Piotr Nowina-Konopka

Piotr Nowina-Konopka
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 maja 1949
Chorzów

Ambasador RP przy Stolicy Apostolskiej i Zakonie Maltańskim
Okres

od 2013
do 2016

Poprzednik

Hanna Suchocka

Następca

Janusz Kotański

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Zasługi (Francja) Komandor Orderu Leopolda II (Belgia) Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RFN Krzyż Wielki Orderu Piusa IX

Piotr Nowina-Konopka (ur. 27 maja 1949 w Chorzowie) – polski polityk, ekonomista, działacz społeczny, nauczyciel akademicki, dyplomata, poseł na Sejm I, II i III kadencji, urzędnik Parlamentu Europejskiego, od 2013 do 2016 ambasador Rzeczypospolitej Polskiej przy Stolicy Apostolskiej oraz Zakonie Maltańskim.

Życiorys

Ukończył w 1972 studia na Wydziale Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego. W latach 1972–1974 był asystentem na Politechnice Gdańskiej, następnie słuchaczem studiów doktoranckich. W 1978 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych. W latach 1976–1978 kierownik ośrodka Odwoławczej Izby Morskiej z siedzibą w Gdyni. Następnie do 1989 był adiunktem w Instytucie Ekonomiki Handlu Zagranicznego UG. W latach 1988–1989 wykładał w Gdańskim Instytucie Teologicznym.

Na początku lat 80. zakładał Klub Inteligencji Katolickiej w Gdańsku, był jego sekretarzem generalnym. W 1980 wstąpił do „Solidarności”, był ekspertem ekonomicznym związku, a w latach 1982–1989 rzecznikiem prasowym Lecha Wałęsy. Podczas obrad Okrągłego Stołu z ramienia strony solidarnościowej zajmował się m.in. przygotowywaniem relacji dla prasy drugiego obiegu[1].

Z rekomendacji „Solidarności” w latach 1989–1990 pełnił funkcję ministra stanu w kancelarii prezydenta Wojciecha Jaruzelskiego. Do jego zadań należała m.in. kwestia reformy samorządowej[2], a także kontakty prezydenta z partiami politycznymi i parlamentem oraz kościołami i związkami zawodowymi.

W latach 1991–2001 sprawował mandat posła na Sejm I, II i III kadencji z okręgów radomskich: nr 7 i nr 37. Był wybierany z ramienia Unii Demokratycznej i Unii Wolności. Należał do założycieli i członków władz krajowych obu tych ugrupowań, m.in. jako sekretarz generalny UD. W Sejmie był przewodniczącym i następnie wiceprzewodniczącym Komisji Integracji Europejskiej, pracował też w Komisji Spraw Zagranicznych.

W rządzie Jerzego Buzka objął stanowisko sekretarza stanu i zastępcy przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej. Został też zastępcą głównego negocjatora ds. akcesji RP do Unii Europejskiej. Po konflikcie z Ryszardem Czarneckim odszedł do KPRM (jako sekretarz stanu), do marca 1999 nadal pełniąc dotychczasowe funkcje w zespole ds. akcesji. Po 2001 wycofał się z bieżącej działalności politycznej, przy czym w 2005 poparł inicjatywę powołania Partii Demokratycznej.

W 1991 należał do inicjatorów powstania Polskiej Fundacji im. Roberta Schumana, promującej integrację europejską. Został członkiem rady fundatorów i przewodniczącym rady programowej fundacji. W latach 2005–2006 sprawował funkcję jej prezesa. Od 1999 do 2004 pełnił funkcję zastępcy rektora Kolegium Europejskiego z siedzibą w Brugii (rektora kampusu w Natolinie). W 2005 i 2006 jako główny ekspert międzynarodowy doradzał gruzińskiemu parlamentowi w sprawach integracji europejskiej. Od 2006 pracował w Parlamencie Europejskim w Brukseli (będąc pierwszym Polakiem na dyrektorskim stanowisku w strukturze PE). Początkowo był dyrektorem ds. kontaktów z parlamentami krajowymi[3], w 2009 został dyrektorem ds. kontaktów z Kongresem Stanów Zjednoczonych. Organizował otwarte oficjalnie w 2010 Biuru Parlamentu Europejskiego EPLO w Waszyngtonie, którym kierował do 2012[3][4].

19 czerwca 2013 powołany na stanowisko ambasadora RP przy Stolicy Apostolskiej[5], a także ambasadora RP przy Zakonie Maltańskim[6]. Urzędy objął 6 lipca 2013, został odwołany w czerwcu 2016. Następnie przeszedł na emeryturę.

Odznaczenia

Odznaczony m.in. Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[7], Legią Honorową V klasy, Krzyżem Zasługi I Klasy Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec, Orderem Leopolda II III klasy[8] oraz Krzyżem Wielkim Orderu Piusa IX.

Życie prywatne

Żonaty z Wandą z domu Tarkowską; ma dwie córki: Joannę i Marię[9]. Posługuje się językiem angielskim, francuskim, niemieckim, rosyjskim i włoskim[10].

Przypisy

  1. „Dziennikarze Okrągłego Stołu”. polskieradio24.pl, 5 lutego 2004. [dostęp 2021-04-02].
  2. Komisja pozytywnie o kandydaturze Piotra Nowiny-Konopki na ambasadora w Watykanie. wp.pl, 9 maja 2013. [dostęp 2017-09-02].
  3. a b Dr Piotr Nowina-Konopka. ug.edu.pl. [dostęp 2021-04-02].
  4. Buzek to open the European Parliament Liaison Office with US Congress. europarl.europa.eu, 29 kwietnia 2010. [dostęp 2021-04-17]. (ang.).
  5. M.P. z 2013 r. poz. 712
  6. M.P. z 2013 r. poz. 713
  7. M.P. z 2004 r. nr 53, poz. 900
  8. Nowy ambasador Polski w Watykanie. interia.pl, 1 lipca 2013. [dostęp 2021-04-02].
  9. Piotr Konopka. sejm-wielki.pl. [dostęp 2021-04-02].
  10. LE LETTERE CREDENZIALI DELL’AMBASCIATORE DI POLONIA PRESSO LA SANTA SEDE. press.vatican.va, 9 września 2013. [dostęp 2021-04-02]. (wł.).

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

VAT Order of Pope Pius IX GCross BAR.svg
Baretka: Order Piusa IX – Kawaler Krzyża Wielkiego – Watykan / Stolica Apostolska.
GER Bundesverdienstkreuz 3 BVK 1Kl.svg
Baretka: Order Zasługi RFN – Krzyż Zasługi I Klasy.
BEL Order of Leopold II - Commander BAR.png
Baretka Komandora Orderu Leopolda II
Ordre national du Merite Chevalier ribbon.svg
Ribbon bar: l'Ordre national du Mérite, Chevalier
Piotr Nowina-Konopka Bern 2009.jpg
Autor: Sandstein, Licencja: CC BY-SA 3.0
Piotr Nowina-Konopka (born 27 May 1949), Polish academic and politician, speaking at the Käfigturm forum in Bern, Switzerland.