Piotr Kurozwęcki

Ten artykuł od 2008-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Piotr Kurozwęcki zwany „Piorun” (zm. 1499) – polski szlachcic herbu Poraj.

Syn Krzesława Kurozwęckiego i Ewy Czarnej z Gorzyc herbu Sulima; brat Mikołaja, Dobiesława i Stanisława.

Karierę zawdzięczał poparciu króla w sporze z Jakubem z Sienna o obsadę krakowskiej stolicy biskupiej. W latach 1475–1477 był marszałkiem nadwornym. W 1479 został podskarbim koronnym. W 1494 został kasztelanem sandomierskim, był również starostą oświęcimskim w latach 1491–1494 i krakowskim w latach 1491–1495. Był wysyłany w misje zagraniczne. Był świadkiem wydania przywileju piotrkowskiego w 1496 roku^[1].

Urząd podskarbiego wykorzystywał w celu własnego wzbogacania się (dążył np. do skupienia w swoim ręku podzielonej ojcowizny), dokonywał malwersacji i psuł monetę za dużą skalę, przez co musiał zbiec z kraju do Wiednia i za co spotkała go również konfiskata majątku (1499). Wkrótce potem zmarł.

Nie wiadomo, by się ożenił i miał jakieś potomstwo. Majątek jego, skonfiskowany przez króla, został po kilku latach zwrócony jego braciom.

Przypisy