Piotr Jaroszewicz

Piotr Jaroszewicz
	generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	8 października 1909 ; Nieśwież
Data i miejsce śmierci	1 września 1992 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1943–1960
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	1 Korpus Polski; 1 Armia Polska; 1 Armia Wojska Polskiego; Główny Zarząd Polityczny Wojska Polskiego; Główne Kwatermistrzostwo Wojska Polskiego
Stanowiska	Zastępca szefa Wydziału Polityczno-Wychowawczego 2 DP; Szef Wydziału Polityczno-Wychowawczego 2 DP; Zastępca dowódcy 2 DP ds. polityczno-wychowawczych; Szef Zarządu Polityczno-Wychowawczego 1 Armii WP; Zastępca i p.o. szefa Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego WP; Główny Kwatermistrz WP; III wiceminister obrony narodowej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	polityk

Piotr Jaroszewicz
	; Piotr Jaroszewicz (1973)
Data i miejsce urodzenia	8 października 1909 ; Nieśwież, gubernia mińska, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	1 września 1992 ; Warszawa
	Prezes Rady Ministrów
Okres	od 23 grudnia 1970; do 18 lutego 1980
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Józef Cyrankiewicz
Następca	Edward Babiuch
	Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 21 listopada 1952; do 23 grudnia 1970
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Minister górnictwa węglowego
Okres	od 14 maja 1954; do 23 marca 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Ryszard Nieszporek
Następca	Franciszek Waniołka
	Odznaczenia
	;

Posiedzenie Sejmu Ustawodawczego w 1947, w pierwszym rzędzie od prawej Stanisław Popławski, Piotr Jaroszewicz i Bolesław Bierut, w drugim rzędzie Karol Świerczewski

Uroczystości z okazji 25-lecia wyzwolenia Kołobrzegu, 16 marca 1970, od prawej: Piotr Jaroszewicz, gen. Stanisław Popławski, Zenon Nowak i gen. Józef Urbanowicz

Grób Piotra Jaroszewicza na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Piotr Jaroszewicz (ur. 25 września^?/ 8 października 1909 w Nieświeżu, zm. 1 września 1992 w Warszawie) – polski nauczyciel, polityk i działacz komunistyczny. Wicepremier (1952–1970) oraz minister górnictwa (1954–1955) i następnie minister górnictwa węglowego (1955–1956). Generał dywizji Wojska Polskiego, prezes Rady Ministrów w latach 1970–1980, członek Biura Politycznego KC PZPR (1970–1980), członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu (1971–1981) oraz członek Komisji Wojskowej Biura Politycznego KC PZPR, nadzorującej Wojsko Polskie od maja 1949^[2]. Poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.

Młodość

Wychowywał się w rodzinie duchownego prawosławnego^[3]. Od 1929 pracował jako nauczyciel w szkole powszechnej w powiecie stolińskim. W 1934 ukończył Wyższy Kurs Nauczycielski, studiował także pedagogikę w Warszawie^[4]. W latach 1934–1939 był dyrektorem szkoły powszechnej w Michałówce, Pilawie i w Borowiu w powiecie garwolińskim. Organizator, na tym terenie, organizacji sanacyjnej „Strzelca”^[5]. Przed wojną był członkiem Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici” (w latach 1930–1931) i Związku Nauczycielstwa Polskiego (w latach 1929–1939)^[4].

Po agresji ZSRR na Polskę znalazł się na terenie okupacji sowieckiej. W 1940 został deportowany w okolice Archangielska, gdzie pracował przy wyrębie lasu^[3]. Na zesłaniu przebywał również w Kazachstanie^[6]. Z powodu tyfusu nie mógł wstąpić do formowanych Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR^[3].

Kariera wojskowa

28 sierpnia 1943 przyjęty został do 1 Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, przydzielony do 4 Pułku Piechoty i wyznaczony na stanowisko pisarza-magazyniera. Następnie jako „oficer bez stopnia” został zastępcą dowódcy 7 kompanii 4 pp. W okresie od 20 września do 15 listopada 1943 był słuchaczem kursu oficerskiego 2 Dywizji Piechoty i kursu oficerów polityczno-wychowawczych 1 Korpusu PSZ w ZSRR. Po ukończeniu kursów powrócił do 4 pp, w którym objął stanowisko zastępcy dowódcy III batalionu do spraw polityczno-wychowawczych. W tym momencie rozpoczęła się jego błyskotliwa kariera wojskowa. 1 grudnia 1943 przeniesiony został do Wydziału Polityczno-Wychowawczego 2 DP na stanowisko instruktora propagandy wśród ludności cywilnej i wojsk nieprzyjaciela. 15 kwietnia 1944 został zastępcą szefa tego wydziału, 21 lipca szefem wydziału, a 19 sierpnia wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 2 DP ds. polityczno-wychowawczych.

