Piotr Migoń

Piotr Krzysztof Migoń
Państwo działania Polska
Data urodzenia1966
profesor nauk o Ziemi
Specjalność: geografia, geomorfologia
Alma MaterUniwersytet Wrocławski
Doktorat1995
Wydział Nauk Przyrodniczych UW
Habilitacja2000
Profesura2009

Piotr Krzysztof Migoń (ur. 1966) – polski profesor nauk o Ziemi[1]. Specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu geografii i geomorfologii[1]. Wykładowca i profesor w Instytucie Geografii i Rozwoju Regionalnego na Wydziale Nauk o Ziemi i Kształtowania Środowiska Uniwersytetu Wrocławskiego oraz w Wyższej Szkole Bankowej we Wrocławiu[1]. Członek Komitetu Nauk Geograficznych Polskiej Akademii Nauk[1], członek korespondent Wydziału Nauk Ścisłych i Nauk o Ziemi tej instytucji od 2019 roku[2]. Jest również członkiem Polskiej Akademii Umiejętności[1]. Był prezesem Stowarzyszenia Geomorfologów Polskich[1]. Zasiada w Komitecie Wykonawczym International Association of Geomorphologists[3].

Absolwent studiów geograficznych na Uniwersytecie Wrocławskim (rocznik 1989)[1]. Doktoryzował się w 1995 roku na Wydziale Nauk Przyrodniczych UW pisząc pracę zatytułowaną Izolowane wzgórza rezydualne (góry wyspowe) na podłożu skał krystalicznych w południowo-zachodniej Polsce - geneza i znaczenie paleośrodowiskowe[1]. Habilitację uzyskał w 2000 roku na tej samej uczelni na podstawie rozprawy, której tematem była długookresowa ewolucja rzeźby denudacyjnej środkowej i zachodniej Europy[1].

Tytuł profesora nauk o Ziemi nadano mu w 2009 roku[1].

Książki

Jest autorem lub współautorem następujących publikacji książkowych:

  • Rzeki Polski[4]
  • 100 przyrodniczych osobliwości Karkonoszy: karty z dziejów Ziemi[5]
  • Karkonosze polskie i czeskie: przewodnik[6]
  • Granite Landscapes of the World[7]
  • Karkonosze - skały i krajobraz[8]
  • Crystalline Rock Inselbergs in Southwestern Poland: Origin and Palaeoenvironmental Significance[9]
  • Krajobraz kulturowy rejonu Kotliny Jeleniogórskiej[10]
  • Geomorphological Landscapes of the World[11]
  • Rudawski Park Krajobrazowy: geologia - geomorfologia - geoturystyka[12]
  • Atrakcje geoturystyczne Krainy Wygasłych Wulkanów[13]

Wybrane publikacje naukowe

Piotr Migoń jest autorem lub współautorem następujących publikacji naukowych:

  • Skałki Gór Sowich [część 2]. Masyw Kalenicy, Grabiny i okolice Przełęczy Walimskiej[14]
  • Górne Łużyce jako region geoturystyczny[15]
  • Fractures and drainage in the granite mountainous area: A study from Sierra Nevada, USA[16]
  • A modified stochastic approach to detect differences between sedimentary histories: Case study from the Roztoka–Mokrzeszów Graben (SW Poland)[17]
  • Sanqingshan -- ukryty skarb Chin[18]
  • Geomorphology of medium-high mountains under changing human impact, from managed slopes to nature restoration: A study from the Sudetes, SW Poland[19]
  • Büdel, J. 1982: Climatic geomorphology. Princeton: Princeton University Press. (Translation of Klima-geomorphologie, Berlin-Stuttgart: Gebrüder Borntraeger, 1977.)[20]

