Piotr Kołodziejczyk

Piotr Kołodziejczyk

wiceadmirał
Data i miejsce urodzenia	8 czerwca 1939 Poznań
Data i miejsce śmierci	2 września 2019 Rekowo Górne
Przebieg służby
Siły zbrojne	Marynarka Wojenna (PRL)
Jednostki	Sztab Główny Marynarki Wojennej 3 Flotylla Okrętów ORP „Elbląg” ORP „KT-88”
Stanowiska	minister obrony narodowej (1990–1991, 1993–1994)
Główne wojny i bitwy	UNDOF
Odznaczenia

Grób Piotra Kołodziejczyka na Cmentarzu Marynarki Wojennej w Gdyni (stan na 28 września 2019)

Piotr Franciszek Kołodziejczyk (ur. 8 czerwca 1939 w Poznaniu^[1], zm. 2 września 2019^[2] w Rekowie Górnym^[3]) – polski wojskowy, wiceadmirał, dowódca 3 Flotylli Okrętów i Marynarki Wojennej, minister obrony narodowej w latach 1990–1991 i 1993–1994, poseł na Sejm X kadencji.

Życiorys

Syn Józefa i Bronisławy^[3], urodził się 8 czerwca 1939 w Poznaniu^[1][4][a]. 15 lipca 1956 rozpoczął studia na Wydziale Pokładowym Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni^[5]. W 1960, po ukończeniu studiów, został mianowany na stopień podporucznika marynarki, otrzymał tytuł zawodowy inżyniera nawigatora statku morskiego i został przydzielony do 3 Brygady Kutrów Torpedowych w Gdyni na stanowisko pomocnika dowódcy kutra torpedowego. Pływał kolejno w załogach KT-83, KT-87 oraz jako dowódca okrętu na KT-88. W 1962 ukończył roczny kurs broni rakietowej w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Baku^[5]. Po powrocie do kraju został przeniesiony na kutry rakietowe projektu 205. Był dowódcą działu rakietowo-artyleryjskiego na ORP „Hel” oraz zastępcą dowódcy i dowódcą ORP „Elbląg”. W latach 1970-1973 był słuchaczem Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie. W latach 1973–1977 pełnił służbę w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni na stanowiskach pomocnika szefa wydziału i zastępcy szefa Oddziału Operacyjnego, a od 1976 szefa Oddziału Rozpoznania. Od 1977 do 1978 dowodził Wydzieloną Grupą Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej Doraźnych Sił Pokojowych Organizacji Narodów Zjednoczonych na Wzgórzach Golan. W 1978 został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta Woroszyłowa w Moskwie. 5 września 1980, po powrocie do kraju, został dowódcą 3 Flotylli Okrętów w Gdyni^[6]. 1 sierpnia 1983 został szefem sztabu i zastępcą dowódcy Marynarki Wojennej (admirała Ludwika Janczyszyna). W latach 1986–1989 był dowódcą Marynarki Wojennej. Pod koniec 1989 objął stanowisko szefa Głównego Zarządu Wychowawczego Wojska Polskiego. W 1984 mianowany kontradmirałem, a w 1989 wiceadmirałem.

W latach 1989–1991 sprawował mandat posła na Sejm kontraktowy z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Po rozwiązaniu PZPR wchodził w skład Klubu Posłów Wojskowych.

Od lipca 1990 do grudnia 1991 był ministrem obrony narodowej w rządach Tadeusza Mazowieckiego i Jana Krzysztofa Bieleckiego. W 1992 miał objąć urząd generalnego inspektora sił zbrojnych. Po przekazaniu urzędu Janowi Parysowi pod koniec 1991 został przez niego natychmiastowo, wbrew woli prezydenta Lecha Wałęsy, przeniesiony do rezerwy, co uniemożliwiło objęcie tego stanowiska. Sytuacja ta była początkiem konfliktu pomiędzy prezydentem a ministrem obrony (zdymisjonowanym w połowie 1992), a Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych nie został utworzony. Stanowisko ministra obrony narodowej Piotr Kołodziejczyk sprawował ponownie od października 1993 do listopada 1994 w rządzie Waldemara Pawlaka. Został zdymisjonowany po przedłużającym się konflikcie z prezydentem Lechem Wałęsą i szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego Tadeuszem Wileckim. Kulminacją tego sporu był tzw. obiad drawski przy okazji odprawy kadry dowódczej Wojska Polskiego w Drawsku Pomorskim, podczas którego, w obecności Lecha Wałęsy i Tadeusza Wileckiego, generałowie skrytykowali działalność Piotra Kołodziejczyka, dając prezydentowi pretekst do jego odwołania.

W drugiej połowie lat 90. związany z Unią Wolności, z ramienia której w 1998 bez powodzenia kandydował do sejmiku województwa pomorskiego.

Zmarł 2 września 2019. Został pochowany 9 września na Cmentarzu Marynarki Wojennej w Gdyni^[7].

Życie prywatne

Mieszkał w Gdyni. Był żonaty z Krystyną z domu Cordes, z którą miał dwóch synów^[8].

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Medal UNDOF za misję rozdzielania wojsk na Wzgórzach Golan

Uwagi

Przypisy

Bibliografia

• Kmdr mgr inż. Ryszard Demczuk, kmdr por. mgr inż. Bogusław Iwaniak, kmdr por. Mirosław Jurkowlaniec, st. bosm. Grzegorz Kamiński, kmdr ppor. mgr inż. Jarosław Keplin, kmdr por. rez. Bogdan Kurel, kmdr ppor. Wiesław Ładniak, por. Piotr Pacek, kmdr por. rez. mgr Walter Pater, kmdr ppor. Andrzej Rejent, por. mar. Grzegorz Skwarek, kmdr ppor. Dariusz Zakrzewski. Redakcja Czasopism Marynarki Wojennej. Gdynia 2006. „Przegląd Morski”. Nr 3, marzec 2006. ISSN 0137-7205. 
• Janusz Królikowski: Admirałowie Polskiej Marynarki Wojennej 1945-2004. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2004. ISBN 83-7441-013-2.
• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002. Warszawa: Wydawnictwo von Borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-46-7.
• Strona sejmowa posła X kadencji. [dostęp 2019-09-03].