Piotr Krupa (duchowny)
| Biskup tytularny Aquae Albae w Byzacenie | ||
| ||
| Kraj działania | Polska | |
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 19 czerwca 1936 Braciejowa | |
| Biskup pomocniczy pelpliński | ||
| Okres sprawowania | 1992–2011 | |
| Biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski | ||
| Okres sprawowania | 1984–1992 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Prezbiterat | 14 maja 1961 | |
| Nominacja biskupia | 18 lutego 1984 | |
| Sakra biskupia | 15 kwietnia 1984 | |
| Data konsekracji | 15 kwietnia 1984 |
|---|---|
| Miejscowość | Kołobrzeg |
| Miejsce | konkatedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny |
| Konsekrator | Józef Glemp |
| Współkonsekratorzy | Jerzy Stroba Ignacy Jeż |
Piotr Krupa (ur. 19 czerwca 1936 w Braciejowej) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, rektor Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Gorzowskiej w Gościkowie-Paradyżu w latach 1978–1980 i Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie w latach 1981–1986, biskup pomocniczy koszalińsko-kołobrzeski w latach 1984–1992, biskup pomocniczy pelpliński w latach 1992–2011, od 2011 biskup pomocniczy senior diecezji pelplińskiej.
Życiorys
Urodził się 19 czerwca 1936 w Braciejowej. W latach 1951–1955 uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Złotowie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W latach 1955–1961 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Gościkowie-Paradyżu. Święceń prezbiteratu udzielił mu 14 maja 1961 w Gorzowie Wielkopolskim biskup Wilhelm Pluta, miejscowy delegat Prymasa Polski z uprawnieniami biskupa rezydencjalnego[1]. Studia w zakresie teologii moralnej kontynuował w latach 1971–1976 na Wydziale Teologii Katolickiej Université des Sciences Humaines w Strasburgu[2]. Tamże w 1972 otrzymał magisterium, w 1973 licencjat[2], zaś w 1975 na podstawie dysertacji Postawy moralne w sytuacjach krańcowych doktorat z teologii moralnej[1]. W latach 1980–1981 na uniwersytecie w Strasburgu odbył studia przygotowujące do habilitacji, uzyskując Diplôme d’Etudes Approfondies[1][2].
Pracował jako wikariusz w parafiach: św. Trójcy w Gubinie (1961–1962), św. Michała Archanioła w Świebodzinie (1962–1966), Chrystusa Króla w Kołczygłowach (1966–1970) i Najświętszego Zbawiciela w Zielonej Górze (1970–1971)[1]. W 1972, w wyniku zmian organizacji struktur kościelnych w Polsce, został inkardynowany do nowo utworzonej diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej[3]. W latach 1976–1978 pełnił funkcję notariusza w kurii koszalińskiej[1]. W 1981 został ustanowiony wikariuszem generalnym diecezji i dyrektorem wydziału nauki katolickiej[2]. W 1979 otrzymał godność kanonika-teologa koszalińskiej kapituły katedralnej[1][4].
Prowadził wykłady z teologii moralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Diecezji Gorzowskiej w Gościkowie-Paradyżu (1976–1980) i w Wyższym Seminarium Duchownym w Koszalinie (1981–1993)[2]. W latach 1978–1980 sprawował urząd rektora Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Gorzowskiej w Gościkowie-Paradyżu, a w latach 1981–1986 nowo erygowanego Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie (do 1982 z siedzibą w Złocieńcu[1])[2]. Jako biskup pomocniczy pelpliński objął wykłady z teologii moralnej szczegółowej w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie i został dyrektorem Diecezjalnego Studium Teologicznego w Tczewie[1].
18 lutego 1984 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej ze stolicą tytularną Aquae Albae w Byzacenie. Święcenia biskupie otrzymał 15 kwietnia 1984 w konkatedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kołobrzegu. Udzielił mu ich kardynał Józef Glemp, prymas Polski, któremu asystowali Jerzy Stroba, arcybiskup metropolita poznański, i Ignacy Jeż, biskup diecezjalny koszalińsko-kołobrzeski[1]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Adveniat Regnum Tuum” (Przyjdź Królestwo Twoje)[5]. W diecezji sprawował urząd wikariusza generalnego. W kurii diecezjalnej pełnił funkcje przewodniczącego wydziału katechetycznego i wydziału nauki katolickiej. Należał ponadto do rady kapłańskiej i rady duszpasterskiej[1].
25 marca 1992, w związku z reorganizacją struktur Kościoła katolickiego w Polsce, został ustanowiony biskupem pomocniczym diecezji pelplińskiej[1][3]. Objął urząd wikariusza generalnego diecezji. Został przewodniczącym zespołów synodalnych diecezji. Wszedł w skład rady kapłańskiej, kolegium konsultorów i rady duszpasterskiej. Został redaktorem „Miesięcznika Diecezji Pelplińskiej”. W 1992 został ustanowiony prepozytem kapituły katedralnej w Pelplinie[1]. 15 września 2011 papież Benedykt XVI przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa pomocniczego pelplińskiego[6][7].
W ramach prac Episkopatu Polski wszedł w skład Komisji ds. Budownictwa Sakralnego, Komisji ds. Życia Konsekrowanego i Grupy Roboczej ds. Kontaktów Duszpasterskich z Episkopatem Francji[1].
Wyróżnienia
W 2021 nadano mu honorowe obywatelstwo gminy Zakrzewo (2021)[8].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j k l m K.R. Prokop: Biskupi Kościoła katolickiego w III Rzeczpospolitej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych „Universitas”, 1998, s. 74–75. ISBN 83-7052-900-3.
- ↑ a b c d e f G. Polak: Kto jest kim w Kościele. Warszawa: Katolicka Agencja Informacyjna, 1999, s. 192–193. ISBN 83-911554-0-4.
- ↑ a b Bp Piotr Krupa przechodzi na emeryturę. episkopat.pl (arch.), 2011-09-15. [dostęp 2016-06-12].
- ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 230. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ Piotr Krupa na stronie Konferencji Episkopatu Polski. episkopat.pl. [dostęp 2016-10-08].
- ↑ Rinuncia dell’Ausiliare di Pelplin (Polonia) (wł.). press.vatican.va, 2011-09-15. [dostęp 2014-07-20].
- ↑ Komunikat Nuncjatury: Rezygnacja bp. Krupy. episkopat.pl (arch.), 2011-09-15. [dostęp 2014-07-20].
- ↑ Uchwała NR XXIX.222.2021 Rady Gminy Zakrzewo. bip3.wokiss.pl, 2021-03-30. [dostęp 2021-08-04].
Linki zewnętrzne
- Piotr Krupa na stronie diecezji pelplińskiej [dostęp 2016-06-20]
- Piotr Krupa na stronie Konferencji Episkopatu Polski [dostęp 2016-10-08]
- Piotr Krupa w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2010-11-07]