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Prof. dr hab. Piotr Krzysztof Migoń, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2020-01-26].
  2. ↑ Nasi naukowcy członkami PAN, uni.wroc.pl [dostęp 2020-01-26] (pol.).
  3. ↑ Piotr MIGOŃ, IAG - International Association of Geomorphologists [dostęp 2020-01-26] (ang.).
  4. ↑ Piotr Migoń, Rzeki Polski, Wydawn. Dolnośląskie, 2000, ISBN 978-83-7023-808-7 [dostęp 2020-01-26] (pol.).
  5. ↑ Piotr Migoń, 100 przyrodniczych osobliwości Karkonoszy: karty z dziejów Ziemi, Karkonoski Park Narodowy, 2019 [dostęp 2020-01-26] (pol.).
  6. ↑ Piotr Migoń, Karkonosze polskie i czeskie: przewodnik, Eko-Graf, 2002, ISBN 978-83-86645-65-7 [dostęp 2020-01-26] (pol.).
  7. ↑ Piotr Migoń, Granite Landscapes of the World, Oxford University Press, styczeń 2006, ISBN 978-0-19-927368-3 [dostęp 2020-01-26] (ang.).
  8. ↑ Piotr Migoń, Karkonosze - skały i krajobraz, Karkonoski Park Narodowy, 2012, ISBN 978-83-935532-4-2 [dostęp 2020-01-26] (pol.).
  9. ↑ Dariusz Krzyszkowski, Piotr Migoń, Stanisław Grykień, Crystalline Rock Inselbergs in Southwestern Poland: Origin and Palaeoenvironmental Significance, Wydawn. Uniwersytetu Wrocławskiego, 1992, ISBN 978-83-229-0696-5 [dostęp 2020-01-26] (ang.).
  10. ↑ Romuald M. Łuczyński, Piotr Migoń, Piotr Napierała, Krajobraz kulturowy rejonu Kotliny Jeleniogórskiej, Dolina Pałaców i Ogrodów, 2015, ISBN 978-83-62594-35-1 [dostęp 2020-01-26] (pol.).
  11. ↑ Piotr Migon, Geomorphological Landscapes of the World, Springer Science & Business Media, 22 stycznia 2010, ISBN 978-90-481-3055-9 [dostęp 2020-01-26] (ang.).
  12. ↑ Piotr Migoń, Rudawski Park Krajobrazowy: geologia - geomorfologia - geoturystyka, Dolnośląski Zespół Parków Krajobrazowych, 2015, ISBN 978-83-63166-16-8 [dostęp 2020-01-26] (pol.).
  13. ↑ Piotr Migoń, Atrakcje geoturystyczne Krainy Wygasłych Wulkanów, Stowarzyszenie "Lokalna Grupa Działania Partnerstwo Kaczawskie", 2014, ISBN 978-83-937550-0-4 [dostęp 2020-01-26] (ang.).
  14. ↑ P. Migon, A. Latocha, Skalki Gor Sowich [czesc 2]. Masyw Kalenicy, Grabiny i okolice Przeleczy Walimskiej, „Przyroda Sudetów” (08), 2005, s. 133–146, ISSN 1508-6135 [dostęp 2020-01-26] (pol.).
  15. ↑ P. Migoń, Górne Łużyce jako region geoturystyczny, „Geoturystyka” (T. 2, nr 2), 2005, s. 23–32, ISSN 1731-0830 [dostęp 2020-01-26] (pol.).
  16. ↑ Kerstin Ericson, Piotr Migon, Mats Olvmo, Fractures and drainage in the granite mountainous area: A study from Sierra Nevada, USA, „Geomorphology”, 64 (1), 2005, s. 97–116, DOI: 10.1016/j.geomorph.2004.06.003, ISSN 0169-555X [dostęp 2020-01-26] (ang.).
  17. ↑ Tomasz Niedzielski, Piotr Migoń, A modified stochastic approach to detect differences between sedimentary histories: Case study from the Roztoka–Mokrzeszów Graben (SW Poland), „Sedimentary Geology”, 179 (3-4), 2005, s. 305–320, DOI: 10.1016/j.sedgeo.2005.06.006, ISSN 0037-0738 [dostęp 2020-01-26].
  18. ↑ P. Migoń, Sanqingshan -- ukryty skarb Chin, „Geoturystyka”, nr 2, 2006, s. 33–40 [dostęp 2020-01-26].
  19. ↑ Agnieszka Latocha, Piotr Migoń, Geomorphology of medium-high mountains under changing human impact, from managed slopes to nature restoration: A study from the Sudetes, SW Poland, „Earth Surface Processes and Landforms”, 31, 2006, s. 1657–1673, DOI: 10.1002/esp.1437 [dostęp 2020-01-26].
  20. ↑ Büdel, J. 1982: Climatic geomorphology. Princeton: Princeton University Press. (Translation of Klima-geomorphologie, Berlin-Stuttgart: Gebrüder Borntraeger, 1977.), search.proquest.com [dostęp 2020-01-26] (pol.).

Media użyte na tej stronie