Piotr Guzy

Piotr Guzy (ur. 15 maja 1922 w Zawadzkiem, zm. 24 lutego 2018 w Hiszpanii) – polski pisarz.

Życiorys

Syn powstańca śląskiego Juliusza, kształcił się (gimnazjum i liceum) w Tarnowskich Górach. Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 i został internowany w Rumunii. Zbiegł do Francji, dostał się do wojska polskiego przy generale Sikorskim. W szeregach dywizji pancernej generała Maczka walczył we Francji, Belgii i Holandii, był ciężko ranny.

Po wojnie pozostał początkowo na Zachodzie, studiował ekonomię polityczną i filozofię na Uniwersytecie w Londynie. Założył w Anglii rodzinę, ale w 1949 przyjechał do Polski (z żoną i synem), na Uniwersytecie Poznańskim uzyskując stopień magistra ekonomii. W latach 1956–1957 pracował w redakcji „Tygodnika Zachodniego”.

Prześladowany przez służbę bezpieczeństwa wyjechał w 1957 do Anglii (przez Berlin Zachodni), pracował w BBC; po przeniesieniu do Monachium współpracował z Radiem Wolna Europa. W 1979 zamieszkał w Hiszpanii.

Jest autorem kilku powieści, których akcję umieścił na emigracji lub w Polsce w okresie powojennym. Krótki żywot bohatera pozytywnego to monolog wewnętrzny kierownika powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa, przestraszonego wizją zmian w atmosferze odwilży październikowej. Inna znana powieść, Stan wyjątkowy, przedstawia los rodziny inteligenckiej w skomplikowanych czasach po wojnie, z licznymi niebezpieczeństwami wynikającymi z pozornie błahych zdarzeń i znajomości z przeszłości.

Był członkiem Związku Literatów Polskich.

Zmarł 24 lutego 2018 roku w Hiszpanii[1].

Twórczość literacka

Książki autorstwa Piotra Guzy

  • Następny odchodzi 22.25 (Warszawa 1955).
  • Nocny zrzut (Warszawa 1955).
  • Cienie na gwiazdach (Warszawa 1956).
  • Wenus z brązu (Warszawa 1956).
  • Krótki żywot bohatera pozytywnego (Paryż 1966, nagroda paryskiej „Kultury”, wydanie niemieckie 1968, II obieg: Krakowskie Towarzystwo Wydawnicze).
  • Stan wyjątkowy (Paryż 1968, nagroda londyńskich „Wiadomości”).
  • Requiem dla pani Tosi (Londyn 1990).
  • Zwidy na wysokościach (Poznań 1994).

Opowiadania

Opowiadania drukowane w Zeszytach Literackich:

  • Będziesz miłował kata swego, nr 7, lato 1984.
  • Że ona jest, że w ogóle jest, nr 67, lato 1999.
  • Wstyd, nr. 94, lato 2006.
  • Odwiedziny u duchów, nr 97, wiosna 2007.
  • Ostatnia posługa, nr 107, jesień 2009.

Recenzje i omówienia twórczości

  • Już nie skrzypi moja szafa: Rozmowa z Piotrem Guzym, Slask Miesięcznik Społeczno-Kulturalny, Nr.7(81) Lipiec 2002.
  • Polubiłem tę moją samotność: Florian Śmieja, Gazeta.
  • Requiem dla katyńskiej wdowy: Decada Literacka.
  • Żywot bohatera pozytywnego:Gwarek, Tarnowskie Góry,16 grudnia 2008.
  • Powroty do “Staszica”: Spotkanie Piotra Guzego z uczniami swego dawnego gimnazjum w Tarnowskich Górach,Montes Tarnovicensis.
  • Tytuł Honorowego Obywatela Tarnowskich Gór dla Piotra Guzego Kwiecień / 2006.
  • Emigracyjne rozrachunki ze stalinizmem po 1956.: Decada Literacka.
  • Zapomniane książki Piotra Guzego: Florian Śmieja, Nowy Dziennik.

Przypisy

  1. ↑ Jacek Tarski: Zmarł Piotr Guzy. tygodnik „Gwarek”, 2018-03-05. [dostęp 2018-03-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-06)]. (pol.).

Bibliografia

  • Jan Zieliński, Leksykon polskiej literatury emigracyjnej, Lublin 1991 (tam m.in. fotografia).