13 września 1944 powołany został na stanowisko szefa Zarządu Polityczno-Wychowawczego 1 Armii Wojska Polskiego (sprzeciwiał się temu na posiedzeniu Biura Politycznego KC PPR Jakub Berman, twierdząc, że Piotr Jaroszewicz nie jest komunistą^[7]). 16 października tego roku powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy 1 Armii WP do spraw polityczno-wychowawczych. 25 listopada 1944 został zatwierdzony na tym stanowisku. Jako szef delegacji jednostek frontowych raportował Krajowej Radzie Narodowej o udziale Polaków w zdobyciu Berlina^[5]. 14 czerwca 1945 został zastępcą szefa Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego WP. W okresie od sierpnia do października 1945 pełnił obowiązki szefa tej instytucji.

28 sierpnia 1943 z chwilą przyjęcia do 1 Korpusu PSZ w ZSRR otrzymał stopień szeregowca. 1 lutego 1944 awansował na chorążego, a 1 maja tego roku na porucznika z pominięciem stopnia podporucznika. 17 czerwca 1944 dowódca 1 Armii WP ustalił okresy wysługi w stopniach oficerskich. Zgodnie z rozkazem dowódcy armii minimalny okres wysługi dla oficerów liniowych, pełniących służbę w oddziałach walczących, do sztabu korpusu włącznie wynosił: porucznika i kapitana – 3 miesiące, a dla oficerów liniowych, pełniących służbę w oddziałach walczących, do sztabu armii i frontu włącznie wynosił: majora 8 miesięcy i podpułkownika – 10 miesięcy. Piotr Jaroszewicz awans na kapitana otrzymał 27 lipca, a więc po przesłużeniu prawie trzech miesięcy w stopniu porucznika. We wrześniu 1944 przeniesiony został z dowództwa 2 DP do dowództwa 1 Armii WP. Majorem został w dniu 1 października 1944, dwa miesiące i trzy dni od ostatniego awansu. 3 listopada 1944 mianowany został do stopnia podpułkownika. 2 grudnia 1944 Naczelny Dowódca WP ustalił nowe zasady nadawania stopni oficerskich. Zgodnie z tymi zasadami okres wysługi w stopniu dla podpułkownika korpusu polityczno-wychowawczego pełniącego służbę w sztabie armii wynosił 18 miesięcy i mógł zostać skrócony do połowy. Piotr Jaroszewicz awans na pułkownika otrzymał 18 kwietnia 1945, a więc po przesłużeniu w stopniu podpułkownika niespełna sześciu miesięcy. Generałem został w wieku 36 lat (po przesłużeniu w wojsku jedynie 28 miesięcy).

29 października 1945 powołany został na stanowisko głównego kwatermistrza WP – III wiceministra obrony narodowej. 14 grudnia 1945 awansował na generała brygady. Wydział Polityki Zagranicznej Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) w swej analizie sytuacji w Polsce sporządzonej w kwietniu 1948 stwierdzał, że Piotr Jaroszewicz jest jednym z ministrów, który prezentuje „nacjonalistyczne dążenia”, przeprowadzając w wojsku akcję usuwania ze stanowisk dowódczych oficerów radzieckich^[8].

W latach 1950–1952 był zastępcą przewodniczącego Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego do spraw planowania wojskowego. 11 listopada 1950 mianowany generałem dywizji. Następnie wyznaczony został do prac poza wojskiem. Z dniem 6 czerwca 1960 przeniesiony został do rezerwy.

Działalność polityczna

Od 1944 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a następnie (od 1948) należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Zaliczany do „puławian” podczas walki o władzę w kierownictwie PZPR w latach pięćdziesiątych^[9].

W latach 1947–1985 poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III, IV, V, VI, VII i VIII kadencji. W latach 60. poseł regionu krośnieńskiego.

