Piotr Przyłucki

Piotr Przyłucki

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	26 lipca 1923 Kamienna Góra
Data i miejsce śmierci	28 lutego 2014 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1944–1988
Siły zbrojne	Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	16 Dywizja Pancerna, Pomorski Okręg Wojskowy
Stanowiska	dowódca dywizji, zastępca dowódcy okręgu wojskowego do spraw liniowych
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Grób Piotra Przyłuckiego i jego żony Krystyny na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Piotr Przyłucki (ur. 26 lipca 1923 w Kamiennej Górze, zm. 28 lutego 2014 w Warszawie^[1]) – generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Życiorys

Piotr Przyłucki urodził się 26 lipca 1923 w Kamiennej Górze, w ówczesnej gminie Kustyń powiatu rówieńskiego. Pochodził z rodziny ziemiańskiej. Do 1939 skończył 3 klasy gimnazjum w Równem.

Od 1943 członek AK w Równem. W lutym 1944 wstąpił do Wojska Polskiego i został wcielony do Zapasowego Pułku Piechoty w Sumach. W grudniu 1944 ukończył Centralną Szkołę Podchorążych w Riazaniu i został promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów broni pancernej przez komendanta szkoły gen. bryg. Michała Jurkina. Po powrocie do kraju dowodził plutonem w Oficerskiej Szkole Broni Pancernej w Chełmie, a od 1946 został dowódcą kompanii podchorążych. W 1947 skończył w stopniu kapitana kurs doskonalący dla oficerów broni pancernej w Modlinie. Tam też ukończył gimnazjum i liceum dla dorosłych. Zastępca szefa sztabu – oficer taktyczno-szkoleniowy, a od 1948 szef sztabu 9 Pułku Czołgów w Szczecinie. W latach 1948–1951 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. Od 1952 roku, w stopniu majora, był współorganizatorem i szefem sztabu 19 Dywizji Zmechanizowanej w Torzymiu. Od 1955 zastępca szefa Oddziału Operacyjnego, a od 1956 szef Oddziału Operacyjnego w Szefostwie Wojsk Pancernych w Warszawie. Następnie był szefem sztabu Szefostwa Wojsk Pancernych. W latach 1960–1962 był słuchaczem Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Studia ukończył z wynikiem bardzo dobrym i po powrocie do kraju został wyznaczony na stanowisko dowódcy 16 Kaszubskiej Dywizji Pancernej w Elblągu. 29 września 1966 roku na mocy uchwały Rady Państwa PRL awansowany na generała brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Edward Ochab. Zainicjował i kierował budową pomnika ofiar Stutthofu w Sztutowie w latach 1967–1968. Dowodzona przez niego dywizja była trzykrotnie wyróżniana w dyrektywach szkoleniowych MON. W 1968 roku został zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego do spraw liniowych w Bydgoszczy. W okresie od czerwca do września 1975 roku był także dowódcą 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku. W latach 1976–1986 był dyrektorem Departamentu Wojskowego w Ministerstwie Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, a w latach 1986–1987 dyrektorem Departamentu Spraw Obronnych Ministerstwa Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej. 15 marca 1988 pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i z dniem 25 marca 1988 przeniesiony w stan spoczynku. W stanie spoczynku, w latach 1988–1989 był doradcą Generalnego Dyrektora Zjednoczonych Zakładów Igloopol w Dębicy^[2].

Podczas służby w Dowództwie i Szefostwie Wojsk Pancernych był członkiem Komitetu Technicznego MON. Był także współredaktorem „Przeglądu Wojsk Pancernych” oraz członkiem Komitetu Redakcyjnego „Przeglądu Wojsk Lądowych”. W stanie spoczynku działacz Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych oraz Klubu Generałów Wojska Polskiego, Klubu Riazańczyków, Klubu Absolwentów Akademii Sztabu Generalnego WP i Akademii Obrony Narodowej. Pochowany na wojskowych Powązkach (kwatera FIII-5-7)^[3].

Awanse

• podporucznik – 1944
• porucznik – 1945
• kapitan – 1947
• major – 1951
• podpułkownik – 1955
• pułkownik – 1960
• generał brygady – 1966

Życie prywatne

Był synem Pawła i Petroneli z Kossarzeckich. Mieszkał w Warszawie. Żonaty z Krystyną Katarzyną (1925-2013), miał syna i córkę^[2].

Ordery i odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy I klasy (1987)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1968)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1980)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1955)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (1946)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (1946)
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (1970)
• Medal Komisji Edukacji Narodowej (1975)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Złoty Krzyż Za zasługi dla ZK RP i BWP (1998)
• Złota Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1974)
• Złota Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej” (1986)
• Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia (1980)
• Złota Odznaka „Za zasługi dla rozwoju przemysłu maszynowego” (1978)
• Odznaka „Zasłużony dla Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego” (1978)
• Order Wojny Ojczyźnianej I stopnia (ZSRR) (1968)
• Medal „Za zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) (1946)
• Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” (ZSRR) (1972)
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (1978, ZSRR)
• Odznaki zasłużonego dla Ziemi Gdańskiej, województwa poznańskiego, województwa koszalińskiego, województwa szczecińskiego, województwa bydgoskiego oraz dla miasta Elbląga^[4].

Przypisy

Bibliografia

• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 251–253.