233-234.
  29. Gańczak 2011 ↓, s. 10.
  30. Gańczak 2011 ↓, s. 240.
  31. Gańczak 2011 ↓, s. 341.
  32. Franek Kimono – „King Bruce Lee Karate Mistrz”. [w:] Miały być tylko żartem. Stały się hitami! [on-line]. muzyka.wp.pl, 2011-10-25. [dostęp 2011-10-25].
  33. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 223.
  34. ​"W rytmie serca": Piotr Fronczewski był o krok od Hollywood!, swiatseriali.interia.pl [dostęp 2022-07-16] (pol.).
  35. 30 lat RMF FM: Piotr Fronczewski, 30lat.rmf.fm [dostęp 2020-10-25].
  36. 30 lat RMF FM: Kod Leonarda da Vinci, 30lat.rmf.fm [dostęp 2020-10-25].
  37. Biblia Audio Superprodukcja [dostęp 2019-03-28] (pol.).
  38. Tygodnik Życie na Gorąco nr 43, 22 października 2015, s. 16–17.
  39. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 259.
  40. Fronczewski i Mastalerz 2015 ↓, s. 262.
  41. Piotr Fronczewski, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [online] [dostęp 2013-11-27].
  42. Franek Kimono – Franek Kimono. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  43. Franek Kimono – Franek Kimono. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  44. a b c d e Frenake Kimono Kasety. franekkimono.com. [dostęp 2013-11-27].
  45. OLiS – sprzedaż w okresie 26.05.2008 – 01.06.2008. olis.onyx.pl. [dostęp 2013-12-17].
  46. Piotr Fronczewski i Jan Pietrzak – Panowie FP. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  47. Piotr Fronczewski – Na Progu Raju. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  48. Piotr Fronczewski – Ale Kryzys; Label: Polmark – PK-196. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  49. Pan Kimono – Toczy Się Życie. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  50. Piotr Fronczewski – Portret Muzyczny. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  51. a b LP3 – statystyki dla wykonawcy Franek Kimono. lp3.pl. [dostęp 2013-11-27].
  52. SLiP – Statystyki dla wykonawcy TPWC. radioszczecin.pl. [dostęp 2013-11-27].
  53. Piotr Fronczewski / Magda Umer – Sam Na Sam. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  54. Franek Kimono – Bruce Lee – Karate Mistrz / Dysk – Dżokej. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  55. Franek Kimono – Break Dance / Gimnastyka Aerobic. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  56. Franek Kimono – Don’t Cry Mona Lisa. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  57. Franek Kimono – Mega Mix'99. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  58. Sokół featuring Pono & Franek Kimono – W Aucie. discogs.com. [dostęp 2013-11-27]. (ang.).
  59. Znamy laureatów „Splendorów” – nagród Teatru Polskiego Radia. Polskie Radio SA, 2013-12-02. [dostęp 2013-12-04].
  60. M.P. z 2015 r. poz. 851.
  61. Prezydent: Dziękuję za zasługi dla Polski. prezydent.pl, 2015-08-03. [dostęp 2015-08-03].
  62. M.P. z 2003 r. nr 34, poz. 445 – pkt 5.
  63. Odznaczenia dla zasłużonych pracowników Teatru Ateneum. prezydent.pl, 31 marca 2003.
  64. Medale „Gloria Artis” dla Kabaretu Pod Egidą. teatry.art.pl, 17 kwietnia 2007. [dostęp 2010-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (11 stycznia 2012)].
  65. Gloria Artis dla Piotra Fronczewskiego i Mariusza Bonaszewskiego. [w:] Aktualności [on-line]. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego, 2013-12-03. [dostęp 2013-12-04].

Bibliografia

  • Piotr Fronczewski próba portretu, Dariusz Domański, Klub Inteligencji Katolickiej, 1991.
  • Piotr Fronczewski opisany, Dariusz Domański, Wydawnictwo Baran i Suszczyński,1995.
  • Piotr Fronczewski, Marcin Mastalerz: Ja, Fronczewski. Wydawnictwo Znak, 2015. ISBN 978-83-240-2632-6.
  • Filip Gańczak: Filmowcy w matni bezpieki. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2011. ISBN 978-83-7648-714-4. OCLC 879643901.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

POL Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis BAR.png
Baretka Srebrnego Medalu "Zasłużony Kulturze - Gloria Artis"
Piotr Fronczewski (00444).jpg
Autor: Paweł Matyka, Licencja: CC BY-SA 4.0
Piotr Fronczewski (2003).
Piotr Fronczewski (małe).JPG
Autor: Fryta 73, Licencja: CC BY-SA 2.0
Piotr Fronczewski, aktor.
Fronczewski Piotr.jpg
Autor: Sławek, Licencja: CC BY-SA 2.0
Piotr Fronczewski (ur. 8 czerwca 1946 w Łodzi) – polski aktor teatralny, radiowy i filmowy.
Piotr Fronczewski (2018).jpg
Autor: Fryta 73 from Strzegom (Wikimedia Commons account: Fryta73), Licencja: CC BY-SA 2.0
Piotr Fronczewski – polski aktor
Piotr Fronczewski (00445).jpg
Autor: Paweł Matyka, Licencja: CC BY-SA 4.0
Piotr Fronczewski (2003).
PiotrFronczewski faksymile.jpg
PiotrFronczewski faksymile
POL Order Uśmiechu BAR.svg
Baretka: Order Uśmiechu.