Od 1956 stały przedstawiciel Polski w Radzie Wzajemnej Pomocy Gospodarczej oraz członek Komitetu Wykonawczego RWPG. W latach 1952–1970 wicepremier, w okresie 1954–1956 minister górnictwa oraz minister górnictwa węglowego. Od 1957 wiceprzewodniczący Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów oraz przewodniczący Komitetu Współpracy Gospodarczej z Zagranicą.

Od 1972 prezes Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (odwołany w 1980). W latach 1971–1981 członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu.

Od 1948 do 1980 zasiadał w Komitecie Centralnym PZPR. W latach 1964–1970 był zastępcą członka, a w latach 1970–1980 członkiem Biura Politycznego KC PZPR. W lutym 1980 został usunięty na VIII Zjeździe PZPR przez Edwarda Gierka z funkcji premiera oraz z Biura Politycznego KC PZPR. W 1981 usunięty z PZPR.

W latach 1948–1951 był prezesem Polskiego Związku Tenisowego^[10].

Po wprowadzeniu stanu wojennego został internowany jako członek ekipy Edwarda Gierka.

Prezes Rady Ministrów (1970–1980)

Premier od 23 grudnia 1970 do 18 lutego 1980.

W 1971 Rada Ministrów pod jego przewodnictwem podjęła uchwałę o anulowaniu decyzji Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej z września 1946 o pozbawieniu obywatelstwa m.in. generałów Andersa, Kopańskiego, Chruściela i Maczka, a także Stanisława Mikołajczyka. Uchwała nie została jednak opublikowana^[11].

Współautor tzw. manewru gospodarczego z 1976 polegającego na podwyżce cen żywności (połączonej z wprowadzeniem rekompensat) w związku z całkowitym oderwaniem się cen detalicznych żywności od kosztów produkcji rolnej. Decyzja o podwyżkach doprowadziła do protestu robotników w Ursusie i Radomiu. Po strajkach Piotr Jaroszewicz chciał ustąpić ze stanowiska premiera, ale został przekonany przez Edwarda Gierka do pozostania na tej funkcji^[12].

W lutym 1980 został usunięty na VIII Zjeździe PZPR z funkcji premiera.

Awanse

chorąży – 1 lutego 1944
porucznik (z pominięciem rangi podporucznika) – 1 maja 1944
kapitan – 27 lipca 1944
major – 1 października 1944
podpułkownik – 3 listopada 1944
pułkownik – 18 kwietnia 1945
generał brygady – 14 grudnia 1945
generał dywizji – 11 listopada 1950

Odznaczenia i wyróżnienia (lista niepełna)

Order Budowniczych Polski Ludowej (1969)
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1945)
Order Krzyża Grunwaldu II klasy (8 października 1979^[13])
Order Krzyża Grunwaldu III klasy^[14]
Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie, w tym w 1964^[15])
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (1979)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1946)^[16]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (1954)^[17]
Medal 30-lecia Polski Ludowej
Medal za Warszawę 1939–1945 (1946)^[18]
Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1966)
Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Odznaka Grunwaldzka
Order Przyjaźni Narodów (Związek Radziecki, 1979)
Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki)
Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki, 1972)
Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (Związek Radziecki, 1975)
Order Rewolucji Październikowej (Związek Radziecki, 1974)
Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej (Francja, 1975)^[19]
Wielka Wstęga Orderu Leopolda (Belgia, 1977)^[20]
Honorowe obywatelstwo Jasła (1965)^[21]

Życie prywatne

Syn Konstantego i Ludmiły z Horoszewiczów^[4]. Stryjeczny brat Alfreda Jaroszewicza^[22]. Jego ojciec był prawosławnym duchownym oraz nauczycielem w szkołach ludowych^[23].

Piotr Jaroszewicz był dwukrotnie żonaty. Pierwszą jego żoną była Oksana z domu Stefurak (1914–1952), z którą miał syna Andrzeja i córkę Alinę. Drugą żoną była Alicja Solska-Jaroszewicz, z którą miał syna Jana.

W 1991 nakładem wydawnictwa „Fakt” ukazała się książka Bohdana Rolińskiego Przerywam milczenie...: 1939–1989, wywiad rzeka z Piotrem Jaroszewiczem^[24].

