Piotr Naimski

Piotr Naimski

Piotr Naimski (2014)
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1951 Warszawa
Zawód, zajęcie	polityk, biochemik, nauczyciel akademicki
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Stanowisko	wiceminister gospodarki (2005–2007), poseł na Sejm VII i VIII kadencji (2011–2019), sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2015–2022)
Partia	ZChN, ROP, RKN, PiS
Odznaczenia
Strona internetowa

Piotr Aleksander Naimski (ur. 2 lutego 1951 w Warszawie) – polski polityk, biochemik, nauczyciel akademicki, działacz opozycji w okresie PRL, publicysta. W latach 2005–2007 wiceminister gospodarki, poseł na Sejm VII i VIII kadencji, w latach 2015–2022 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnik rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej. Kawaler Orderu Orła Białego.

Życiorys

Wykształcenie i praca naukowa

W 1968 ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie, następnie studia na Wydziale Chemii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1981 uzyskał stopień doktora nauk przyrodniczych. W latach 1976–1980 pracował w Instytucie Biochemii i Biofizyki Polskiej Akademii Nauk. Od 1981 do 1984 przebywał w Stanach Zjednoczonych, gdzie był pracownikiem naukowym New York University School of Medicine. W latach 1984–1989 zajmował się zastosowaniami metod biochemicznych w diagnostyce medycznej. Od 1996 do 2009 zajmował stanowisko adiunkta w Wyższej Szkole Biznesu – National-Louis University w Nowym Sączu. Był prodziekanem i dziekanem Wydziału Studiów Politycznych na tej uczelni i kierownikiem programu magisterskiego Stosunki Międzynarodowe i Dyplomacja.

Działalność w okresie PRL

Od 1964 był harcerzem 1 Warszawskiej Drużynie Harcerskiej im. Romualda Traugutta „Czarna Jedynka”.

W 1975 był uczestnikiem protestów przeciwko zmianom w konstytucji^[1]. Po wydarzeniach czerwcowych z 1976 brał udział w organizowaniu pomocy dla represjonowanych robotników Radomia i Ursusa. Należał do założycieli Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. Blisko współpracował z Antonim Macierewiczem (współdziałali m.in. w „Czarnej Jedynce” oraz w tzw. Gromadzie Włóczęgów, a także w redakcji drugoobiegowego miesięcznika „Głos”). W latach 1980–1981 zasiadał w radzie programowej Ośrodka Badań Społecznych Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.

W 1981 wyjechał na stypendium naukowe do Nowego Jorku, był współorganizatorem Komitetu Pomocy „Solidarności” w Nowym Jorku. Po powrocie do Warszawy w lipcu 1984 wrócił do redakcji pism „Głos” i „Wiadomości” (wcześniej wydawanych pod nazwą „Wiadomości Dnia”).

Działalność w III RP

Pełnił funkcję dyrektora Wydawnictwa „Głos” (1989–1992). Po powołaniu Antoniego Macierewicza na stanowisko ministra spraw wewnętrznych rozpoczął pracę w tym resorcie, od 8 stycznia do 1 lutego 1992 był podsekretarzem stanu MSW, a od 1 lutego do 5 czerwca 1992 szefem Urzędu Ochrony Państwa. Odszedł ze stanowiska po dymisji rządu Jana Olszewskiego.

W latach 1992–1996 był prezesem Klubu Atlantyckiego. Od 1999 do 2001 pełnił funkcję doradcy ds. bezpieczeństwa w gabinecie politycznym premiera Jerzego Buzka.

Działał w Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowym, Ruchu Odbudowy Polski i Ruchu Katolicko-Narodowym. W wyborach parlamentarnych w 1997 bez powodzenia kandydował do Sejmu z listy ROP w województwie krakowskim, otrzymując 10 694 głosy.

Od 23 listopada 2005 do 5 listopada 2007 był sekretarzem stanu w Ministerstwie Gospodarki odpowiedzialnym za bezpieczeństwo dostaw surowców energetycznych do Polski. W 2008 został doradcą szefa BBN i członkiem Zespołu ds. Bezpieczeństwa Energetycznego w Kancelarii Prezydenta RP. Po śmierci Lecha Kaczyńskiego zrezygnował z tych funkcji. Później został doradcą w konserwatywnym think tanku New Direction utworzonym w Brukseli przez grupę Europejskich Konserwatystów i Reformatorów.

W wyborach parlamentarnych w 2011 był bezpartyjnym kandydatem do Sejmu z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu nowosądeckim. Uzyskał mandat poselski, otrzymując 5388 głosów^[2]. Na początku grudnia 2013 wstąpił do PiS^[3]. W 2015 z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję (dostał 20 408 głosów)^[4]. 23 grudnia 2015 powołany na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów i pełnomocnika rządu do spraw strategicznej infrastruktury energetycznej^[5]. W wyborach w 2019 nie został ponownie wybrany do Sejmu, kandydując z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu warszawskim^[6]. 20 lipca 2022 został odwołany ze stanowisk rządowych^[7].

W 2021 wszedł w skład rady Fundacji Archiwum Jana Olszewskiego^[8].

Życie prywatne

Pochodzi z rodziny frankistów ochrzczonej w katedrze lwowskiej w 1759, co przedstawił w wywiadzie dla „Rzeczpospolitej” przed wyborami parlamentarnymi w 1997^[9].

Żonaty z Małgorzatą Naimską^[10], ma czworo dzieci.

Odznaczenia i wyróżnienia

• Order Orła Białego (2022, nadany przez prezydenta RP Andrzeja Dudę)^[11][12]
• Krzyż Wolności i Solidarności (2017)^[13][14]
• Odznaka Honorowa imienia gen. Stefana Roweckiego „Grota” (2011)
• Krzyż Wielki Królewskiego Norweskiego Orderu Zasługi (2016)^[15]
• Krzyż Oficerski Orderu „Za Zasługi dla Litwy” (2019)^[16]
• Człowiek Roku 2021 „Gazety Polskiej”^[17]

Przypisy

Bibliografia

• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 2015-06-02].
• Dr Piotr Naimski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2015-06-02] .