Piotr Lasota

Piotr Lasota (ur. 28 kwietnia 1876 w Domaninie, zm. 21 marca 1942 w Ostrowie Wielkopolskim) – polski polityk, rzeźnik, działacz społeczny i cechowy, poseł na Sejm Ustawodawczy i III kadencji w II RP z ramienia Zjednoczenia Mieszczańskiego oraz Stronnictwa Narodowego^[1].

Życiorys

Po szkole elementarnej zdobył tytuł mistrza rzeźnickiego, a następnie otworzył sklep z wędlinami w Ostrowie Wielkopolskim. Nieco później zrezygnował z pracy w swoim zawodzie, nabywszy cegielnię w Przygodzicach w powiecie ostrowskim^[2]. W czasie I wojny światowej służył w wojsku niemieckim w stopniu plutonowego^[1].

W politykę zaangażował się w 1918, rozpoczynając działalność w wielkopolskim Zjednoczeniu Mieszczańskim, z którego ramienia został w czerwcu 1919 wybrany posłem na Sejm Ustawodawczy z I okręgu poznańskiego^[2]. Jako poseł pracował w komisji komunikacyjnej. Angażował się także lokalnie, będąc przewodniczącym rady miejskiej i członkiem magistratu Ostrowa, przedstawicielem w sejmiku powiatowym i prezesem Towarzystwa Przemysłowego^[2]. W mieście zorganizował spółdzielnie: rzeźnicką, szewską i krawiecką, miał też wkład w zainicjowanie budowy elektrowni. Od 1919 był także członkiem Zarządu Wojewódzkiego Związku Towarzystw Przemysłowych i Rzemieślniczych w Poznaniu^[2].

Od 1928 związany ze Stronnictwem Narodowym, z którego ramienia na terenie powiatu ostrowskiego organizował komitety wyborcze do Sejmu i rad miejskich. W tym samym roku należał do związanej z endecją grupy członków towarzystw, którzy w Wielkopolsce przejęli władzę w Towarzystwach Przemysłowych i Rzemieślniczych; z ramienia tej grupy został w 1930 wiceprezesem^[2]. Członek Rady Wojewódzkiej Wielkopolskiego Związku Rzemieślników Chrześcijańskich. Dwa lata później, został wybrany posłem na sejm z listy Stronnictwa okręgu Poznań–wieś; w sejmie zajmował się ochroną interesów rzemiosła i drobnego przemysłu wielkopolskiego^[2]. W 1931 występował przeciw umowie gospodarczej z Niemcami, a w 1934 – przeciw nowemu prawu przemysłowemu. W latach 1930–1935 był w składzie Zarządu Wojewódzkiego SN w Poznaniu, w Wydziale Rzemieślniczo-Kupieckim. Po 1935 zrezygnował z szerszej działalności politycznej^[2].

Na początku okupacji niemieckiej pracował na terenie powiatu ostrowskiego jako urzędnik w cegielniach; ukrywał się od 1940, obawiając się aresztowania. Zmarł w Ostrowie i został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego^[2].

Rodzina

Był synem rzemieślnika Józefa i Konstancji z domu Ceglarek. Ożenił się z Marią Finke, z którą nie miał dzieci^[2][1].

Przypisy

Bibliografia

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 407. ISBN 83-01-02722-3.