Okoliczności śmierci

Został zamordowany razem z żoną Alicją Solską w niewyjaśnionych okolicznościach, w nocy z 31 sierpnia na 1 września 1992, w swoim domu w Aninie przy ul. Zorzy 19 (pod tym adresem po wojnie mieszkał Julian Tuwim)^[25]. Sprawców ani motywu nie wykryto, proces domniemanych zabójców zakończył się uniewinnieniem. Część materiału dowodowego w śledztwie została wykradziona z akt policyjnych, co stwierdzono w 2005^[26]^[27].

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A2-7-12)^[28].

W 2007 Biuro Wywiadu Kryminalnego Komendy Głównej Policji postawiło tezę, że zabójstwo Jaroszewiczów miało związek z archiwum hitlerowskim, którego część Piotr Jaroszewicz zatrzymał w Radomierzycach w 1945 jako pułkownik WP, gdzie dotarł wraz z Tadeuszem Steciem (zm. 1993) i generałem Jerzym Fonkowiczem (zm. 1997, wszyscy zostali zamordowani w niewyjaśnionych okolicznościach). Według analityków policji dokumenty, które trafiły później do prywatnego archiwum Piotra Jaroszewicza, zawierały informacje kompromitujące polityków z różnych krajów^[29].

W czerwcu 2017 wznowiono śledztwo w sprawie śmierci Jaroszewiczów^[30]^[31]. W grudniu 2019 skierowano akt oskarżenia przeciwko trzem członkom tzw. gangu karateków. Morderstwo miało być dokonane na tle rabunkowym^[32].

Przypisy

↑ Do 29 kwietnia 1955 jako minister górnictwa.
↑ Sławomir Cenckiewicz, Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943–1991 (wprowadzenie do syntezy), Poznań 2011, s. 73.
↑ ^a ^b ^c Hubert Kozieł: Piotr Jaroszewicz. Kariera równie tajemnicza jak śmierć. rp.pl, 18 lipca 2019.
↑ ^a ^b ^c Informacje w BIP IPN.
↑ ^a ^b Kazimierz Barcikowski, U szczytów władzy, Wydawnictwo Projekt, Warszawa 1998, ISBN 83-87168-20-3, s. 91.
↑ Mord w willi Tuwima. Sprawa Jaroszewiczów wciąż powraca. igimag.pl, 17 kwietnia 2018.
↑ AnnaA. Sobór-Świderska AnnaA., Jakub Berman. Biografia komunisty, Warszawa: IPN, 2009, s. 136, ISBN 978-83-7629-090-4, OCLC 836862492 .
↑ MirosławM. Szumiło MirosławM., Roman Zambrowski 1909–1977, Warszawa: IPN, 2014, s. 227–228, ISBN 978-83-7629-621-0, OCLC 890410659 .
↑ Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
↑ Prezesi. historiapolskiegotenisa.pl.
↑ „Rzeczpospolita” z 20 marca 1988.
↑ Kazimierz Barcikowski, U szczytów władzy, Wydawnictwo Projekt, Warszawa 1998, ISBN 83-87168-20-3, s. 95.
↑ „Wojskowy Przegląd Historyczny” Nr 1–2 (91–92), Wydawnictwa „Czasopisma Wojskowe”, Warszawa 1980, s. 308.
↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964.
↑ M.P. z 1947 r. nr 74, poz. 490.
↑ M.P. z 1955 r. nr 22, poz. 220.
↑ M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43.
↑ Zbigniew Dunin-Wilczyński, Legia Honorowa. Zarys historii orderu. Ostrołęka 1997, s. 63.
↑ „Biuletyn Informacyjny”, T. 18. Wyd. 40–52, s. IR-11.
↑ Honorowi obywatele miasta Jasła. twojejaslo.pl, 3 stycznia 2017.
↑ Dorota Kania: Cień tajnych służb. Kraków: Wydawnictwo M, 2013, s. 27. ISBN 978-83-7595-640-5.
↑ Stefan Korboński, W imieniu Kremla, Paryż 1956, s. 57.
↑ Bazy Biblioteki Narodowej. bn.org.pl.
↑ Joanna Czyż. Tajemnice Nowego Anina. „Wiadomości Sąsiedzkie”. Nr 14, s. 14–15. J-Property. ISSN 2082-3266.
↑ Nie ma szans na znalezienie zabójców byłego premiera. wp.pl, 7 kwietnia 2008.
↑ Zamordowane śledztwo, „Rzeczpospolita”, 12–13 kwietnia 2008.
↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
↑ Jaroszewiczowie zginęli przez hitlerowskie akta?. wp.pl, 31 sierpnia 2007.
↑ Nowe śledztwo ws. Jaroszewiczów. Co wiemy o zbrodni?. onet.pl, 13 czerwca 2017.
↑ Wojciech Cieśla: Zabójstwo Jaroszewiczów 25 lat później: Zbrodnia prawie doskonała zmierza do rozwiązania?. newsweek.pl, 13 czerwca 2017.
↑ Członkowie „gangu karateków” oskarżeni o zabójstwo Jaroszewiczów. 27 lat po zbrodni. tvn24.pl, 19 grudnia 2019.

