Piotr Rudzki
 podpułkownik broni pancernych | |
| Data i miejsce urodzenia | 31 stycznia 1892 |
|---|---|
| Data śmierci | 1967 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 _2r_BAR.svg){kind=small}    | |
Piotr Rudzki (ur. 31 stycznia 1892 w Odessie, zm. 1967) – podpułkownik broni pancernych Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się w Odessie, w rodzinie Feliksa.
W 1923 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy 1 Dywizjonu Samochodowego w Warszawie[1]. 3 maja 1926 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[2]. W 1928 ponownie pełnił obowiązki zastępcy dowódcy dywizjonu[3]. Z dniem 1 maja 1931 został przeniesiony do Kadry 2 Dywizjonu Samochodowego na stanowisko komendanta kadry[4][5]. W październiku 1935 został wyznaczony na stanowisko komendanta Kadry 9 Batalionu Pancernego w Brześciu nad Bugiem, a później przeniesiony do 7 Batalionu Pancernego w Grodnie na stanowisko dowódcy. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 1. lokatą w korpusie oficerów samochodowych[6]. W 1937, w tym samym stopniu i starszeństwie, został przeniesiony do korpusu oficerów broni pancernych.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6722 – 10 maja 1922[7]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[8]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”[9]
- Medal Niepodległości – 5 sierpnia 1937 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1924 „w uznaniu zasług położonych podczas niesienia pomocy ofiarom wybuchu w Cytadeli oraz za ratowanie zagrożonego mienia państwowego”[11]
- Odznaka „Znak Pancerny” nr 800 – 11 listopada 1935[12]
Przypisy
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 127.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 647, 658.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 19.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 277, 780.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 340.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 26 czerwca 1922 roku, s. 469.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 277.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 14.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 178, poz. 294.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 99 z 27 września 1924 roku, s. 550.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 11 listopada 1935 roku, s. 124.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
Baretka: Krzyż Walecznych (1920) nadany dwukrotnie.