Piotr Konownicyn

Piotr Konownicyn
Piotr Piotrowicz Konownicyn, (mal. George Dawe)
generał piechoty
Data i miejsce urodzenia	9 października 1764 Psków
Data i miejsce śmierci	9 września 1822 Peterhof
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Główne wojny i bitwy	wojna rodyjsko-szwedzka wojny napoleońskie
Późniejsza praca	Minister wojny
Odznaczenia

Piotr Piotrowicz Konownicyn, hrabia 1819, ros. Пётр Петрович Коновницын (ur. 9 października 1764, zm. 9 września 1822 Peterhof, koło Petersburga) – rosyjski generał piechoty 1817, generał adiutant 1812.

Służbę wojskową rozpoczął w 1785. Brał udział w wojnie ze Szwecją 1788-1790. W 1794 walczył przeciw Polsce, a w 1797 awansował na generała. W 1806 otrzymał zadanie organizowania lokalnych milicji. W czasie wojny ze Szwecją 1808 – 1809 generał dyżurny (szef gabinetu) sztabu naczelnego dowódcy.

Na początku wojny z Napoleonem 1812 dowodził 3 Dywizją Piechoty w III Korpusie Piechoty. Odznaczył się pod Ostrownem, gdzie na czele jednej dywizji powstrzymywał awangardę Wielkiej Armii. Umiejętnie dowodził odwrotem do Witebska. Walczył pod Smoleńskiem i Walutino, po czym objął straż tylną armii rosyjskiej i w dniach 16-23 sierpnia zabezpieczył rozwinięcie rosyjskich wojsk pod Borodino. Pod Borodino przejął dowództwo 2 Armii po rannym gen. Piotrze Bagrationie. Od 6 września generał dyżurny sztabu Zjednoczonej Armii Zachodniej.

Od stycznia 1813 dowódca Korpusu Grenadierów, został ranny pod Kulm i opuścił służbę. W 1814 w świcie cara Aleksandra I. W latach 1815-1819 piastował urząd ministra wojny. Od 1819 członek Rady Państwa, komendant uczelni wojskowych, w tym: Korpusu Paziów i Carskiego Liceum. Był odznaczony Orderem Świętego Aleksandra Newskiego, Orderem Świętego Jerzego II, III i IV klasy, Orderem Świętego Włodzimierza I klasy, Złotą Szablą "Za Dzielność", pruskim Orderem Czerwonego Orła, austriackim Orderem Leopolda, Orderem Maksymiliana Józefa. Jego syn i córka (związani z antycarskim ruchem dekabrystów) zostali zesłani na Kaukaz.