Bibliografia

Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991. Władze państwowe i polityczne Polski według stanu na dzień 28 II 1991. PWN 1991
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. Toruń 2010

[1] Do 29 kwietnia 1955 jako minister górnictwa.

[2] Sławomir Cenckiewicz, Długie ramię Moskwy. Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943–1991 (wprowadzenie do syntezy), Poznań 2011, s. 73.

[:1-3] Hubert Kozieł: Piotr Jaroszewicz. Kariera równie tajemnicza jak śmierć. rp.pl, 18 lipca 2019.

[:0-4] Informacje w BIP IPN.

[KB91-5] Kazimierz Barcikowski, U szczytów władzy, Wydawnictwo Projekt, Warszawa 1998, ISBN 83-87168-20-3, s. 91.

[6] Mord w willi Tuwima. Sprawa Jaroszewiczów wciąż powraca. igimag.pl, 17 kwietnia 2018.

[7] AnnaA. Sobór-Świderska AnnaA., Jakub Berman. Biografia komunisty, Warszawa: IPN, 2009, s. 136, ISBN 978-83-7629-090-4, OCLC 836862492 .

[8] MirosławM. Szumiło MirosławM., Roman Zambrowski 1909–1977, Warszawa: IPN, 2014, s. 227–228, ISBN 978-83-7629-621-0, OCLC 890410659 .

[9] Październik i „Mała stabilizacja”. W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW”, 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.

[10] Prezesi. historiapolskiegotenisa.pl.

[11] „Rzeczpospolita” z 20 marca 1988.

[12] Kazimierz Barcikowski, U szczytów władzy, Wydawnictwo Projekt, Warszawa 1998, ISBN 83-87168-20-3, s. 95.

[13] „Wojskowy Przegląd Historyczny” Nr 1–2 (91–92), Wydawnictwa „Czasopisma Wojskowe”, Warszawa 1980, s. 308.

[14] Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.

[15] Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964.

[16] M.P. z 1947 r. nr 74, poz. 490.

[17] M.P. z 1955 r. nr 22, poz. 220.

[18] M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43.

[19] Zbigniew Dunin-Wilczyński, Legia Honorowa. Zarys historii orderu. Ostrołęka 1997, s. 63.

[20] „Biuletyn Informacyjny”, T. 18. Wyd. 40–52, s. IR-11.

[21] Honorowi obywatele miasta Jasła. twojejaslo.pl, 3 stycznia 2017.

[22] Dorota Kania: Cień tajnych służb. Kraków: Wydawnictwo M, 2013, s. 27. ISBN 978-83-7595-640-5.

[23] Stefan Korboński, W imieniu Kremla, Paryż 1956, s. 57.

[24] Bazy Biblioteki Narodowej. bn.org.pl.

[25] Joanna Czyż. Tajemnice Nowego Anina. „Wiadomości Sąsiedzkie”. Nr 14, s. 14–15. J-Property. ISSN 2082-3266.

[26] Nie ma szans na znalezienie zabójców byłego premiera. wp.pl, 7 kwietnia 2008.

[27] Zamordowane śledztwo, „Rzeczpospolita”, 12–13 kwietnia 2008.

[28] Wyszukiwarka grobów w Warszawie.

[29] Jaroszewiczowie zginęli przez hitlerowskie akta?. wp.pl, 31 sierpnia 2007.

[30] Nowe śledztwo ws. Jaroszewiczów. Co wiemy o zbrodni?. onet.pl, 13 czerwca 2017.

[31] Wojciech Cieśla: Zabójstwo Jaroszewiczów 25 lat później: Zbrodnia prawie doskonała zmierza do rozwiązania?. newsweek.pl, 13 czerwca 2017.

[32] Członkowie „gangu karateków” oskarżeni o zabójstwo Jaroszewiczów. 27 lat po zbrodni. tvn24.pl, 19 grudnia 2019.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne