Piotr Salwa

Piotr Salwa (ur. 15 października 1950 r.) – profesor nauk humanistycznych, członek korespondent Polskiej Akademii Nauk od 2013 roku oraz dyrektor Stacji Naukowej PAN w Rzymie. Jego specjalnością naukową są: literaturoznawstwo włoskie (dzieje literatury włoskiej okresu XIII–XVII wieku, dawna nowelistyka toskańska, krótkie formy narracyjne), teoria literatury (narratologia), oraz dzieje stosunków kulturalnych między Polską a Włochami[1].

Stopień doktora nauk humanistycznych uzyskał w 1978 roku, a tytuł profesora w 1996 roku[1].

Wybrane prace naukowe

  • Narrazione, persuasione, ideologia – una lettura del 'Novelliere' di Giovanni Sercambi lucchese, 1991, Pacini Fazzi, Lucca;
  • Historia literatury włoskiej, Semper, 1997, Warszawa (autorstwo i redakcja naukowa);
  • Historie zmyślone – historie prawdziwe. Ideologia i polityka w dawnej noweli toskańskiej, 2000, Semper, Warszawa (wersja włoska La narrativa tardogotica toscana, Cadmo, Firenze, 2004);
  • Petrarka a jedność kultury europejskiej. Materiały międzynarodowego zjazdu – Warszawa, 27–29 V 2004, 2005, Semper, Warszawa (redakcja naukowa);
  • Francesco Petrarca, Drobne wiersze włoskie [Rerum vulgarium fragmenta], 2005, Słowo/obraz terytoria, Gdańsk (redakcja naukowa);
  • Umberto Eco, Lector in fabula, 1994, PIW, Warszawa (przekład) ;
  • Boccaccio e la nuova ars narrandi. Atti del convegno internazionale, 2015, Sub Lupa, Warszawa (redakcja naukowa)[1]

Odznaczenia i nagrody

  • Nagroda Ministra Edukacji Naukowej (dwukrotnie - 1987, 1998);
  • Nagroda Literacka Premio Mondello (2007);
  • Złoty Krzyż Zasługi;
  • Order Komandorski Gwiazdy Solidarności Włoskiej (Stella della Solidarieta Italiana)[1]

Przypisy

  1. ↑ a b c d Członkowie Polskiej Akademii Nauk, PAN [dostęp 2019-08-07].

Linki zewnętrzne