Piotr Głuchowski

Piotr Głuchowski

Piotr Głuchowski (ur. 1967 w Warszawie^[1][2]) – polski pisarz, publicysta i redaktor Gazety Wyborczej^[3].

Życiorys

Ukończył studia na kierunku konserwacja zabytków na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Był reporterem, redaktorem, wicenaczelnym i szefem w lokalnych redakcjach Gazety Wyborczej w Toruniu, Bydgoszczy i Gdańsku^[3][4]. W 2011 rozpoczął pracę w centralnej redakcji w Warszawie. Jest laureatem nagród Grand Press i Mediatory^[5][6].

Publikacje

Książki non-fiction (autor, lub współautor)

• Nie trzeba mnie zabijać (2008), współautor: Marcin Kowalski,
• Odwet: prawdziwa historia braci Bielskich (2009), współautor: Marcin Kowalski
• Apte. Niedokończona powieść^[7], współautor: Marcin Kowalski,
• Imperator. Ojciec Tadeusz Rydzyk (2013)^[8][9], współautor: Jacek Hołub,
• Karbala (2015)^[10][11][12], współautor: Marcin Górka,
• Tabloid. Śmierć w tytule (2015)^[13][14], współautor: Marcin Kowalski,
• Zatoka świń (2016)^[15][16], współautorka: Bożena Aksamit,
• Pole śmierci. Nieznana bitwa Polaków z Czerwonymi Khmerami^[17][18]
• Uzurpator. Podwójne życie prałata Jankowskiego (2019)^[19], współautorka: Bożena Aksamit,
• Imperator. Sekrety ojca Rydzyka (2019)^[20], współautor: Jacek Hołub.

Książki fabularne

• Umarli tańczą (2012)^[21][22],
• Lód nad głową (2013)^[23],
• Trzeci zamach (2014)^[24],
• Nic, co ludzkie (2018)^[25],
• Ukryta gra (2019)^[26], współautorzy Łukasz Kośmicki, Marcel Sawicki^[27],
• Zniknięcie Prezesa (2020)^[28].

Kontrowersje

31 stycznia 2009 w Gazecie Wyborczej ukazała się krytyczna recenzja książki Odwet: prawdziwa historia braci Bielskich autorstwa prof. Moniki Adamczyk-Garbowskiej i dr hab. Dariusza Libionki, w której pojawiły się zarzuty niezwykłego podobieństwa do książki „Defiance” autorstwa Nechamy Tec^[29][30][31]. Wydawca książki Wydawnictwo Agora wycofało nakład książki ze sklepów jako powód podając „występujące w książce braki i uchybienia”^[32][30][33].

8 stycznia 2008 w „Dużym Formacie” (dodatku reporterskim Gazety Wyborczej) ukazał się reportaż Piotra Głuchowskiego i Marcina Kowalskiego „Gorączka złota w Treblince” ze zdjęciem podpisanym: Kopacze z Wólki Okrąglik i sąsiednich wsi pozują z milicjantami, którzy zatrzymali ich na gorącym uczynku. W chłopskich kieszeniach były złote pierścionki i żydowskie zęby. U stóp siedzących [widać] ułożone czaszki i piszczele zagazowanych^[34]. 22 stycznia 2011 autorzy tygodnika „Uważam Rze” i dziennika „Rzeczpospolita” Michał Majewski i Paweł Piotr Reszka opublikowali tekst „Tajemnice starej fotografii”, w którym zarzucili Głuchowskiemu mistyfikację^[35][34]. 19 lutego 2011 dr Piotr Gontarczyk, zastępca dyrektora biura lustracyjnego IPN, stwierdził, że zdjęcie to nie przedstawia osób złapanych na rozkopywaniu grobów ofiar Holokaustu, tylko zapewne ekipę porządkującą cmentarzysko, a reportaż „Gorączka złota w Treblince” „nosi wszelkie znamiona mistyfikacji”^[36][34]. Własne śledztwo wszczął w marcu 2011 reporter „Dużego Formatu” Marcin Kącki. W opublikowanym reportażu także kwestionował tezę, że zdjęcie przedstawia osoby złapane na rabowaniu kosztowności pozostawionych przy zwłokach ofiar Treblinki^[37][34]. W 2019 Paweł Piotr Reszka, autor książki „Płuczki. Poszukiwacze żydowskiego złota”^[38], w aktach IPN znalazł inne zdjęcie przedstawiające tę samą scenę z oryginalnym podpisem na odwrocie: Rozkopywacze grobów Treblinki zebrani przed szczątkami ofiar w dniu obławy^[34].

Przypisy